Een eerste crisis op het nippertje vermeden dus en we zitten nog maar in de inleiding. Je hebt gelijk, ik had mij het begin van dit artikel ook anders voorgesteld maar bon, het is nu zo. Ik kom terzake.

Iedereen die zijn jeugd doorbracht onder eender welke kerktoren, herinnert zich ongetwijfeld nog wel de plaatselijke parochiezaal die om de zoveel zaterdagen werd omgetoverd tot een veredelde fuifzaal. Rookmachines, plaatselijke dj’s die vochten voor het beste plaatsje op de line-up en slecht gefotoshopte affiches. Alles werd van onder het stof gehaald om de jeugd te voorzien van die ene onvergetelijke avond. En of dat lukte!

Parochiezaal

De zaal zat keer op keer afgeladen vol. Zo vol, dat het dikwijls een race tegen te tijd was om ze proper te krijgen voor de koffietafel van de dag erna. Een parochiezaal, pur sang dus. Maar uiteraard heeft elke medaille zijn keerzijde. Niet lang na het feestgedruis volgden de eerste kritische noten. Bekertjes over het gehele kerkplein, de buren die mee daverden in hun bed en de jeugd die precies liever buiten dan binnen stond sinds het rookverbod, waren maar enkele van de vele klachten die keer op keer de revue passeerden.

De weken daarop, volgden onvermijdelijk discussies op het schepencollege en jeugdraad of dit nog wel de ideale fuifzaal was. Zou er niet beter uitgeweken worden naar een nieuwe locatie wat verder weg zodat de jeugd gewoon zijn gang kan gaan? Allemaal goed en wel, maar wie gaat dat betalen? En is het wel veilig om de kinderen zo ver weg van het dorp, de gevaarlijke baan op te sturen? Deze discussie, elk jaar opnieuw onder eender welke kerktoren. Geef toe, heerlijk toch?

Ik hoor u denken: “Heerlijk?” Jep, als je het aan mij vraagt wel. Of je nu voor de braspartij in de parochiezaal was/bent of toch eerder een voorstander van die spiksplinternieuwe fuifzaal aan de rand van het dorp, hoef ik echt niet te weten! Het feit dat we toen vooral of zelfs enkel daar van wakker lagen, is wat mij boeit en intrigeert. Voor alle misverstanden te vermijden: ‘de fuifzaal problematiek’ dient hier louter als symbolisch argument en is dus zeker geen standpunt op zich. Je zou dit kunnen vervangen door eender welk typisch dorpsprobleem. Van speeltuinen tot parkings en terug. En het moet gezegd, deze uiteenzetting is dus vooral ook van toepassing in de schaduw van een kerktoren en niet zozeer in een stadskern waar alles nog een streepje complexer is.

Hoge latten. Scherpe tongen

Enerzijds werpen dorpsbewoners zich tegenwoordig maar al te graag op als ambassadeurs van het grote gelijk door in lokale groepen op sociale media, zware thema’s aan te halen die hoegenaamd niets meer met het dorp en de noodzaak daarvan te maken hebben. Om dan vervolgens een weerwoord te verwachten van die lokale politici over dat thema ín die bewuste groep. De wereld op zijn kop. Anderzijds lijken de grote politieke partijen, de nakende gemeenteraadsverkiezingen dan weer te gaan gebruiken als een soort van voorspel van de nationale verkiezingen, met standpunten die te ver weg staan van wat een dorp echt nodig heeft, maar waar sommige inwoners maar al te graag pap van lusten.

Wil ik daarmee zeggen dat lokale politici en inwoners niet mogen bezig zijn met essentiële thema’s zoals mobiliteit, luchtvervulling en migratie? Natuurlijk niet. Integendeel. Dit soort heikele punten moéten bovenaan de agenda’s staan. Zowel in de hoofden van de gewone man, als bij de mensen die ‘het voor het zeggen hebben’. Altijd en overal. Wat ik wel bedoel is dat we de lat ook niet te hoog mogen leggen voor elkaar.

Het spelletje mag ook nog eens simpel zijn nu en dan: een dorp heeft nood aan iets. Er zijn een aantal spelers in dat dorp aanwezig met goede ideeën en het is aan dat dorp om uit te maken welke ideeën er tot uiting mogen komen. Zonder zich écht zorgen te moeten maken over het nationale spel dat zich ondertussen afspeelt. Daar heb je het nationale elftal voor. Uiteraard is communiceren en samenwerken mét die nationale spelers of er simpelweg lessen uit trekken wel een vereiste, dat hoeft geen betoog. Maar de focus leggen op het lokale zou altijd spelregel één moeten zijn. Zullen we dat afspreken?

Het woord politiek

We weten ook allemaal als het woord politiek valt, de mensen snel een tikkeltje scherper staan, ietsje strenger zijn of maar al te vaak een antwoord klaar hebben. Wel, misschien moeten we daar dan ook maar eens mee stoppen. Het lijkt op het eerste zicht een zwakte maar durven benoemen dat je niet direct een oplossing weet voor het probleem maar het wel met man en macht wil aanpakken, vind ik véél sympathieker. En brengt ons misschien sneller een stapje dichterbij. Waarbij weet ik ook niet maar soit, wees wat minder streng voor elkaar.

Een idee. Ik zou graag de oorwurm ‘Leef’ van Mozaiëk opwerpen als dé plaat voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2018. Ik weet niet waarom maar dit foute nummer zit tijdens het schrijven al heel de tijd in mijn hoofd. Zou het afschuimen van té veel parochiezaal-fuiven daarvoor iets tussen zitten? Anyway, lokale politiekers verenig u en “zet die plaat op!”:

René Vermeulen is producer bij Panenka en komt op voor de partij ‘Samen voor Kruibeke’