Generaal David Petraeus samen met zijn minnares Paula Broadwell, die de oorzaak is voor zijn gedwongen ontslag als CIA topman.
Nieuws, Politiek, Afghanistan, Irak, Pentagon, AIPAC, Amerikaanse bezetting, Barack Obama, David Petraeus, Benghazi, Doodseskaders, Neoconservatieven, Strijdkrachten, Special Police Commandos, Sektarisch geweld, Counterinsurgency-strategie, Paula Broadwell, Surge, Center for a New American Security, Jebsen Center for Counterterrorism Studies -

David Petraeus: koning van de doodseskaders

Het interesseert de media meer op welke manier Paula Broadwell generaal Petraeus 'bediende' onder zijn bureau, dan in welke mate Petraeus verantwoordelijk is voor de honderdduizenden slachtoffers in de verloren oorlogen van Irak en Afghanistan.

vrijdag 16 november 2012 18:55
Spread the love

Petraeus, de spindoctor

De hele filosofie van David H. Petraeus is, meer dan van welke andere toonaangevende militaire figuur ook, gebaseerd op het verbloemen van de waarheid, op bedrog, op het opbouwen van een vals beeld. “Perceptie is de sleutel”, schreef hij in zijn proefschrift (Princeton University, 1987). “Wat beleidsmakers geloven dat heeft plaatsgevonden, is waar het om gaat – niet wat werkelijk heeft plaatsgevonden.”

Wat telt, is niet wat feitelijk gebeurd is. Wat telt, is dat waarvan je het publiek kan overtuigen dat het gebeurd is. Een tactiek die Petraeus rijkelijk heeft toegepast en geperfectioneerd, zoals we hieronder zullen zien.

Voordat de buitenechtelijke affaire losbarstte, was Petraeus een public relations-succes. Hij werd door alle reguliere media de hemel in geprezen. Vanity Fair, The New Yorker, The New York Times, The Washington Post, Time, Newsweek … en dus ook onze vaderlandse media, deden geloven dat hij een man van grote integriteit en eer was. Een onrealistische en bovenmenselijke mythe werd rond de generaal opgebouwd en gecontroleerd door miljoenen dollars van het Pentagon pr-apparaat. Zijn imago leek onaantastbaar.

Paula Broadwell wordt nu belasterd op een manier die geen enkele vrouw verdient. Ze wordt de Monica Lewinksy van het Pentagon genoemd – en er wordt grof seksistisch over haar geschreven: dat zij “strakke kleding” droeg, zoals The Washington Post meldde, of dat ze haar “klauwen in hem had geslagen”. Met andere woorden, hoe kon onze grote held David Petraeus de charmes van die slet weerstaan?

Maar de waarschuwingssignalen over Petraeus’ oneerlijkheid zijn er al jaren. In 2004 schreef Petraeus, tegen de achtergrond van de presidentsverkiezingen, een opiniestuk in The Washington Post waarin hij president Bush ondersteunde en beweerde dat het Irak-beleid werkte. Het beleid werkte niet, maar Bush heeft de generaal wel beloond door hem drie jaar later een topfunctie te geven in die waanzinnige oorlog.

Petraeus, de koning der doodseskaders

In juni 2004 kreeg Petraeus de leiding over het trainingsprogramma van de Iraakse politie- en legereenheden. Hij werd verantwoordelijk voor de vorming van de door de regering gesteunde milities in heel Irak, die werkzaam waren als anti-soennitische doodseskaders en het land bijna in een burgeroorlog hebben gestort.

In de herfst van 2004 begon hij met de bewapening, uitrusting en de financiering van de Special Police Commandos (SPC), en noemde ze A Horse to Back.

Het beleid van Petraeus was een ramp. De corruptie tierde welig en de politiedienst die voortkwam uit Petraeus’ opleiding kreeg later de bijnaam ‘de Iraakse doodseskaders’.

Tijdens de zogenaamde ‘surge’ (het tijdelijk opdrijven van een troepenmacht) pleegde hij misschien wel het meest indrukwekkende bedrog in de recente Amerikaanse geschiedenis. Hij overtuigde de gehele politieke en militaire gemeenschap in Washington dat de VS de oorlog gewonnen hadden.

Maar wat betekende die surge eigenlijk? Petraeus koos de sjiitische kant in een burgeroorlog, bewapende hun milities tot de tanden en maakte de soennieten daarna wijs dat de VS ook hen zouden helpen. Daar bovenop kwam een exponentiële stijging van het aantal luchtaanvallen op steden en dorpen. Het was een moorddadige onderneming – meer  dan achthonderd Amerikanen stierven tijdens de surge, terwijl honderdduizenden Irakezen het leven verloren tijdens een sektarisch conflict dat door Petraeus’ beleid werd aangewakkerd.

De SPC (later omgedoopt tot de National Police) opereerden als sjiitische doodseskaders, onder leiding van de Amerikaanse troepen, die in de tweede linie opereerden. Vanaf 2005 worden de uit 10.000 man bestaande SPC verantwoordelijk geacht voor tienduizenden verdwijningen, martelingen en moorden op soennitische mannen.

Gedetailleerde onderzoeksrapporten hebben talloze incidenten vermeld waarbij soennitische mannen, gearresteerd door de commando’s, gemarteld en gedood werden teruggevonden. De activiteiten van deze doodseskaders gebeurden onder het rechtstreekse bevel van Petraeus. Voor de soennitische Arabische gemeenschap waren ze een beslissende factor om zich tegen de door de VS geïnstalleerde Iraakse regering te keren en om een virulente verzetscampagne te voeren tegen de Amerikaanse bezetter.

De sjiitische doodseskaders werden zeer machtig en keerden zich geregeld tegen de bezettingsmacht. De milities, veelal bemand door teruggekeerde ballingen uit Iran, waren immers ook loyaal tegenover dat land. De vrees bestond dat de VS de controle zouden verliezen over de politiemacht die ze zelf hadden opgericht.

Maar geen nood! Petraeus zou Petraeus niet zijn als hij daar niets op gevonden zou hebben. Hij begon massaal soennitische milities te bewapenen, waaronder leden van Al Qaeda. En zo wakkerde Petraeus het vuur aan van een door hem gecreëerde ‘burgeroorlog’, om het Iraakse verzet tegen de plannen van de VS te verzwakken. “Laat ze tegen elkaar vechten, dan vechten ze niet tegen ons.”

Eind 2005 voerde Petraeus het commando in Fort Leavenworth, Kansas, waar hij de trainingsprogramma’s overzag voor het gehele Amerikaanse leger. Terwijl hij daar was, schreef hij mee aan de nieuwe handleiding voor het Amerikaanse leger over de counterinsurgency oorlogvoering (een militaire strategie om opstanden de kop in te drukken). Zijn aanbevelingen zijn onder meer het opzetten van ‘gespecialiseerde paramilitaire strijdkrachten’, ‘bewakers van de lokale veiligheid’ en ‘paramilitaire eenheden’.

Door wapens te verstrekken aan soennitische milities schreef Petraeus zich in een grimmige historische traditie in. Zo merkte The New York Times op dat “het verstrekken van wapens aan afgescheiden rebellengroepen niet nieuw is in counterinsurgency oorlogvoering. De politiek werd eerder uitgeprobeerd in Vietnam, tijdens de Franse koloniale oorlog in Algerije en bij de door de Britten geleide strijd tegen opstandelingen in Malaya in de vroege jaren 1950. Vaak had ze een averechtse uitwerking, waardoor de aan de rebellen geleverde wapens zich tegen de verstrekkers keerden.”

Petraeus presenteerde het Bagdad surge debacle echter zo overtuigend als een succes, dat hij president Obama kon manipuleren om hetzelfde te proberen in Kabul.

Irak en Afghanistan waren altijd al verloren oorlogen. Veel militaire rapporten hebben dit meermaals aangetoond. Petraeus maakte deals met verschrikkelijke jongens zoals Abdul Razzik en andere Afghaanse gangsters, en een heleboel mensen werden onnodig gedood. Maar niemand stelde hem één kritische vraag over zijn strategie, niemand kon hem een deuk in zijn reputatie bezorgen.

Petraeus, de meestermanipulator

Hoe is Petraeus zo lang uit het oog van de mediastorm kunnen blijven met zijn krankzinnige beleid? Wel, omdat hij de media zo goed kon manipuleren.

Petraeus’ eerste biografe, de voormalige US News & World Report-verslaggeefster Linda Robinson, schreef een boek over hem en werd toen aangeworven door het United States Central Command (CENTCOM) om voor hem te werken.

Een andere grote supporter was Tom Ricks, een voormalige Washington Post-journalist die een tweede carrière begon als officieuze persagent voor Petraeus en zijn vrienden. Ricks is de belangrijkste media spindoctor van het Media Military Industrial Complex (MMIC). Hij heeft Petraeus’ reputatie van onaantastbaarheid vormgegeven. Hij vergemakkelijkte ook de rampzalige liaison tussen Broadwell en Petraeus. Ricks hielp Broadwell aan een literair agent, een zescijferige boekdeal en een uitgever.

Ook in het Center for a New American Security (CNAS) heeft Petraeus vanaf 2007 een grote rol gespeeld. Wat als er kritische stemmen over zijn counterinsurgency strategie zouden opduiken? Geen probleem. Zet de journalisten die over dit soort zaken berichten gewoon op de Pentagon-loonlijst. Thom Shanker, de Pentagon-correspondent van The New York Times, nam dat geld aan alsook een positie in het CNAS.

Robert Kaplan, David Cloud en anderen produceerden een kleine bibliotheek om Petraeus heilig te verklaren en zijn strategie te verdedigen; ze delen hun kantoorruimte in het CNAS met gepensioneerde generaals die ze regelmatig citeren in hun verhalen.

Die verhalen werden door de internationale pers gretig overgenomen, inclusief door onze eigen kwaliteitsmedia. Heb je ook gelezen en gehoord hoe lovend er werd geschreven en gesproken over Petraeus, ook na de losbarsting van het seksschandaal?

Paula Broadwell, maîtresse par excellence

Paula Broadwell werd verkocht aan uitgevers om haar uiterlijk en om wat ze schreef. Ze vormde een aantrekkelijk pakket om Petraeus en zijn counterinsurgency ideeën door de strot van Jan Modaal te rammen.

Broadwell reisde naar Afghanistan, opende een blog en schreef een verhaal over de totale vernietiging door het Amerikaanse leger van een klein dorpje in het zuiden van Afghanistan. Ze beschreef de ultragewelddadige vernietiging op een zeer gunstige manier voor de VS – en toen ze werd geconfronteerd met een boze dorpeling wiens huis verwoest was, schreef ze dat de Afghaanse tranen en woede een “sterk staaltje toneelopvoering” waren.

Petraeus, Broadwell en Benghazi

David Petraeus kan Paula Broadwell verteld hebben wat er werkelijk gebeurde in Benghazi, Libië, op 11 september 2012, toen terroristen de Amerikaanse ambassadeur Chris Stevens en drie andere Amerikanen vermoordden.

Broadwell beweerde tijdens een toespraak op 26 oktober aan de universiteit van Denver, dat Libische terroristen het Amerikaanse consulaat in Benghazi hadden aangevallen om medestanders te bevrijden die de CIA had gevangengenomen. Broadwell zei ook dat Petraeus en CIA-ambtenaren binnen 24 uur wisten wat de mogelijke motieven waren achter de terreuraanslagen.

Maar in januari van 2009 had de regering Obama de geheime ondervragingskampen in het buitenland toch gesloten? Broadwells opmerkingen over de CIA in Libië onthullen dat een aantal van deze buitenlandse gevangenissen nog steeds operationeel zijn.

“Ik weet niet of er onder u mensen zijn die het weten, maar de CIA heeft daadwerkelijk een paar Libische militieleden gevangengenomen en denkt dat de aanval op het consulaat een poging was om te proberen deze gevangenen te bevrijden”, aldus Broadwell in Denver.

Er zijn veel speculaties omtrent het waarom van het uitbrengen van deze affaire door een FBI-klokkenluider. De Benghazi-misser kan één van de mogelijke redenen zijn. Een andere reden is de slechte band van Petraeus met de Israëlische lobby.

Broadwell en de Israëlische connectie

Eric Cantor, de meerderheidsfractieleider in het VS-parlement, verklaarde in The New York Times: “Ik werd gecontacteerd door een FBI-werknemer die gevoelige, en mogelijk compromitterende, informatie had en ik zorgde ervoor dat directeur Mueller op de hoogte werd gebracht van deze ernstige beschuldigingen en het mogelijke risico voor onze nationale veiligheid.”

De acties van Broadwell – het verzenden van e-mails aan een vermeende rivale via een e-mailaccount van Petraeus – lijken op het eerste zicht weinig zin te hebben. Maar als het doel was om een zestig jaar oude generaal in een affaire te lokken met een veel jongere vrouw, die de affaire breed uitsmeerde, om hem zo ontslagen te krijgen, dan is ze daar met haar capriolen zeker in geslaagd.

Heeft Israël belang bij het wegwerken van Petraeus of is dit een te ver gezochte samenzweringstheorie?

Eric Cantor is een grote vriend van Israël, Petraeus niet zo erg. De generaal werd aangevallen door aanhangers van de lobby, met inbegrip van Abe Foxman, toen hij getuigenis aflegde voor het Congres en zei dat Israël een strategisch nadeel betekende voor de VS in het Midden-Oosten. Als uitvoerder van Obama’s nieuwe beleid van samenwerking met islamisten, niet alleen in Libië, maar ook in Syrië en Egypte, werd Petraeus zonder twijfel door de Israëli’s als een vijand aanzien die moest worden geneutraliseerd.

Paula Broadwell was voorheen adjunct-directeur van het Jebsen Center for Counterterrorism Studies, een oerconservatief en oorlogszuchtig ‘instituut’ dat zeer nauwe banden onderhoudt met extreemrechtse strekkingen in Israël. Broadwell’s nauwe band met het Jebsen Center en de nauwe connecties van deze organisatie met het neoconservatieve netwerk, zet de toon: een jonge, aantrekkelijke vrouw met onberispelijke nationale veiligheidsgeloofsbrieven werpt zich op Petraeus, en hij hapt toe.

Of ze al dan niet aangeworven is door een buitenlandse inlichtingendienst is niet relevant: Petraeus bevond zich door die affaire in een kwetsbare positie, en er zijn een aantal actoren op het internationale toneel die meer dan bereid waren om daar hun voordeel uit te halen.

David Petraeus, het einde van de verheerlijking der generaals?

De reputatie van de militairen die de leiding hadden tijdens deze jaren van ‘vermeende fouten’, zoals de wandaden eufemistisch werden genoemd door de politici in Washington en de media, toen de VS strijdkrachten burgers martelden en die martelingen verdedigden, toen ze gewapende doodseskaders creëerden en trainden, dodelijke nachtelijke raids uitvoerden, onschuldige burgers doodden op een ongelooflijke schaal en tevens ongebreidelde corruptie introduceerden en aanwakkerden: die reputatie ligt aan flarden.

McChrystal, Caldwell, en nu Petraeus … De verheerlijking der generaals is hopelijk voorbij. Het is alleen jammer dat ze hun reputatie verloren door buitenechtelijke affaires en andere capriolen die niets te maken hebben met de moordpartijen waarvoor zij de verantwoordelijkheid dragen.

Voordat Petraeus viel voor Paula Broadwell, vielen de media voor Petraeus. En dat is een blamage voor heel ons mediacircus en zou een les moeten zijn voor alle journalisten die de leugens van de grote persagentschappen en het Pentagon over de waanzin in Irak en Afghanistan klakkeloos hebben overgenomen en massaal verspreid.

Update

Petraeus is niet de enige die het voorwerp van een onderzoek uitmaakt. Hij bevindt zich vandaag in bekend gezelschap. The New York Times publiceerde dinsdag 14/11 een lijst met namen van hoge militairen die worden doorgelicht. Petraeus’ opvolger in Kabul, marinegeneraal John Allen, wordt onderzocht vanwege zijn omvangrijke correspondentie met Jill Kelley – de ontvanger van Broadwells e-mails.

Anderen die het onderwerp zijn van onderzoek naar wangedrag of onregelmatigheden, zijn het hoofd van de nieuw opgerichte Amerikaanse Africa Command, de plaatsvervangende commandant van de 82nd Airborne Division (nu in Afghanistan), de voormalige commandant van de 173rd Airborne Brigade (verbannen uit het leger omwille van bigamie en fraude) en de admiraal die de leiding heeft van de Stennis carrier strike group, ontheven van zijn opdracht omwille van “inappropriate leadership judgment“.

Dan zijn er nog de schandalen binnen de luchtmacht met  betrekking tot beschuldigingen van verkrachting en aanranding door instructeurs op Lackland Air Force Base in Texas, en langlopende beschuldigingen van ongepaste en ongrondwettelijke protestantse fundamentalistische religieuze bekeringsijver, en het onder druk zetten van cadetten op de Air Force Academy.

Sommige commentatoren vragen zich af of er een paleisrevolutie aan de gang is, een tegenaanval van de neoconservatieve klasse die de voorbije jaren herhaaldelijk in conflict is gekomen met de militaire bevelhebbers en de CIA.

Iedere dag komen meer feiten naar buiten, die het vermoeden versterken dat het hier niet gaat om een loutere ‘overspelaffaire’. Kijk maar wie nu naar voor wordt geschoven om Petraeus bij de CIA op te volgen: Jane Harman, dezelfde persoon die werd gehoord in het afluisterschandaal waarin een ‘verdachte Israëlische agent’ betrokken was. Zij heeft ervoor gezorgd dat de straffen tegen Steve Rosen en Keith Weissman verminderd werden.

Rosen en Weissman werden op heterdaad betrapt bij het stelen van Amerikaanse geheime documenten die ze doorsluisden naar de Israëlische geheime diensten. In ruil daarvoor heeft de Israëlische vertegenwoordiger beloofd dat AIPAC – de pro-Israël lobby – Nancy Pelosi, voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, onder druk zou zetten om Harman te benoemen tot hoofd van het House Intelligence Committee.

Paula Broadwell’s vader, Paul Kranz, vertelde de New York Daily News dat zijn dochter het slachtoffer is van karaktermoord en dat het overspelverhaal slechts een rookgordijn is voor iets veel groters. “Dit gaat over iets heel anders, en de waarheid zal boven komen. Er is veel meer dat naar buiten gaat komen. Wacht maar. There’s a lot more here than meets the eye.”

Wordt ongetwijfeld vervolgd …

take down
the paywall
steun ons nu!