“INBRAAKPLAAG TEISTERT AFFLIGEM. Beveilig uw woning, uw gezin en uzelf tegen inbraak, brand en paniek, en dit voor slechts 0,50 euro per dag. Contacteer vandaag nog uw beveiligingsadviseur voor vrijblijvend advies”.

Het stond er letterlijk. En lag daarenboven ongewenst in mijn brievenbus. De beveiligingsadviseur had zijn eigen regels aan zijn laars gelapt en de rotzooi op een A4 ongegeneerd in mijn bus met “geen reklamedrukwerk” gestoken. Ja, zo kan ik het ook. Ik herinner mij dat men toendertijd, in volle koude oorlog, heel wat atoomschuilkelders heeft kunnen neerpoten in onze contreiën. De handel moet draaien.

The story of the “fiscal cliff” (alleen de naam al). De kunst om verhaaltjes te verkopen. Of de verpakking die belangrijker is dan de inhoud. Met, in dit geval, de simpele verhaallijn van de goeden tegen de slechten. De democraten tegen de republikeinen dus. En zoals in de cowboyfilm, liefst met een happy end. Zo kan elkeen gerust gaan slapen thuis. Alhoewel : indien geen gezond verstand, dreigde ook bij ons de recessie. Oelala !

En op 1 januari : de praatjes van Geert Hoste. Acte de présence voor de camera in pitteleer. Ook dienstig als element van hilariteit op familiebijeenkomsten. Vooral een steeds weer scherper gesteld toppunt van wansmaak. Kunstmatige feestvreugde,  desnoods met gospelkoor. Alleen nog dit : een conferencier zonder humor is als een BMW zonder benzine. Het gaat niet vooruit.

Over de financiële crisis tenslotte, vandaag in Argentinië. Als daar maar geen nationalistische schijnmaneuvers van komen, denkt een mens dan. Je wordt op je wenken bediend, want een paar dagen later zwaait de Argentijnse president Christina Fernandez de Kirchner al met het bord “Islas Malvinas”. De Britten moeten de Falklands opgeven. Wat bij ons, over de plas, dan weer koren op de molen is, want het banenplan van Cameron is danig geflopt.

Allemaal voorspelbare scenario’s. Tijd dus voor een populaire billenkletser in drie korte bedrijven.

1.  “En zo passeren we twee keer aan de kassa”, zei de man. “Al die goedkope buitenlanders brengen heel wat op voor ons  bedrijf. En halen voor onze politieke vrienden nog een pak misnoegde middenvelders binnen. A la guerre comme à la guerre”.

“Ik zal het er straks bij de lunch over hebben met onze mediavrienden” antwoordde de baas, sigaar in de kop. “Dat zij de vakbonden nog eens goed mogen inpeperen. Naast het gebruikelijke angst- en sensatiewerk natuurlijk”.

“In ruil voor wat extra reclamevoer kan er wel een kleine bijkomende inspanning vanaf”, trad de medewerker hem bij.

De baas tikte zijn chauffeur op de schouder : “Stop onderweg aan mijn bank”, zegt hij. “Even kijken of er al nieuws is uit Zwitserland”, denkt hij bij zichzelf.

     2.   Zo gezegd, zo gezegd. Er heerste dan ook een uitgelaten kwajongenssfeer aan tafel. Waarna iedereen vrij en vrolijk  terug kantoorwaarts reed.

“Als een fluitje van een cent”, zei de mediaman in de Audi 200 Quattro. “En zeggen dat we onze concurrentie flink onder de knoet hebben”.

“Geen compassie”, zei de ander. “Hard om hard. Desnoods gooien we nog een brok emo, entertainment, een sportvedette of een VIPper op het vuur. Pax Media is voor watjes”. Waarna een wat pijnlijke stilte volgde.

“Nog eens zeggen aan de Chef Internationaal dat hij onze belangen veilig gedekt houdt,“ dacht de mediaman nog. “Hij kijkt maar wat over het muurtje bij CNN”.

    3.  Dezelfde uitgelaten stemming bij de politieke vrienden. Al was het maar omwille van de laatste cijfers met de steeds stijgende ledenaantallen.

“Je media-ervaring komt ons goed van pas”, zei de Grote Leider met bewondering.

De anderen knikten in koor. Ook zij waren vol ontzag voor de steeds maar nieuwe vondsten waarmee de Chef Media haast dagelijks op de proppen kwam.

“Makkelijk zat,” zei deze, niet zonder een vleugje zelfvoldaanheid. “En vooral onuitputtelijk. De Walen, het ACW en de vakbonden, de misdaadcijfers, de nieuwkomers of de politieke vluchtelingen, de linkse intellectuelen. Politiek is altijd een beetje oorlog. Je zegt maar wat. Of je zegt maar wat niet”.

“Toch verwonderlijk dat alles zo gretig wordt geslikt,” opperde iemand.

“Het is een kwestie van opvoeding”, lachte de Chef Media. “En dosering,” voegde hij eraan toe.

“En teamwork,” besloot de Grote Leider, denkend aan de in alle opzichten (en dus niet alleen de exquise wijnen) interessante lunch op de middag.

Al is de Grote Leider ook niet van gisteren. “Het zal mijn tijd wel duren,” mijmert hij. “Na mij komt er gewoon een ander. Oneerlijk duurt het langst”.

Eventus docebit (Livius).

       4. Naschrift. Natuurlijk zijn de hierboven beschreven figuren volledig ontstaan uit de fantasie van de schrijver. En is elke mogelijke gelijkenis met bestaande personen dus louter toevallig.