Israël boycotten als deel van de strijd voor rechtvaardigheid wordt mainstream – de Israëli’s kunnen niet langer voorwenden dat zij in een verlichte democratie leven.

Een standaard bezwaar tegen deze Palestijnse campagne voor de boycot van Israël is dat het de ‘dialoog’ zou afsnijden en de kansen op de vrede ondermijnen. Dat hebben we weer eens mogen horen na de lovenswaardige beslissing van professor Stephen Hawking om zich terug te trekken uit de Presidentiële Conferentie in Israël als antwoord op de verzoeken van Palestijnse academici. Het zou echter moeilijk zijn om een nog minder overtuigend argument te bedenken, wat de Palestijnen betreft.

Een van de meest misleidende aspecten van het zogenaamde vredesproces is het voorwendsel dat Palestijnen en Israëlis twee gelijke zijden zouden zijn, even hard foutief, even erg verantwoordelijk – waardoor je de brutale realiteit wegveegt dat de Palestijnen een bezet, gekoloniseerd volk zijn, ontheemd en onteigend door één van de machtigste militaire apparaten ter wereld.

Reeds twee decennia hebben Palestijnen onder het mom van deze fictie deelgenomen aan internationaal gesponsorde ‘vredesgesprekken’ en andere vormen van dialoog, alleen maar om toe te kijken hoe Israël er mee is doorgegaan om te bezetten, te stelen en hun land te koloniseren, om duizenden mensen in totale straffeloosheid te doden en te verminken.

Er zijn wel een handvol moedige dissidente stemmen in Israël, maar de grote instellingen, vooral dan de universiteiten, zijn medeplichtig aan de onderdrukking door bijvoorbeeld hun onderzoeks- en trainingssamenwerkingen met het Israëlisch leger. De regering van Israël heeft academici, artiesten en andere culturele iconen actief geëngageerd in internationale “Merk Israël” campagnes om het imago van het land op te smukken en de aandacht af te leiden van de onderdrukking van Palestijnen.

Ondertussen werd de overgrote meerderheid van de Palestijnen compleet weggehouden van het officiële vredesproces en werd hun lot in de handen gelegd van omkoopbare en gecompromitteerde onderhandelaars zoals Tony Blair en van Amerikaanse en EU-regeringen die alleen de moed kunnen opbrengen om het internationaal recht op te leggen en de mensenrechten te beschermen als het gaat over misdrijven van Afrikaanse en Arabische staten.

Professor Hawkings beslissing om BDS te respecteren dwingt de Israëli’s – en de rest van de wereld  – om in te zien dat er een prijs staat op de status quo.

Wat schendingen door Israël betreft, hebben regeringen over de hele wereld niets aangeboden buiten wat lippendienst, terwijl tientallen andere landen geconfronteerd worden met VS-, EU- of VN-sancties voor veel minder ernstige schendingen. Het heeft de EU-regeringen jaren gekost om zelfs maar voorzichtige stappen te bespreken zoals het etiketteren van goederen, afkomstig van de illegale Israëlische nederzettingen, verre van die ook maar effectief te verbannen. Toch staat de trein van het ‘vredesproces’ niet stil – nu met de nieuwe machinist John Kerry, de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken – maar met geen betere vooruitzichten om ooit zijn bestemming te bereiken.

Dus, genoeg gepalaverd

De Palestijns geleide BDS-beweging heeft als doel om deze dynamiek te veranderen. Het plaatst het initiatief terug in de handen van de Palestijnen. Het doel is om de druk op Israël op te voeren om de rechten van alle Palestijnen te respecteren door het beëindigen van de bezetting van de Westelijke Jordaanoever en de blokkade van de Gazastrip, het respecteren van het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen die momenteel niet naar hun huizen terugkunnen, alleen omdat ze niet Joods zijn en het afschaffen van alle vormen van discriminatie tegen de Palestijnse burgers in Israël.

Deze eisen zijn in lijn met de universele principes van de mensenrechten en zouden onbeduidend en onomstreden zijn in enig andere context, dat is dan ook de reden waarom de steun ervoor aan het groeien is.

BDS bouwt voort op een lange traditie van volksverzet in heel de wereld: van in Palestina zelf tot de Montgomery bus boycot in Alabama tot de strijd tegen de apartheid in Zuid-Afrika.

Historisch gezien werken boycots wel degelijk

Tijdens de jaren ’80 pleitten tegenstanders van de sancties tegen de apartheid in Zuid-Afrika – waaronder wijlen de beruchte Margaret Thatcher – in de plaats daarvan voor ‘constructieve engagementen”. Zij stonden aan de verkeerde kant van de geschiedenis. Vandaag de dag wordt de Palestijnen de les gespeld om de BDS-campagne te laten vallen en terug te keren naar lege gesprekken die het tegenwoordige equivalent zijn van die toenmalige ‘constructieve engagementen’.

Er kan echter geen terugkeer zijn naar de dagen toen de Palestijnen verzwegen werden en enkel de sterken een stem kregen. Er kan geen terugkeer zijn naar de eindeloze ‘dialogen’ en vage tandeloze gesprekken over ‘vrede’ die een dekmantel bieden voor Israël om zijn kolonisering verder in te graven.

Wanneer we binnen een paar jaar terug zullen kijken, zal Hawkings beslissing om BDS te respecteren misschien wel gezien worden als een keerpunt – het moment wanneer de boycot van Israël als een standpunt voor rechtvaardigheid mainstream werd.

Wat vandaag duidelijk is, is dat zijn beslissing de Israëli’s – en de rest van de wereld – gedwongen heeft om te begrijpen dat op de status quo een hoge prijs staat. Israël kan niet verder blijven doen alsof het een cultureel, technologisch en verlicht land is, terwijl miljoenen Palestijnen onzichtbaar leven onder het brutale bewind van kogels, bulldozers en gewapende kolonisten. 

Ali Abunimah

De auteur gaf op 9 mei 2013 DeWereldMorgen.be het recht om dit artikel te vertalen en te publiceren.

Vertaling Bavo Vanoost