Het is dus ook een ‘Waals’ festival en daarom extra boeiend. Niet dat de gemiddelde Dour-ganger wakker ligt van de communautaire kwestie. Frankie De Smet-Van Damme, frontman van Channel Zero, brulde donderdag dat zijn groep Belgisch was en dat ook zou blijven! Op de startdag, donderdag, was 34 procent van het publiek Vlaming. Muziek kent geen grenzen. In de perstent staat, onderaan de lijst met cijferweetjes, dan ook vrolijk: ‘communautaire problemen: nul’.

Groundation

Eén van de voltreffers dit jaar was zonder twijfel Groundation. De groep, die onder de beste reggae-bands van deze tijd wordt gerekend, mocht twee keer het publiek verblijden. Zaterdag brachten ze eenTribute to Bob Marley. Ze staat er al elf jaar mee in de VS maar nu, ter gelegenheid van Marley’s overlijden, dertig jaar geleden, kwam ze naar Europa.

Zondag speelde ze met een ijzersterke en afwisselende eigen set. De superlatieven konden alleen bevestigd worden. Sympathieke lead-zanger en gitarist Harrison Stafford kreeg tweemaal de hele massa mee,  ondanks de felle regen op het centrale plein. ‘Music fuels life’ and ‘Life is love’: de regendansers bevestigden het luidkeels.

Stafford kwam op zijn zevende al in contact met de muziek van Bob Marley. “Hij heeft mij de ogen geopend voor wat er werkelijk op onze planeet gebeurt: de rijken en de armen, de ‘Derde Wereld’, de strijd en de opstand van de meerderheid van de aardbewoners. Het is muziek die hoop geeft en ons aanzet om te zorgen dat het morgen beter wordt.”

Wanneer hem gevraagd wordt naar de relevantie van Marley’s boodschap vandaag, antwoordt hij ferm: “Dat is meer dan ooit het geval;  ze zal nog relevanter worden in de toekomst. De strijd zal hoe langer hoe bitsiger worden. Daarbij hebben we nood aan goeie ideeën, goeie muziek en de verwerping van alle dingen die ons verdelen.”

De man is ook bezig met een boel boeiende zijprojecten. Onder de naam ‘Professor’ lanceerde hij onlangs het album Madness. Alle songs zijn geschreven toen hij tijdelijk op de Westbank verbleef. Het album klaagt de geschifte polarisatie in Palestina aan en wil een vredesboodschap voor Joden en Palestijnen brengen. Meer info op www.groundation.com.

Saul Williams

De 39-jarige Saul Williams is een creatieve duizendpoot. Opgeleid als filosoof en acteur maakte hij vooral, vanaf 1996, furore als één van de grondleggers van slam poetry, gemixt met stevige hip hop. Een optreden van de man is dan ook moeilijk te omschrijven. Intense muziek, afgewisseld met poëzie als geweerschoten, die soms te snel gaat om helemaal te begrijpen, maar ritmisch zo geniaal is dat de boodschap op andere manieren doorkomt. Hij is een bekende tegenstander van de War on Terror en de VS-agressie in Afghanistan en Irak. Getuige daarvan is zijn antioorlogs-anthem ‘Not In My Name’.

Zijn show, waarbij zijn zoontje even militant staat te shaken als zijn vader, prikkelt ons om meer van de man te gaan ontdekken. Dat kan uitvoerig op YouTube of www.saulwilliams.com.

En ander lekkers

Daarnaast verraste ook Les Ogres de Barback. Het is een succesvolle groep in Frankrijk, wild meegebruld door onze Waalse festivalbroeders, maar onbekend voor de doorsnee Vlaming. Vier broers en zussen die lekker snoepten van lieve subversieve, stevige Balkansongs, van Franse chansons en van Manu Chao.

Ze combineerden dit met een wervelende acrobatenshow en véél enthousiaste folie. In vijftien jaar tijd verkochten ze 600.000 albums in eigen beheer, van productie tot distributie.

Ook Vlaamse groepjes blonken uit. Naast mooie performances van Marble Sounds en Bony King of Nowhere, was er een bijzonder gesmaakt optreden van Wahwasda. Het is een Antwerpse reggae-band die zich officieel de beste beginner van de Benelux mag noemen. Ook Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou, een groep oude knarren uit Benin, kreeg de danstent heet.

En dan waren er natuurlijk de vaste waarden: explosieve ska-gekte met The Locos (met Ska-P-frontman Pipi) en de zotte Japanners van Tokyo Ska Paradise Orchestra.

Er was ook het Balkanfeest met Shantel & Bucovina Club Orkestar. We beleefden heftige nachtelijke techno, electro en drum and bass en sterke visuals incluis, met Netsky, Vitalic en Erol Alkan.

Er waren momenten van levitatie (muziek is in staat zijn eigen grenzen te overstijgen) met Mogwaï, Neurosis en Russian Circles en natuurlijk de sprookjesachtige wondertjes van Coco Rosie.

Kortom: Dour was weer geweldig. Nog 360 nachtjes slapen tot de volgende editie.