Geachte meneer de minister, Beste Pascal,

Ik schrijf u deze brief volledig vanuit eigen overtuiging, eigen motivatie. Ik richt hem rechtstreeks aan u, omdat u nu eenmaal onze minister van onderwijs bent. Zonder afbreuk te doen aan uw kabinet en uw verwezenlijkingen, wil ik u graag een verhaal vertellen. Eentje waarvan ik vind dat u er te weinig aandacht aan besteedt. Eentje dat niets te maken heeft met jeugd, noch met speelpleinen of met gaybashing, maar alles met onderwijs en welzijn van kinderen en personeel in dat onderwijs(systeem) dat u óf moet verdedigen, óf moet hervormen.

Meneer de minister, ik ga er van uit dat u bekend bent met de materie waarvoor u bent aangesteld, dus ook met de indeling van de scholengroepen en scholengemeenschappen. Sommige scholen kent u zelfs persoonlijk, u heeft ooit de school bezocht waar ik toen leerkracht was, wellicht sommige directies ook. Misschien kan u het, als mens, met de ene directie ook beter vinden dan met de andere, net zoals we dat allemaal al wel eens tegenkomen.

Kent u de noodinternaten wel?

Maar beste Pascal, hoever reikt uw kennis inzake ‘noodinternaten’? U weet dat u er 4 onder uw hoede heeft? U heeft er al eens eentje bezocht? Ow, nog niet. Jammer… Ik fris even uw geheugen op: in deze VRT-nieuwsreportage kwam u uw intenties uitleggen. Daags nadien stonden de kranten er vol van, vooral vol van beloften die u en de regering toen gemaakt hebben. Het ging toen vooral over het noodinternaat van ‘De Haan’. Ik wil het nu graag hebben over dat van Neder-over-Heembeek (Heemschool).

Dra is het weer september en is opnieuw een jaar verstreken, ook voor de noodinternaten die nog steeds op hun honger zitten. Op welke manier, vraagt u zich af? Ow, wat dacht u van een schrijnend gebrek aan privacy (kinderen slapen met 10 à 12 samen op slaapzalen).  U moet weten dat deze ‘noodinternaten’ voor veel van die kinderen hun vaste thuis is en dat veel van hen ‘geplaatst’ zijn door de jeugdrechtbank omwille van bvb. seksueel overschrijdend gedrag/misbruik. Hm, ziet u het probleem?

Geen privacy voor kinderen en begeleiders

In het verlengde daarvan, kaart ik ook ineens het gebrek aan privacy voor het personeel aan; ook zij ‘slapen’ in gedeelde kamers (wat ze zelf niet zo erg vinden), maar er staan geen deuren in. (Persoonlijk) materiaal kan dus niet worden weggeborgen. Of euhm, gebrek aan werkinstrumenten. Hoe? Wel, douches en wasbakken zijn niet aangepast aan de doelgroep. Veel kinderen zitten in een rolwagen; er is geen stalen verpleegster, geen hoog-laag bad, geen aangepaste douches of toiletten. Heel de sanitaire voorziening is ruim gedateerd en niet bepaald doelgroepvriendelijk.

Ook hier spreek ik weer over de privacy; douchezalen voor alle kids samen, niets van intieme zones waar de ouderen zich kunnen terugtrekken om zich te voorzien van hun eigen hygiëne. Personeel gebruikt overigens dezelfde sanitaire voorzieningen… Latex handschoenen, handzeep, vochtige doekjes,… alles wordt gerantsoeneerd en geteld. En als er teveel van verbruikt wordt, is dit schering en inslag op de personeelsvergaderingen.

De verwarmingsinstallatie lijkt mij vooroorlogs, of misschien is de thermostaat wel kaduul: in de winter ril je uit je vel (omdat de verwarming op geregelde tijdstippen gewoon uitvalt), in de zomer krijg je ze gewoonweg niet uit. Gezond lijkt mij anders; hier bestaan toch richtlijnen voor? Bovendien is het aantal muggenbulten op armen en benen van de kinderen en het personeel al lang niet meer bij te houden; de slaapruimten zijn ideale kweekbakken voor muggen. Dan is er nog de lift die om de haverklap geblokkeerd is. (heeft u al eens getracht om met een rolwagen een trappenhal aan te doen?!)

Geen brandveiligheid

Brandveiligheid laat zwaar te wensen over: de noodverlichting is al jaren stuk, alarminstallatie is niet geüpdated, niemand van het personeel is in kennis gesteld van de werking hiervan. Dat wil dus zeggen dat het alarm an sich een eigen leven leidt en geregeld van zich laat horen. Er is een jaar geweest dat de alarminstallatie bestond uit – zonder overdrijven – een vooroorlogs manueel brandalarm, u weet wel, met zo’n zwengel. (zoals ze gebruikt werden om mensen te waarschuwen voor bombardementen). Ik heb geen flauw idee hoe het kan dat de brandweer van Brussel bij de keuring steeds een positief advies geeft.

De ramen op de slaapzalen zijn beveiligd met kettingen, waardoor de ramen niet verder open kunnen dan een ‘verluchtingsspleet’ van +/- 10 cm, om te voorkomen dat de kinderen uit de ramen zouden vallen en/of springen. Beeld u in wat dat betekent tijdens zomers zoals nu: géén deftige verluchting, geen airco/ventilator en een verwarming die staat de draaien.

Eten beneden alle peil

Sinds een aantal jaren, werd het noodinternaat verplicht om voeding af te nemen van een centrale keuken (besparing personeelskosten e.d.). Ik zweer het u meneer de minister, deze ‘voeding’ geef je zelfs niet aan je hond. Weinig tot geen groenten, amper variatie, veel vet, geen voedingsstoffen of vezels… In één woord: bweikes! (had ik al verteld dat er een deel kinderen is dat permanent ‘woont’ in dit opvangcentrum?!).

Als het keukenpersoneel afwezig is, behoort keukendienst ook tot het takenpakket van de opvoeders. Dat is heel erg lastig, als u bedenkt welke doelgroep er huist in ‘Het Heemhotel’. Ook verplegende taken behoren geregeld tot hun takenpakket, logisch als er na valavond geen medisch personeel meer aanwezig is.

Geen degelijke speel- en leefruimte

De speel- en leefruimte is veel te klein en verouderd voor de doelgroep. Ze voldoet echt niet aan de noden van de kinderen. Ik hoef u dan ook niet uit te leggen dat binnenactiviteiten (voor de verschillende leefgroepen) zeer moeilijk te organiseren zijn. Bovendien is er een schrijnend gebrek aan (creatief) materiaal. De opvoeders van dienst kopen geregeld van hun eigen loon materiaal om de kids toch iets te geven. Lief, maar dat kan toch niet de bedoeling zijn? In wezen, Pascal, kan ik heel kort samenvatten dat deze infrastructuur en werkingsmiddelen tekort schieten, op ieder gebied.

Het is dankzij een ontzettend gemotiveerd team van opvoeders, dat dit opvangcentrum stand houdt. Deze mensen kunnen, wat mij betreft, werkelijk toveren; met een minimum (hm, nog minder zelfs) aan middelen, slagen zij er dag in, dag uit in om de kinderen te voorzien in hun basisbehoeften én zoveel meer. Deze mensen proberen keihard om al hun ‘kids’ een ‘thuis’ te geven.

8 jaar wachten al op een nieuwbouw

…en het ergste is, dat ‘men’ ondertussen al 8 jaar (bij benadering) bezig is met het plannen van een nieuwbouw en dat er absoluut geen schot in de zaak komt. Ondertussen blijven de kids (en het personeel) in de kou staan (afhankelijk van het seizoen kan je daar ook ‘hitte’ invullen).

Voor alle duidelijkheid, ikzelf maak geen deel uit van dit team. Ik ben slechts een buitenstaander en sympathisant. Ik hoor daarentegen al 12 jaar dezelfde hartverscheurende verhalen en vind dat het hoogtijd is voor actie.

Meneer de minister, mag ik u dan ook vriendelijk verzoeken om -eindelijk- eens een (werk)bezoek te brengen aan dit opvangcentrum? U weet wel, om met eigen ogen vast te stellen wat ik u hier nu net heb beschreven. Mag ik ook hopen op een zeer snelle oplossing voor deze schrijnende situatie?

Ondertussen wens ik u een fijne vakantie met een deugddoende bezinningsperiode en veel werklust voor het komende schooljaar.

Ik reken op uw bereidwilligheid

Lenny Dewindt