Eigenlijk vormde ‘Build A Rocket Boys!’ een enorme opgave. Elbow was tot voor hun laatste plaat ‘The Seldom Seen Kid’ immers een cultband die innig geliefd werd, maar nauwelijks bekend was buiten de eigen landsgrenzen. Toen de groep met het voor hen atypische ‘One Day Like This’ grote bekendheid verwierf en de full-cd de Mercury Prize kreeg, was het uitkijken naar wat de groep met de nieuwe populariteit ging doen.
Nostalgische trip
Het werd een trip in nostalgie, wadend door een verleden van 25 jaar en meer (Garvey is 37 jaar oud). Muzikaal mooi, maar minder spectaculair dan bij de vorige platen. Met ‘spectaculair’ bedoelen we dat er deze keer geen rockers van het kaliber ‘Grounds For Divorce’ op staan.
Nu moeten we het doen met hints naar de notie dat Elbow an sich een rockband is zoals uit de meer dan acht minuten durende opener ‘The Birds’ blijkt. De venijnige gitaren zitten diep verborgen in de mix en in het weemoedige refrein komen er glorieuze strijkers aan te pas. Garvey zingt hier over een stukgelopen relatie vanuit het standpunt van een 85-jarige man. De song keert trouwens later nog eens kort terug met de stem van de oude pianostemmer John Mosley.
Hoodies
Wat meteen opvalt is dat de groep deze keer meer dan ooit ingetogen werk aflevert. Hoogtepunt ‘Lippy Kids’ kenden we al van de video die we in onze luisterpost presenteerden. Het is een song dat nostalgie paart aan het bestrijden van hedendaagse vooroordelen. Guy Garvey neemt het hier namelijk op voor de ‘hoodies’, de jongens met de kappen aan hun trui die volgens de goegemeente verantwoordelijk zijn voor al het kwaad in de straat. Ook onvervalst terugkijkend naar het verleden is het prachtige ‘Jesus Is A Rochdale Girl’.
Elbow klinkt op het eerste gehoor toegankelijk, maar de schoonheid situeert zich bij de groep altijd in de kieren van de songs. Neem bijvoorbeeld ‘Neat Little Rows’, dat voor ons pas volledig klikt in de vierde minuut. Hier bezoekt Garvey ook zijn voorliefde voor originele beelden. Hij heeft het over ‘lay my bones in neat little rows’, iets wat ons aan hun briljant debuutplaat ‘Asleep In The Back’ herinnert. Daar zong Garvey in ‘Newborn’ over “I’ll be the corpse in your bathtub”…
Acupunctuurnaald
Ook deze keer durven ze de lichtjes experimentele song te ambiëren zoals in het aan ‘Starlings’ (de opener van ‘The Seldom Seen Kid’) herinnerende ‘The Night Will Always Win’. ‘High Ideals’ barst van John Barry-strijkers, met een gitaar als een acupunctuurnaald en een rustig ritme dat het liedje voortstuwt. ‘Dear Friends’ is dan weer een wolk van tintelende gitaren en Garveys onbekommerde liefste woorden – denk aan het beste van Sigur Rós en Radiohead in één song.
Maar zoals gezegd, is een plaat van dit vijftal uit Manchester geen instant ervaring. Steeds sommeren hun werkstukken veel luisterbeurten om de ingenieuze structuren en onderlagen te kunnen vatten. Dat het de moeite loont, kunnen we u wel meegeven, want Elbow blijft één van de meest intelligente èn meeslepende bands van het moment, en dat al tien jaar lang. Je moet het maar doen.
Beoordeling: ++++
(Fiction/Universal)
