Met dit optreden bewees Chris Joris eens te meer dat hij niet alleen muziek kan maken met lege soepblikken en Nepalese trommeltjes, maar dat hij ook compositorisch iets te vertellen heeft. De hele band klonk als een huis. Een swingend huis, met de weergaloze bop sound van altist Frank Vanagée.
Maar ook de solo’s van trompettist Nico Schepers waren bijzonder kleurrijk en subtiel. Vooral in het titelnummer van Chris Joris nieuwe CD “Marie’s Momentum” kreeg Nico Schepers vrij spel. Een bloedmooie ballad ietwat theatraal misschien, maar dat zal wel de bedoeling geweest zijn. De jonge contrabassist Axel Ghilain heeft meteen ook zijn visitekaartje achtergelaten.
De volgende formatie, Dave Holland met een Flamenco Quintet, was van een heel andere aard. Flamencotunes op een jazzweide is redelijk off-track. Naar mijn oordeel past het beter op een kleine, meer intieme lokatie. Intussen kwam de regen met bakken uit de hemel gevallen, en was het de legendarische Chucho Valdés die het publiek moest verwarmen. De latin muziekliefhebbers kennen hem nog van “Grupo Irakere”, een stomende salsa- en latinformatie van meer dan tien jaar terug die doorheen heel Europa toerde. Valdés maakte er zich niet vanaf met de makkelijk in het oor liggende Cubaanse mambo’s van weleer. Zijn muziek klonk fris en actueel. De inbreng van een beresterke saxofonist Carlos Hernandez zal daar wel niet vreemd aan zijn geweest.
Wat daarna het hoogtepunt van Jazz Middelheim had moeten worden, Cassandra Wilson, bleek een afknapper van formaat. Het was wellicht te voorspellen, want la Wilson heeft niet bepaald een reputatie als liveperformer. Maar ook muzikaal bleef het allemaal steken op impressionistische taferelen die lang uitgesmeerd werden, en toegepast op het gebruikelijke jazzstandaards. Gitarist Marvin Sewell bepaalt nogal sterk de sound van dit ensemble. “You don’t know what love is”, een ballad die door merg en been zou moeten gaan, onderging hetzelfde lot.
Jazz Middelheim is een bijzonder evenement, zoveel is duidelijk, maar een aantal publieke instanties, met name de VRT en de stad Antwerpen gebruiken het mijns insziens als schaamlapje voor een totaal gebrek aan interesse voor jazzmuziek. Voor de stad Antwerpen is het een perfect excuus om de rest van het jaar op dit vlak niets meer te doen, in de Zomer van Antwerpen noch op Wintervuur. Verder is de jazzprogrammatie van de VRT, en de aanwezigheid van de VRT op live jazzevenementen bijna onbestaande.
(review: Livien Pelgrims)
