Hoe hypocriet de Wetstraat en de media toch kunnen zijn, zagen we deze week woensdag in een rondje Schueremans bashen in het Vlaams Parlement.

Zoals geweten heeft Herman Schueremans ontslag genomen als Vlaams volksvertegenwoordiger. De Schuur, die daarvoor een Life Time Achievement Award kreeg, staat vooral bekend als de man die Rock Werchter heeft grootgemaakt. Dat weet iedereen. Ook in het Vlaams Parlement. Schueremans heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij voorrang gaf aan zijn werk in Werchter. Zoals Janssens voorrang gaf aan Antwerpen, De Wever voorrang geeft aan de N-VA (en nu ook aan Antwerpen), en Chokri aan Pukkelpop. Ook zij waren de voorbije jaren niet de actiefste parlemantairen.

Zoiets kan en mag immers. In een Parlement staat geen prikklok. Een volksvertegenwoordiger krijgt een mandaat van kiezers, die hem in het stemhokje kunnen straffen als hij tekortschiet door niet meer op hem te stemmen. En ze kunnen hem belonen, door hem meer voorkeurstemmen te geven. Een volksvertegenwoordiger controleert de regering en stemt wetten en moet daarom onafhankelijk kunnen zijn, een loon en een statuut krijgen dat hem die onafhankelijkheid toelaat. Elke volksvertegenwoordiger vervult dus zijn mandaat zoals hij dat wenst. En iedereen in het Vlaams Parlement weet al jaren hoe Schueremans zijn mandaat invult.

Toch heeft Herman zijn belang gehad in de politiek. Omdat hij als ondernemer in de culturele sector verduiveld goed weet welk beleid werkt en welk beleid niet werkt. Zoals hij bijvoorbeeld vorig jaar illustreerde bij het uitvaardigen door minister Schauvliege van de nieuwe geluidsnormen voor concerten, optredens, fuiven en in jeugdhuizen. Herman leverde ook een onschatbare politieke bijdrage omdat hij met zijn parler vrai in het politieke cultuurgewoel voor een heel apart geluid zorgde: hij bewees dat je ook in de creatieve culturele sector de hemel kunt bereiken zonder overheidssubsidies. Hij ging daar prat op en kantte zich tegen oversubsidiëring, -reglementering en -inmenging, op alle terreinen. Patricia Ceysens omschreef de betekenis van Herman mooi: “hij bracht hoogwaardige muziekbeleving in het bereik van velen, zonder elitair te doen of platte commerce te bedrijven. Ik ben fier op Herman. Wie doet het hem na?”

Nu ja, ook ik erken dat hij in het Parlement niet het meest vlijtige bijtje was. Ik geef zelfs toe dat ik af en toe op hem heb gesakkerd en hij ook wel eens op mij. Dat laatste bewijst dat zijn politiek werk hem niet onverschillig liet. Ook vanochtend, bij zijn interview op Radio 1, waar hij uitgenodigd was om over die Life Time Achievement Award te praten, dacht ik: wat zegt hij nu? Het commissiewerk in het Parlement vergelijken met toogpraat in een café was niet zijn beste ingeving. Maar eerlijk, welke parlementslid, welke minister, welke journalist, welke kijker van Villa Politica heeft al niet eens hetzelfde gedacht? Veel vaker is een commissiedebat wel hoogstaand, en nog vaker bijzonder technisch voor leken. Uiteindelijk zingt elk vogeltje zoals het gebekt is. In het Parlement zoals op café. Dat bewijst net dat het Parlement een spiegel van de samenleving is. Zoals het hoort in een goed functionerende democratie.