Verslaggevers en televisiekijkers die de betoging voor de toekomst te Genk volgden hebben blijkbaar niet steeds een goed gehoor of horen wat ze graag horen.
In krantenartikels lezersbrieven en op face-book wordt brandhout gemaakt van de vakbondseis voor brugpensioen voor 50-plussers.
Blijkbaar is de meer fundamentele eis namelijk deze voor werk aan de toehoorders ontsnapt.
Vakbonden eisen werkgelegenheid en stellen dat gezien die winsten die Ford wereldwijd maakt dat de fabriek niet dicht moest. De piste van herverdeling van de productie over alle Europese vestigingen werden niet eens bewandeld.
Een besef van de realiteit leert de vakbonden dat werk vinden voor een plusvijftiger zeer moeilijk is. Ze willen de ex-werknemers niet in de armoede storten en vragen en eisen brugpensioen. Brugpensioen is immers voor de gemeenschap minder duur dan naakte werkloosheid, op de bedrijfstoeslag worden immers sociale zekerheidsbijdragen en belastingen betaald ( tot meer dan 50%). Meer nog een bruggepensioneerde die opnieuw aan de slag gaat krijgt een supplement. IK stel me de vraag of bij een plotse bedrijfssluiting soms geen financiële inspanning van de ex- werkgever mag gevraagd worden?
Vakbonden krijgen dikwijls kritiek omdat die ontslagregeling enkel bedongen wordt binnen grote bedrijven. De kritiek is terecht maar is niet aan het juiste adres gericht. Kleine ondernemers doen hun uiterste best om hun personeelsbestand onder de vijftig werknemers te houden, soms splitsen ze zelfs hun bedrijf op in aparte entiteiten om geen “vakbondsinmenging” te moeten dulden. Vakbonden zijn reeds lang vragende partij om ook vertegenwoordigd te zijn in kleine ondernemingen maar helaas tot hiertoe is men daar nog niet in geslaagd. Gelukkig bestaat er de automatische index afgedwongen door de syndicale organisaties want anders zouden deze werknemers ook hiervan verstoken blijven.