Uiteraard zullen werkgevers en rechtse politici tijdens de actiedag alle klassiekers van stal halen. Genre ‘Onze lonen zijn te hoog, we zijn niet concurrentieel.’ Alsof lonen het belangrijkste concurrentie-element zijn. Als dat zo was, dan was pakweg Moldavië een economisch paradijs.

De actualiteit bewijst net dat energie, maar ook goed opgeleide werknemers en een goede infrastructuur cruciaal zijn. De loonnormwet berekent trouwens enkel hoeveel een werkuur kost, niet hoeveel het opbrengt. Dat is hier gemiddeld nochtans meer dan in onze buurlanden.

Als lonen het belangrijkste concurrentie-element zouden zijn dan was Moldavië een economisch paradijs.

En dan is er nog de index. Dat we ‘geen loonstijgingen nodig hebben want daarvoor is er de index’. Men vergeet dan dat die met vertraging komt, voor velen pas een jaar na de prijsstijgingen. De index is een uitstekende buffer, maar dekt niet alle prijsstijgingen. Ook al omdat benzine en diesel uit de index werden gehaald.

Het debat over de index gaat trouwens voorbij aan de grond van het probleem, de stijgende prijzen die bedrijven aanrekenen. Wie inflatie wil beteugelen moet daar iets aan doen, bijvoorbeeld met een plafond op gas- en elektriciteitsprijzen.

De ‘naïefste’ criticasters zullen waarschijnlijk ook opwerpen dat ‘bedrijven het heel moeilijk hebben’. Voor werkgeversorganisaties is het inderdaad nooit het moment voor hogere lonen. Het gaat altijd moeilijk. Alleen moeten ze me dan toch eens uitleggen hoe het komt dat de Nationale Bank moet vaststellen dat Belgische bedrijven historisch hoge winsten boeken, hoger dan in de buurlanden. En waar dat geld naartoe gaat, aangezien de lonen al jaren in een dwangbuis zitten.

Sommige leerling-tovenaars zullen met een andere oplossing komen: ‘De lonen moeten niet omhoog, mensen moeten netto meer overhouden.’ Wat ze dan waarschijnlijk niet zullen zeggen is hoe we pensioenen, gezondheidszorg, ziekte-uitkeringen en de rest van de sociale zekerheid zullen financieren.

Ik ben benieuwd of de netto-adepten ook zullen thuis geven als minister Van Peteghem doorzet met zijn plannen om de lasten op arbeid te verschuiven naar sterke schouders.

Belgische bedrijven boeken historisch hoge winsten boeken, hoger dan in de buurlanden.

Politici van de meerderheid zullen ongetwijfeld in de verf zetten dat ‘de regering al veel doet voor de koopkracht’. Het sociaal tarief, accijnsverlaging, premies … Dat is waar, de regering doet al veel. Maar ze kan wel nog altijd meer doen, bijvoorbeeld met een automatische toekenning van het sociaal tarief, met een prijsplafond voor energie.

In de slipstream van het vastlopende loonoverleg kan ook 900 miljoen euro uit de welvaartsenveloppe voor de verhoging van de laagste pensioenen en uitkeringen niet naar mensen die ieder extra eurocent hard nodig hebben. Terwijl ook zij hoge facturen ontvangen.

De welvaartsenveloppe is door de vakbonden afdwongen in de nasleep van het zogenaamde Generatiepact van 2005. Dat geld moet dienen om tweejaarlijks de pensioenen en sociale uitkeringen, die vaak onder de armoedegrens zitten, te verhogen.

Het is het niet het ACV, maar een wet, de Generatiepactwet, die stelt dat vakbonden en werkgevers tegen 15 september over de besteding van dat geld een advies aan de regering moeten opleveren.

Maar zelfs nu, op het moment dat de nood zo hoog is, willen de werkgevers daarover niet bewegen. Terwijl het bedrijfsleven, ook dat deel dat ferme winsten boekt, voor zichzelf aandringt op steunmaatregelen van de regering. Een schande is het.

Mathieu Verjans is nationaal secretaris van het ACV.