Folteringen: Bush & CO schuldig bevonden
Na het horen van getuigenissen van slachtoffers die door Amerikaanse soldaten, contractors en milities werden gemarteld in Afghanistan en Irak – constateerden de rechters dat de Verenigde Staten het internationale recht en de beginselen van het Neurenberg-Handvest hebben geschonden. Een van de veroordeelden was voormalig juridische adviseur plaatsvervangend adjunct-procureur-generaal John Yoo – die onlangs in de Verenigde Staten rechter werd vrijgesproken van de aanklacht van “faciliteren van martelingen”. Hoewel de uitspraak in Kuala Lumpur vooral symbolische waarde heeft, is de ad hoc rechtbank van plan om haar bevindingen en verslagen van de hoorzitting, die plaats vond van 7 tot 11 mei, door te sturen naar de hoofdaanklager van het Internationaal Strafhof in Den Haag en de VN Veiligheidsraad.
Commentaar van TV presentator Tom Hartmann: “Het is een verontrustende ontwikkeling voor de Amerikanen dat andere buitenlandse naties doen wat wij zouden moeten doen: onze eigen oorlogsmisdadigers ter verantwoording roepen. Het is de hoogste tijd voor gerechtigheid tegen de Bush-folteraars.”
Als de overheden, belast met het doen uitvoeren van de rechtsregels, in gebreke blijven, zijn er 2 mogelijke opties: ofwel de handen in de lucht gooien in wanhoop en berusting; ofwel trachten om de internationale rechtregels te doen respecteren en overtreders ter verantwoording te roepen.
Dit was de intentieverklaring van de Kuala Lumpur Foundation to Criminalise War op de eerste dag van het proces tegen 8 beschuldigden: de voormalige Amerikaanse president George W Bush, voormalig Amerikaanse vice-president Richard (Dick) Cheney, voormalig minister van Defensie Donald Rumsfeld, Alberto Gonzales, voormalig Minister van Justitie en Juridisch raadgever van president Bush, David Addington, Juridisch raadgever van de vice-president, William Haynes II, Juridisch raadgever van de minister van Defensie, Jay Bybee, voormalig adjunct-procureur-generaal, en John Yoo Choon, voormalig plaatsvervangend adjunct-procureur-generaal.
In de daaropvolgende dagen hoorde het Tribunaal de getuigenis van slachtoffers van de Amerikaanse martelingen in Irak, Afghanistan en Guantanamo Bay.
De verdachten stonden terecht voor marteling en oorlogsmisdaden. De aanklacht: de verdachten hadden opzettelijk deelgenomen aan de herformulering en interpretatie van uitvoeringsbesluiten en richtlijnen over de toepasselijkheid van internationale verdragen en wetten, met name het Verdrag tegen foltering van 1948, het Verdrag van Genève III 1949, Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, het charter van de Verenigde Naties, de US Military Field Manual, met betrekking tot de oorlogen die door de VS en anderen waren gevoerd in Afghanistan (in 2001) en in Irak (maart 2003). Bovendien faciliteerden / bevorderden de beschuldigden het plegen van daden van foltering en wrede, vernederende en onmenselijke behandeling van arrestanten.
Deze zitting was het tweede luik van het oorlogstribunaal. Het eerste luik vond plaats in november 2011 tegen de twee belangrijkste verdachten, de voormalige Amerikaanse president George W. Bush en de voormalige Britse premier Anthony L. Blair. Beiden werden schuldig bevonden aan misdaden tegen de vrede. Ze hadden het handvest geschonden van de Verenigde Naties, toen zij tegen alle internationale rechtsregels in de soevereine staat Irak op 19 maart 2003 waren binnengevallen met behulp van valse en misleidende ‘intelligentie’ als rechtvaardiging voor het daaruit voortvloeiende bloedbad. Lees het verslag hierover: https://www.dewereldmorgen.be/artikels/2011/11/25/bush-en-blair-veroordeeld-voor-crimes-against-peace-in-kuala-lumpur
Het Kuala Lumpur Tribunaal tegen Oorlogsmisdaden is samengesteld uit vooraanstaande, weliswaar gepensioneerde rechters van het Hooggerechtshof in Maleisië en Den Haag. Bezoek de website van het Tribunaal voor meer informatie. http://www.criminalisewar.org/
Volkstribunaal vertegenwoordigt het geweten van de Wereldgemeenschap
Als internationaal waarnemer van dit tribunaal drink ik koffie met drie Iraakse universiteitsstudenten. Ze willen weten waarom Palestina, ‘waar duizenden doden te betreuren vielen’ globale verontwaardiging oproept in tegenstelling tot Irak, waar miljoenen zijn gestorven en miljoenen ontheemden. ‘Hun genocide wordt genegeerd’. Een student schudt zijn hoofd als hij vertelt van de moord op duizenden academici, dokters en wetenschappers in Irak. De andere zegt me dat kinderen tientallen jaren hebben gepoogd om potloden in scholen te krijgen als gevolg van het embargo en de daaropvolgende bezetting.
Het Tribunaal hoorde de getuigenissen van slachtoffers van martelingen in de beruchte gevangenissen van Bagram in Afghanistan, Abu Graib en Al Jadiriya in Irak en het concentratiekamp Guantanamo.
Je moet al heel sterk zijn om je emoties te bedwingen bij het aanhoren van de gruwel die zich heeft afgespeeld – en zich nog steeds afspeelt – in de duistere krochten van de Amerikaanse oorlogsmachine. De hel op aarde, een schande voor de “kampioenen van de mensenrechten”: de VS
De 1,4 miljoen doden en gemartelden in Irak verdienen gerechtigheid. Die hebben ze gekregen tijdens dit proces. Dit is het relaas van dag één, 7 mei.
Getuige 1: Abbas Abid
Abbas Abid verschijnt in de rechtbank met een Palestijnse sjaal voor zijn gezicht. Enkel zijn ogen zijn zichtbaar. Er wordt ons verteld dat dit een noodzakelijke maatregel is omdat hij verdere represailles vreest als hij terugkeert naar Irak.
De getuige is een 48-jarige man uit Fallujah, getrouwd met vijf kinderen die geboren zijn voor zijn arrestatie. Hij was op het moment van zijn arrestatie hoofd van een departement bij de Dienst Wetenschap en Techniek in Irak.
Hij werd gearresteerd op 28 augustus 2005, dus nà het Abu Graib schandaal in 2004. Hij werd met geweld uit zijn huis gehaald en overgebracht naar een nabijgelegen legerbasis waarna hij gedurende vier weken vastgehouden werd in de toenmalige geheime gevangenis bekend als de Jadiriya bunker.
De Iraakse Nationale Garde en de Amerikaanse troepen lanceerden een aanval op het huis van zijn oom met 4 Amerikaanse Humvees en 12 vrachtwagens van de Iraakse soldaten. Meer dan 15 Iraakse soldaten bestormden het huis op een ‘angstaanjagende wijze’. Ze beukten de benedendeuren in en gebruikten geluidsbommen. Zij schreeuwden en terroriseerden iedereen die in het huis van zijn broers familie aanwezig was. Zijn broer was afwezig op het moment en Abbas, die op de bovenverdieping woonde, werd door zijn neven geroepen om de soldaten te woord te staan. Hij zei dat hij alle vragen wilde beantwoorden en volledig was bereid om mee te werken. De soldaten vroegen: ‘waarom zijn hier zoveel Heilige boeken – er zijn te veel heilige boeken’. Abbas vertelde hen dat iedereen in de familie zijn eigen Koran heeft. Hij werd dan geboeid meegenomen voor ondervraging. Naar het Al Munhtanna Brigade Hoofdkwartier. Ze sloegen hem en eisten dat hij de namen van ‘terroristen’ in zijn buurt zou geven.
‘Ze hebben mij zelfs geëlektrocuteerd’, zegt hij. Hij was geboeid met de handen achter zijn rug. Een koord met een positieve en negatieve lading aan de handen en vervolgens werd de stroom aangezet. Hij staat op om ons dit te tonen.
Hij voelde de schokken meteen. Wat was het effect van de elektrocutie, wordt hem gevraagd? “Ik veranderde in een danser “, zei hij. “Je kunt niet reageren en je zintuigen stoppen en je staat gewoon te schudden, te dansen ‘.
Dit werd meer dan drie keer herhaald en hij werd vervolgens bedreigd met een geweer. De Amerikaanse soldaten blinddoekten hem en schoten rakelings langs hem heen. Hij dacht dat het een AK47 was, een populair wapen in Irak.
Met 7 andere gedetineerden werd hij overgebracht naar Al-Jadiriya waar hij opnieuw werd gemarteld met behulp van een breed scala aan methoden, waaronder:
– Elektrische schokken op zijn lichaam, in het bijzonder de penis.
– Slaan met gereedschap, waaronder loden buizen.
– Gedwongen om water te drinken gemengd met waterafdrijvende producten en zijn penis werd afgebonden om het plassen te voorkomen.
– Bedreiging van seksueel geweld en misbruik van seksuele organen.
– Tijdens het onderzoek kreeg hij geen eten en alleen drank met diuretica als hierboven.
– Het uittrekken van vinger nagels met een tang – dit liet hij aan de rechters zien.
– Hij werd met zijn handen achter zijn rug aan de muur omhoog gehesen tot zijn schouders uit de kom schoten.
– Gedetineerden werden gedwongen om seks te hebben met elkaar.
– Vaste voorwerpen werden ingebracht in de penis en het rectum van de gedetineerden.
– Ze werden gedwongen urenlang recht te staan.
Hij werd geslagen op elk deel van zijn lichaam, inclusief zijn geslachtsdelen. Gedetineerden werden gebruikt als ‘asbakken’ door de folteraars.
In een kamer van 6 × 6 was hij met dertig gevangenen voor drie dagen. Deze kamer was een tijdelijke kamer waar gevangenen na de martelingen werden naartoe gebracht. Stapels mensen lag daar, gewond, op elkaar gestapeld. Hij werd wakker van tijd tot tijd en viel dan weer flauw.
Een zak werd twee maand lang over zijn hoofd geplaatst en alleen verwijderd als er voedsel werd gegeven. Sommige gedetineerden hadden meer dan vijf maanden een zak over hun hoofd, vanaf het moment dat ze aankwamen tot het moment waarop ze vertrokken.
De kamer waarin hij werd vastgehouden was zo overvol dat niemand liggend kon slapen en de gevangenen hadden allemaal blessures. Iedereen moest in plastic flessen plassen bij de deur. Bezoeken aan het toilet mochten maar een keer om de vier dagen, één minuut per persoon. Op alle andere tijden moesten ze hun uitwerpselen lozen in plastic zakken bij de deur. De zakken vielen regelmatig om en werden pas geleegd om de vier dagen.
Geen medische zorgen waren beschikbaar. Hij somt de namen op van bijna een dozijn mannen die aan hun verwondingen overleden gedurende de 8 weken dat hij daar was.
Een liter water per gedetineerde om de drie dagen was het rantsoen. Soms was de dorst zo erg dat de gevangenen urine dronken uit hun flessen. Hij bevestigt dat de Amerikaanse troepen niet alleen wisten van de martelingsinstellingen, maar dat ze die ook de hele tijd bezochten.
Bij zijn vrijlating vroegen de autoriteiten hem tienduizend dollar. Hij werd vrijgelaten met 2 andere gedetineerden. Bij het loslaten volgden twee auto’s hem – BMW’s met geblindeerde ramen. Hij kon ze afschudden. Hij kwam later te weten dat de twee anderen gedood waren en hun families gedwongen om enorme hoeveelheden geld te betalen om de lichamen terug te krijgen.
Hij bleef slechts een uur in zijn huis met zijn gezin voordat hij verhuisde naar een ander huis en dan zijn land te verlaten. Hij woont nu terug in Fallujah.
Hij zegt ‘mijn lijden was een test van Allah, die ik doorstaan heb met geduld. Ik ben nu niet meer in staat om kinderen te krijgen. Ik heb nachtmerries de hele tijd … Verschrikkelijke dromen’.
Zijn vrouw was zwanger op het moment van zijn gevangenneming. Maar als gevolg van het trauma van deze arrestatie had ze een miskraam. Hij geeft deze getuigenis opdat degenen die deze wreedaardigheden begingen zouden worden berecht.
Hij wordt gevraagd of hij van soennitische en sjiitische oorsprong is? Hij vertelt dat die vraag hem voor de bezetting nooit werd gesteld.
Vreselijk moeilijk om te verteren, deze getuigenis. Ik heb de man beter leren kennen tijdens de week dat ik daar was. Heel vriendelijke, minzame man, voorkomend. Waarom moeten onschuldige burgers op die manier behandeld worden? Dit is een verhaal dat typerend is voor duizenden anderen die op dezelfde manier werden gemarteld. Abbas kan het nog navertellen. Vele anderen zijn bezweken aan de verwondingen die tijdens hun gevangenschap werden opgelopen.
Getuige 2: Moazzam Begg
Getuigenis van Mozzam Begg. Oud-gedetineerde van Guantanamo Bay, leidt de mensenrechtenorganisatie Cage Prisoners. Brits staatsburger van 41 jaar oud.
Moazzam Begg getuigt over zijn marteling in Pakistan, Afghanistan en Guantanamo Bay.
In 2001 trok hij met zijn gezin naar Afghanistan om er een school voor meisjes op te richten. Toen de regio te gevaarlijk werd vanwege de Amerikaanse invasie, werd hij geëvacueerd, met zijn familie, naar Islamabad, Pakistan. Op 31 januari 2002 werd hij door de Pakistaanse veiligheidsdienst gearresteerd in zijn huis. Hij werd ondervraagd over zijn aanwezigheid in Afghanistan en Pakistan. Hij werd drie weken daarna overgedragen aan de Amerikanen. Hij werd geboeid en op de grond geworpen. Zo werd hij vervoerd in een vliegtuig. De soldaten sloegen en schopten hem. Een mes werd aan zijn keel gezet. Foto’s werden gemaakt van hem met een zak over zijn hoofd.
Bij aankomst in Kandahar werd hij alweer geslagen en geschopt. Zijn kleren werden van zijn lijf gerukt. Foto’s werden genomen van hem zonder kleren. Hij werd bedreigd met honden raciaal en religieus bespot en mishandeld.
Men vroeg hem voortdurend wanneer het de laatste keer was dat hij Mullah Omar of Osama Bin Laden had gezien. Hij werd meegenomen naar een tent. Er werd gevraagd om zijn hele levensverhaal te schrijven en vervolgens werd de hele zaak verscheurd.
Hij werd overgebracht naar Bagram. Niemand mocht er lopen, praten of bewegen.
Hij zag taxichauffeur ‘Dilawar’. De man was vastgebonden aan de zijkanten van zijn cel. Hij zag hem in elkaar gezakt en in plaats dat de soldaten hem medische hulp verstrekten schopten en stompten ze hem. Hij vernam later dat de man overleden was. De bekroonde documentaire ‘Taxi to the dark side’ gaat over deze moord op een Afghaanse civiele gedetineerde gearresteerd door de Amerikaanse troepen. De film werd tijdens dit proces getoond. Zie meer over deze niet-te-missen documentaire: http://en.wikipedia.org/wiki/Taxi_to_the_Dark_Side
Moazzam werd bedreigd met verscheping naar Egypte bij verschillende gelegenheden. In Egypte, vernam hij later, werd een man- Ibn Sheikh Halibi – waterboarded en na deze marterlingen bekende die dat hij Saddam Hussein ontmoet had. En nog veel meer bekentenissen over Saddam’s WMD’s. Deze getuigenis werd vervolgens door Colin Powell en anderen gebruikt om de oorlog tegen Irak te starten.
Een Amerikaanse soldaat zei Moazzam dat hij naar Egypte of ‘Syrië zou kunnen worden gestuurd in een zgn “rendition flight”, als hij niet “meewerkte”. Dit, zegt Begg, bewijst ‘een intelligentie link tussen de Amerikaanse en Syrische leiders.’
Ook de Britse inlichtingendienst speelde een grote rol. Moazzam werd intens ondervraagd gedurende een maand in eenzame opsluiting door de CIA, FBI, de Amerikaanse militaire inlichtingendienst en ook door de Britse inlichtingendienst. De Britse politiediensten onderzoeken thans de Britse regering voor medeplichtigheid van MI5 en MI6 aan marteling. Dit onderzoek gebeurt in opdracht van de Britse premier.
Tijdens zijn opsluiting schreef Moazzam Begg brieven via het Rode Kruis aan zijn vrouw maar kreeg nooit antwoorden. Op een gegeven moment werden foto’s gebracht van zijn vrouw en kinderen. Hij hoorde een vrouw vreselijk gillen in de buurt van zijn ondervragingsruimte en men schreeuwde scheldwoorden naar haar. Hij geloofde dat zijn vrouw gemarteld werd in de kamer daarnaast. Maar dit was een list.
De omstandigheden in Bagram
Geen thee, geen vruchten, geen vers voedsel. Elke cel was gemeenschappelijk met tien gevangenen en een emmer als toilet. De stank was walgelijk. Douches waren gemeenschappelijk en vernederend. Vrouwelijke gevangenen waren aanwezig bij de douches en er werden ‘trofee’ foto’s gemaakt. Hij werd geboeid in ‘3 stuks ketenen’, rond de nek, armen en benen en taille
Hij werd op een vliegtuig gezet en hij dacht dat hij naar Syrië of Egypte zou worden gebracht. In plaats daarvan werd het Guantanamo. Gehoorkappen over zijn oren en bril op zijn ogen, handboeien die zo strak waren dat zij ondraaglijke pijn veroorzaakten. Hij smeekte om een kalmerend middel en kreeg er een. Hij kwam in Guantanamo Bay suf aan als gevolg daarvan.
Guantanamo
Hij verbleef 20 maanden in Guantanamo Bay. Maandenlang in eenzame opsluiting in een cel zonder zonlicht. Hij wist niet of het dag of nacht was. Hij werd beschouwd als een ‘hoog risico gedetineerde’. Een document, een zgn ‘bekentenis’, werd geproduceerd voor hem om te tekenen. Hij verkeerde constant in een staat van angst. Hij vervolgt; “De vrouwelijke psychiater vertelde me een manier om zelfmoord te plegen met behulp van mijn broek ‘. Drugs werden gegeven om te slapen, waardoor hij leed aan hallucinaties.
‘Ik heb nooit geweten wat mijn misdaad was, tot op vandaag. En de afwezigheid van een eerlijk proces is nog erger dan de werkelijke detentie’, voegt hij er aan toe. ‘Ik had nooit gedacht dat een land als de Verenigde Staten zich zou gedragen op deze manier’.
Toen hij Amerikaanse accenten hoorde toen hij gevangen gehouden werd door de Pakistani voelde hij eerst opluchting – ‘eindelijk – dacht hij – de ‘good guys’ zijn hier. Dat veranderde snel.’
Hij vervolgt: ‘negen mensen zijn omgekomen in Guantanamo. Kinderen zijn in Guantanamo opgegroeid en volwassen geworden’.
De VS, Bush en consoorten hebben niet de verantwoordelijkheid genomen voor dit alles … Van ons werd gezegd dat we de ‘slechtste van de slechtsten waren. Als dat zo is waarom werden ongeveer 600 van ons zonder vorm van proces weer vrijgelaten?’
Er is geen rechtsstaat in de VS. Wij dragen nog steeds het stigma van een Guantanamo Bay gevangene tot op de dag van vandaag … Totdat iemand vervolgd wordt voor dit onrecht is het erg moeilijk om dit te verwijderen uit ons hoofd.
De rechtbank krijgt te horen dat “Guantanamo het topje van de ijsberg is..”
Moazzam Begg beschrijft een aantal gesprekken en relaties met de Amerikaanse soldaten op Gitmo (zoals Guantanamo wordt genoemd).
Zou hij nu nog naar de VS gaan?
Hij werd onlangs uitgenodigd, zei hij. Hij werd op bezoek gevraagd door de familie van een 14-jarige jongen die nu 24 is en nog steeds in Gitmo verblijft. Toen de jongen in Gitmo kwam had hij een schotwond. Toen Moazzam Begg in Canada aankwam om de familie van de jongen te ontmoeten, werd hij door de politie terug op het vliegtuig richting Engeland gezet omdat hij een ‘oud-gevangene van Guantanamo Bay’ was.
De verdediging vraagt – ben je lid van Al Qaeda?
Moazzam antwoordt dat hij nooit lid is geweest, en nooit zal zijn, van Al Qaeda en het feit dat de Britse regering een minnelijke schikking met hem heeft gemaakt zou hiervoor voldoende bewijs moeten zijn.
Wat gebeurde met de school die Moazzam in Afghanistan had helpen bouwen? Die werd ‘getroffen door een kruisraket – gelukkig werd er geen enkel kind gedood’.
In 2001 was er een raid op zijn boekenwinkel in Engeland en zijn boeken werden weggehaald onder de Britse Terrorism Act. De items werden later teruggestuurd. Hij gelooft dat de Britse intelligence toen de orders heeft gegeven om hem gevangen te nemen in Pakistan.
Moazzam: ‘Ik ben nooit naar Amerika gegaan, maar Amerika kwam naar mij … Ik heb nog nooit een Amerikaan pijn gedaan, maar Amerika heeft mij veel pijn berokkend.’
Hij zag zijn zoon pas toen die drie jaar oud was. Er zijn, zegt Moazzam ‘manieren van ondervragen voorafgaand een eerlijk proces, maar wat je niet kan of niet mag doen is verdachten naar een plaats brengen waar de wet niet van toepassing is, zoals Guantanamo Bay. Zelfs leguanen zijn beschermd op de basis, maar iemand in oranje overall heeft geen rechten daar.’
Er wordt gevraagd of hij werd verkracht in Guantanamo Bay. Ongemakkelijk zegt Moazzam dat er ‘dingen werden geplaatst in lichaamsdelen waar ze niet horen te zijn.’
Op de vraag of hij dacht dat de omstandigheden waren verbeterd in Guantanamo citeerde Moazzam Begg Malcolm X: “Als je een mes negen centimeter diep in de rug van een man steekt en dat mes dan twee centimeter terugtrekt, kan je dan zeggen dat de dingen beter zijn?”
‘Ben ik kwaad? Als iemand niet kwaad zou zijn na zo’n ervaring zou er iets mis zijn met hem’.
Onlangs organiseerde hij een ontmoeting met mensen van de Task Force verantwoordelijk voor de rechten van gedetineerden. Hij nam zijn tijd om met hen te praten. Hij nodigde in zijn huis Amerikanen uit die in Guantanamo gediend hebben.
‘Die Amerikanen van wie sommigen mij weghielden van mijn kinderen, spelen nu met hen bij mij thuis. Ik ben bereid om elke Amerikaan die vraagt om vergeving, vergiffenis te schenken. Maar niet diegenen die de orders hebben gegeven, die de wetten aanpasten naar eigen goeddunken en die verantwoordelijk zijn voor de folterprogramma’s en rendition flights. Dat zijn Bush, Cheney, Rumsfeldt, Gonzales en hun juridische adviseurs. Ik ijver verder om deze misdadigers voor de rechtbank te brengen.’
‘Ik heb verschillende folteraars ontmoet de voorbije jaren. Eén ervan heette de “koning der folteraars” of “het Monster”. Zijn naam is Damien Corsetti. Hij was verantwoordelijk voor de ondervraging van een groot aantal gevangenen. Een van wie gevangenen zeiden dat hij hen probeerde te verkrachten. In Abu Ghraib was hij aanwezig bij misbruik van vrouwen.’
‘In 2008 kreeg ik een telefoontje van mijn advocaten met de vraag of ik in zijn voordeel een karaktergetuige wilde zijn in een proces tegen hem’. Ik heb dit geweigerd. Damien Corsetti vertelde aan Moazzam: “Vergeef me. Wat ik was geworden in Abu Graib en Guantanamo Bay was het gevolg van de propaganda mij ingelepeld door mijn land en mijn leiders.”
Corsetti besefte wat hij gedaan had en leed nadien aan een reeks van zenuwinzinkingen als gevolg daarvan.
Het valt me op dat alle getuigen van martelingen die ik hier heb gesproken een vreemde rust over zich hebben, een kalmte en waardigheid die respect afdwingt. Ik ben zeer sterk aangegrepen door de innerlijke kracht van deze mensen, die niet gebroken zijn na alles wat ze hebben doorgemaakt, wel integendeel. Een unieke ervaring om deze mensen te mogen ontmoeten.
Gerechtigheid moet geschieden. Het Internationaal Gerechtshof moet eindelijk eens doen waarvoor het is opgericht: ALLE oorlogsmisdadigers berechten, niet alleen leiders van Afrikaanse landen. Anders dreigt het ICC zijn geloofwaardigheid te verliezen en moet dit respectabel hof zijn naam veranderen in ICCC: “International Criminal Court of Cowardness”
Er zitten nog zo’n 160 gevangenen in Guantanamo, jarenlang vastgehouden zonder enige vorm van proces. Barack Obama had beloofd om Guantanamo te sluiten. Dat is niet gebeurd.
Wanneer zal het ICC zich eens over die misdaad tegen de menselijkheid buigen?
In een volgend artikel zal ik verder in gaan op andere getuigen, de argumenten van de aanklagers en het verdict van de rechters.
Meer informatie: http://www.brussellstribunal.org/KLWarCrimes2012.htm
