Brussel, 01 oktober 2022, meer dan 2.500 mensen betogen in Brussel tegen brutale en erg gewelddadige aanpak van straatprotesten door regime in Iran - © Hans Moyson
Interview -

“Zan, Zendegi, Azadi”: moeders, hun dochters en kleindochters in opstand tegen onderdrukkend geweld in Iran

Voor de derde keer in amper één maand wordt in Brussel betoogd om het brutale geweld van het Iraanse regime, vooral tegen kinderen, scholieren en studenten, aan te klagen. De eerste twee keren wilde initiatiefneemster Ava Basiri (33) gehoord worden, maar nu wil ze van de Belgische politiek vragen om concrete en gerichte sancties te nemen tegen de verantwoordelijken van al dat roekeloos geweld in Iran.

woensdag 12 oktober 2022 03:16
Spread the love

 

Ava Basiri (33), geboren in Vilvoorde, is de dochter van een van de vele Iraanse diaspora die net als mijn moeder, het land ontvlucht zijn na de volksopstand in 1979 tegen Shahanshah Ariamehr, Mohammad Reza Pahlavi en het ontstaan van de islamitische Republiek Iran.

Wat mij in haar verhaal intrigeert, is dat Ava hier in België is geboren en getogen, maar zich door en door Perzisch voelt. Het gaat zelfs verder dan voelen, ze slaagde er zelfs in om de verdeelde oppositie binnen de diaspora te verenigen in haar opeenvolgende manifestaties in Brussel. Nu wil ze ook de Belgen, Vlamingen, Walen, Afghanen en andere nationaliteiten in haar betogingen zien.

Met één enkel doel: de regeringen in de EU en in België afdwingen om straffe maatregelen te nemen tegen het terroristisch en misdadig regime van Iran.

Dit interview is één van de mooiste interviews die ik ook ooit heb afgenomen. Haar getuigenis gaat bij mij door merg en been. Niet uitzonderlijk heb ik met een dikke krop in de keel dit stuk geschreven.

Ava, je bent in Vilvoorde geboren en je werkt bij een internationaal bedrijf als Customer Experience manager. Hoe sta je in het leven en waarom organiseer je nu aanstaande zaterdag, 15 oktober, voor de derde keer in amper één maand tijd een betoging in Brussel?

In het leven wil ik graag mensen op welk vlak dan ook raken. Dit kan zowel op professioneel niveau zijn als op persoonlijk vlak. Ik beschouw mezelf als succesvol als de mensen rondom mij zouden zeggen dat hun kennismaking met mij iets heeft veranderd, oftewel in hun leven, oftewel in hun denkwijze.

Al weken worden mijn landgenoten in Iran op een afschuwelijke manier vermoord, kapotgeslagen, gemarteld en gearresteerd. Ik wil mijn steentje bijdragen door mensen hier te mobiliseren om Iraniërs in hun strijd te helpen en steunen. Met wat nu in Iran gebeurt, ben ik fier dat ik een vrouw ben, en vooral dat ik een Perzische vrouw ben.

Ik wil dat wij de stem van het Iraanse volk zijn en vraag hier expliciet de steun van onze Belgische zusters en broeders, van iedereen die vrijheid en mensenrechten naar waarde schat, om nu zaterdag te komen betogen in Brussel. Ik ben in België geboren en voor mij is België mijn thuis en zijn de Belgen mijn familie.

In deze moeilijke tijden zou ik hen graag aan mijn zijde hebben. Ik hoop echt van harte dat minstens 4.000 mensen naar de betoging van aanstaande zaterdag 15 oktober komen. Alleen zo kunnen we de politiek onder druk zetten.

Je bent initiatiefneemster van verschillende betogingen in Brussel als steun voor de straatprotesten in Iran die nu al bijna een maand aan de gang zijn met de slagzin “Zan, Zendegi, Azadi”, wat betekent “Vrouw, Leven, Vrijheid”. Kan je meer hierover vertellen?

Toen ik de dood van het jonge meisje Mahsa Amini (22j) via de Iraanse media vernam, omdat ze zogezegd niet zedig genoeg gekleed was, was mijn eerste reactie “Ah, weeral hebben ze iemand gedood”. Die gedachte zelf heeft me zodanig opstandig gemaakt dat ik in actie schoot, want het is helemaal niet normaal dat iemand sterft om dat ze ‘ongepast’ gekleed is.

Onmiddellijk ben ik op sociale media reacties gaan opzoeken over de tragische dood van Mahsa Amini en merkte op dat ik niet alleen was die verontwaardigd was en iets wilde doen. Ik wilde al die verontwaardigde mensen op sociale media niet in de steek laten en dus ging ik op Google zoeken hoe ik in Brussel een betoging kon organiseren.

Voor de eerste betoging op 25 september, een week na Mahsa’s dood, had ik gerekend op de aanwezigheid van mijn familie en dichte vrienden en kennissen. Plots stonden er 250 mensen daar. Ze vroegen allen tot welke politieke partij ik behoorde.

Ik was verbaasd dat ze allen daarnaar vroegen. Het feit dat ik tot geen enkele partij behoorde, stelde hen gerust. Zo hebben enkele aanwezigen op die eerste betoging mij gevraagd om een grotere betoging te organiseren. En zo is alles begonnen.

De grote manifestatie die op 1 oktober in Brussel doorging, was een groot succes. De Iraniërs die ik ken, hebben me verteld dat ze op die betoging mensen zagen die ze daar nooit anders zouden verwachten. Bovendien alle oppositiepartijen waren daar samen. Hoe ben je in godsnaam erin geslaagd om op zo’n korte termijn al die verschillende Iraanse oppositiepartijen met elkaar te verenigen? Dat lijkt me een huzarenwerk!

Wel ja, we waren zelf zeer verbaasd van de menigte die op zaterdag 1 oktober aanwezig was. Minstens 2.500 mensen waren op de betoging aanwezig. Dit was ook de eerste keer dat verschillende Iraanse politieke partijen uit België samen aan tafel hebben gezeten voor het organiseren van een grote betoging.

Ik zat daartussen als een gewone burger die de week ervoor zelf een betoging uit eigen initiatief had georganiseerd. Ik wist dat we samen sterk zijn, maar toen ik de menigte zag, veranderde ik van mening. We zijn niet samen sterk, we zijn samen het sterkst!

Brussel, 01 oktober 2022, meer dan 2.500 mensen betogen in Brussel tegen de brutale en erg gewelddadige aanpak van de straatprotesten door het regime in Iran – © Hans Moyson

De voorbije betogingen wilden we gehoord worden en de mensen laten zien dat in Iran verschrikkelijke zaken gebeuren. Nu willen we de politiek hier dwingen om gerichte sancties te nemen tegen het Iraans regime. Dit misdadige regime moet gewoon weg. De mensen die nu in de straten van Iran protesteren, willen dit regime niet. Het Islamitisch Republiek moet gewoon weg uit Iran.

Ik ben politiek niet geschoold: maar ik vraag me af waarom er geen diplomatieke shut down met Iran plaatsvindt. Al zou dat voor één dag zijn, als meerdere landen dat doen het een grote indruk kunnen maken op het regime daar.

Waarom stuurt men de familie en de kinderen van al die onderdrukkers niet terug naar Iran? De familie en kinderen van de Iraanse machthebbers, leven hier in vrijheid, maar zijzelf onderdrukken mijn landgenoten in Iran.

En hoe heb je de verschillende oppositiepartijen samen rond de tafel gekregen? Blijkbaar heeft de Brusselse politie een vinger in de pap, niet?

Dat was puur toeval. Toen ik een aanvraag indiende voor de betoging op zaterdag 1 oktober, wist ik helemaal niet dat op die dag ook in andere steden over de hele wereld betoogd ging worden. Ik kreeg plots telefoon van de Brusselse politie, want elf aanvragen waren ingediend voor een betoging in Brussel.

De politie nodigde ons allemaal op het bureau uit en zei: “Of gaan jullie samenwerken en één betoging organiseren of wordt de manifestatie niet vergund”. De beslissing was snel gemaakt.

Je bent ook één van de weinige Iraniërs die toenadering zocht en zoekt tot de Afghanen. In Iran worden veel Afghanen op een schaamteloze wijze gediscrimineerd en behandeld. Generaties Afghanen hebben nog geen ID-kaart in Iran, ze kunnen geen eigendom, zelfs geen ordinaire SIM-kaart kopen. Waarom doe je dat?

Uit schaamte. Ik steun de manier waarop de Afghanen in Iran behandeld worden niet. Bovendien, ook zij strijden voor hun basisrechten en hebben het erg lastig met de Taliban. We voeren één strijd en daarom kunnen we elkaar alleen maar steunen want samen staan we het sterkst.

Vorige zaterdag was ik aanwezig op de Afghaanse betoging. Ze kwamen protesteren tegen de genocide op de Afghaanse Hazaren, een van de bevolkingsgroepen in Afghanistan, door de Taliban. Toen ik daar met een paar Iraniërs toekwam, bekeken ze ons erg argwanend, want Iraniërs zijn niet altijd vriendelijk tegen hun. Maar toen we aan de vrouwen rozen gaven en met hen betoogden, hebben ze ons omarmd.

Het Iraanse regime geeft niets om haar Iraanse burgers, laat staan miljoenen Afghaanse vluchtelingen die generaties in Iran wonen. Dit misdadige regime heeft racisme en apartheid op de samenleving in Iran opgedrongen. Het is vandaag aan ons om het goede voorbeeld te geven.

Het is vooral aan mij om mijn zoon van drie jaar te doen begrijpen dat het anno 21ste eeuw niet meer hoort om het te hebben over verschillen in nationaliteiten, huidskleur en religie. Dat mag niet. We zijn allemaal mensen en we moeten dezelfde rechten genieten. Fundamentele mensenrechten moet voor iedereen gelden. Punt!

Wat wil je met deze betogingen bereiken? Vind je dat de EU en de VS, of hun burgers, de Iraanse zaak moeten redden?

Kijk, wat in Iran gebeurt, is geen oorlog tussen twee landen waar er een vredesverdrag kan bemiddeld worden door het internationaal gemeenschap. Het is de Iraanse staat die zijn eigen burgers, kinderen, scholieren, studenten, moeders en vaders doodt en met extreem geweld hun protesten onderdrukt, ze martelt en gevangen neemt.

Op zaterdag, 15 oktober 2022 verwacht initiatiefnemer Ava Basiri, minstens 4.000 manifestanten in Brussel.

Ik vergelijk dat als een ruzie binnen een huwelijk. Als een koppel ruzie heeft, bemoei je je als buitenstaander er best niet mee. Maar als de ruzie tussen hen uit de hand loopt en de een de ander slaat en zelfs dreigt te doden, blijf je toch als buitenstaander niet enkel afwachtend kijken. Je moet in actie schieten om het slachtoffer van het geweld te helpen, vind ik.

Daarom wil ik samen met andere mensen hier druk uitoefenen op de Belgische politiek om met Iran niet te onderhandelen, maar gerichte sancties te nemen die op korte termijn de machthebbers in Iran treffen. Alleen zo kunnen we de Iraanse staat afdwingen om de huidige slachtpartij, de extreem gewelddadige en brutale onderdrukking, vooral tegen kinderen, jongeren en studenten, te staken.

We willen niet dat de VN alleen gaat uitzoeken wie Mahsa Amini heeft vermoord. Stel dat ze dat doen en zelfs erin slagen om de dader te berechten. Wat met de rest van de Iraniërs?

We willen die gerechtigheid voor alle vermoorde kinderen, scholieren, studenten, moeders en vaders die doodgeschoten/-geslagen zijn of gearresteerd zijn en nu in volgepropte gevangenissen vastzitten.

De gewone vrouw en man hier heeft andere zorgen aan het hoofd, zoals groeiende inflatie als gevolg van dure energie. Wat in Iran gebeurt, ligt ter ver van hun bed. Waarom zouden ze zich engageren om naar jouw betoging te komen?

De mensen hier moeten beseffen dat wat daar gebeurt niet los staat met wat hier gebeurt of zou kunnen gebeuren. Als de energie of andere levensmiddelen hier duur zijn tast dat ons comfort aan. Dat is heel iets anders dan wat er in Iran gebeurt.

In Iran sterven heel jonge mensen op een afschuwelijke brutale wijze, omdat ze gewoon hun basisvrijheden eisen. Ze willen ’s morgens dragen wat ze willen dragen, ze willen vrij zijn om te dansen, studeren en/of uit te gaan waar ze willen. Bovendien zijn dure basislevensmiddelen schering en inslag in Iran.

Al 43 jaar leven mensen met torenhoge inflatie. ’s Avonds gaan ze slapen en ’s morgens merken ze dat het brood vier keer duurder is geworden of de benzine verdubbeld is. En dan staan ze daar met hun gezin.

Ik vraag aan de mensen hier om het leed van mijn landgenoten in Iran niet te negeren en ons in deze moeilijke strijd te steunen. Ik wil mijn landgenoten hier laten voelen welke pijn wij hier en de mensen in Iran voelen. Als ik hierin slaag dan zullen de mensen zich uit zichzelf bij ons protest aansluiten.

Eigenlijk, wat we willen, is dat de mensen hier ons helpen met een ‘gijzeling’. Iran is meer dan vier decennia gekaapt. Ook bij bij Black Life Matters zijn mensen hier spontaan massaal op straat gekomen. We willen dezelfde betrokkenheid van de mensen voor de menige slachtoffers in Iran die door de overheidsmilitie gewoon met oorlogswapens gedood worden.

* Opmerking: Kinderen, jongeren en studenten worden gewoon in de rug of in het hoofd geschoten of met matrak doodgeslagen. Mensen sterven daar omdat ze uit protest claxonneren. 

Hoe moeilijk is het om deze betogingen te organiseren? Word je geconfronteerd met je vrouw-zijn wanneer je verschillende Iraniërs uit de diaspora, bijeen probeert te krijgen om ze te laten samenwerken?

Het is echt niet gemakkelijk om samen te werken met mijn Iraanse landgenoten wegens cultuurverschil maar ook door verschil in standpunten. Elke oppositiepartij klampt zeer vast aan zijn vlag en partij. Ik begrijp dat niet, want voor mij is het nu crisis in Iran en die partijen-/vlaggenverschillen interesseren me nu niet.

De communicatie loopt moeilijk, omdat wat voor hen belangrijk of gevoelig ligt, ligt voor mij niet zo gevoelig, omwille van het feit dat ik hun verleden niet deel. Ik ben hier geboren en getogen. Daarom handel ik toch wat anders dan zij. Mijn focus ligt op mensenrechten.

Ook Belgo-Iraanse leeftijdsgenoten zijn verdeeld. In plaats van mee te helpen, willen ze zelf apart iets organiseren. Soms voel ik onterechte afgunst. Ik word soms zelfs te persoonlijk aangevallen door de critici. Het doel is toch om de mensen in Iran te steunen. Ik begrijp dan niet zo goed waarom mensen elkaar tegenwerken.

Allé, ik probeer me voor die negatieve commentaren te beschermen, maar dat maakt me toch soms onzeker en dan denk ik erover om ermee te stoppen. Toegegeven, er zijn ook mensen die wat ik doe prijzen, en fier zijn op mij en mij positieve energie geven.

Het feit dat ik een jonge vrouw ben die het voortouw neemt, zorgt ook voor niet-plezante situaties. Het is nu nog altijd zo dat mannen vooraan lopen. Nu is de beurt aan vrouwen. Dat is ook wat de Iraanse vrouwen in Iran doen. Het dragen van een sluier is bij wet verplicht. De vrouwen die nu ongesluierd op straat gaan en uit protest hun sluiers in brand steken, riskeren werkelijk hun leven.

Voor één keer vind ik dat mannen spontaan letterlijk en figuurlijk zich achter de vrouwen zouden moeten scharen, want de vrijheid voor vrouwen betekent ook vrijheid voor mannen. Dat heeft een groot deel van de Iraanse mensen door en juist daarom staan ze achter hun zusters, dochter, moeders en vrouwen en roepen ze samen met hen: “Vrouw, leven, vrijheid”.

Je spreekt regelmatig van ‘mijn landgenoten’, maar wie zijn eigenlijk ‘je landgenoten’? Waar voel je je thuis?

Dat is een goede vraag. Ik ben in België geboren, maar mijn ouders komen beiden uit Iran. De mensen uit Iran zijn hun landgenoten en dus indirect ook mijn landgenoten. Ik heb zo twee landgenoten: landgenoten hier maar ook in Iran (lacht).

Ik voel me hier absoluut thuis, want ik ben hier geboren, maar ik voel me ook door en door Perzisch. Ik vergelijk dat een beetje met een adoptie. België, beschouw ik als mijn adoptieouder, maar ik wil absoluut terug naar mijn moederland. Misschien als ik ooit op pensioen ga, ga ik in Iran wonen.

Je bent in België geboren, maar je leest en schrijft in het Perzisch en je spreekt opvallend vlot Perzisch. Is het hierdoor dat je een sterke verbondenheid met Iran voelt?

Ja, ik heb autodidactisch de Perzische taal leren schrijven en lezen. Pas op mijn 20ste kon ik in het Perzisch lezen en op mijn 33ste ben ik begonnen met schrijven in het Perzisch. De liefde voor Iran heb ik van mijn ouders gekregen. Eigenlijk hebben ze mij laten dromen over een gouden tijd die zij als jonge mensen in Iran hadden meegemaakt. Het is een droom die ik al lang koester en die ik ook aan mijn zoon wil doorgeven.

Ooit wil ik zelf meemaken wat mijn ouders daar ervoeren. Bijvoorbeeld als ze me vertellen over de Perzische nieuwjaar-viering, Norooz, met familie en vrienden … ik heb dat nooit meegemaakt. Mijn voltallige familie is verspreid over de hele wereld door de revolutie van 1979 en de komst van de Islamitische Republiek.

Mijn oom heb ik pas voor het eerst na 33 jaar in België ontmoet. Met hele familie Iraans nieuwjaar vieren in de huidige omstandigheden is zo goed als onmogelijk als je niet in Iran samen met je familie leeft. Natuurlijk vieren we hier het Iraanse nieuwjaar Norooz en gaan we nieuwe kleren kopen in H&M, maar dat is niet het zelfde als deze feesten beleven in Iran. Dat is één van de tragedies die dit regime voor miljoenen Iraniërs in binnen en buitenland heeft veroorzaakt. De mensen hier vieren kerst en weten dat deze sfeer iets unieks heeft als je dat samen met mensen deelt die het meevieren, samen met de familie.

Opmerking: Klik hier om Ava’s brief aan haar zoon te lezen.

Je vertelde dat je terug naar Iran wil. Je wilt zonder zorgen op strandvakantie kunnen gaan met een cocktail in de hand; zonder enige zorgen dat je opgepakt zou kunnen worden door de zedenpolitie voor zoiets onschuldigs. Is dit hoe je een vrij Iran voor je ziet?

Mijn land is België en ik zal heel erg blij zijn als ik naar hier steeds kan terugkeren. Maar ik hunker om regelmatig naar Iran te reizen en mij vrij te voelen tussen mijn landgenoten.

Ik vind het zo jammer, Iraniërs, zo’n vreugdevol volk, zijn jarenlang bestolen van hun basisvrijheden. Zij die zelfs in de meest moeilijke omstandigheden blijven lachen en dansen. Ik wil dat mensen in Iran een normaal leven leiden zoals wij hier. Dat is alles.

Ten slotte, met een vrij Iran bedoel ik in de ruimste betekenis van het begrip vrijheid. Ik wil op strand in mijn bikini kunnen glimlachen naar een vrouw in burkini, met wie ik misschien samen iets op het strand kan drinken, wetende dat het mijn keuze is om een bikini aan te hebben en dat het haar keuze is om een burkini aan te trekken.

Denk je dat mensen hier begrijpen wat vrijheid effectief betekent? Zijn de mensen hier vrij?

Neen, ik denk niet dat de mensen hier echt begrijpen wat vrijheid betekent. Ik denk evenmin dat ze hier vrij zijn. Voor mij betekent vrijheid, jezelf vrij maken van vooroordelen ten aanzien van anderen en evenmin over jezelf oordelen. Vrijheid is voor mij ook gelijkheid op allerlei niveaus in de samenleving.

Als de mensen hier zien dat mensen in Iran op straat dansen, vinden ze dat gewoon. Maar dat is helemaal niet gewoon, want dat mag daar niet en je wordt gestraft door de wet. Als Iraniërs dat doen, dan is dat dus heel moedig, want ze brengen zich in gevaar door opgepakt te kunnen worden.

Hier vinden we het normaal dat we kunnen uitgaan, kleden zoals we willen, etc. Maar toch klagen we over alles en nog wat. We zijn met al die vrijheden hier niet blij.

Hier in België hebben we een ruime diversiteit aan feministische bewegingen en verenigingen die ideologisch al dan niet dicht bij elkaar aanleunen. Ook je Iraanse landgenoten worden in media opgevoerd met hun verschillende meningen en acties. Hoe ervaar je dat? Hoe verboden zijn vrouwen en mannen als het op vrouwenrechten aankomt.

Ik volg Masih Alinejad op sociale media. Ik denk dat er verschillende opvattingen en interpretaties over vrouwenrechten zijn. In Iran mag je al meer dan vier decennia er zelfs niet over praten. Het Iraanse regime profiteert van dit gebrek aan kennis en open debat over vrouwenrechten.

Bijvoorbeeld tijdens één van de betogingen hier voor de Iraanse zaak, was er een vrouw met blote borsten komen protesteren. Op de Iraanse staatstelevisie hebben ze haar zonder enig censuur getoond in het nieuwsjournaal. Hiermee wilden ze aan de kijkers laten zien dat wie nu in de straten van Iran haar sluier verbrandt, eigenlijk op het einde van de rit met blote borsten op straat wil. “Willen jullie dat?”. Een groot deel van de mensen in Iran schrikt om zoiets zelfs voor te stellen, laat staan om dat te gaan steunen.

Slavoj Žižek, in zijn reactie op de Iraanse vrouwenopstand, vindt dat de Westerse feministen iets van de huidige protesten in Iran te leren hebben. Vergeleken met het Westerse feminisme is de huidige beweging in Iran meer progressief, omdat het niet antagonistisch is ten aanzien van mannen en het neigt vrouw/man dichotomie te overstijgen. Wat vind je van zijn stelling?

Deze vergelijking gaat niet op, omdat de context en de situatie heel anders is dan in Iran. Je kan niet zomaar de vrouwenbewegingen hier gaan vergelijken met wat er zich nu in Iran afspeelt. Het is wel waar dat de Iraanse mannen ook niet meer willen dat de vrouwen in hun schaduw staan. Wanneer de vrouwen vrij zouden zijn, zullen de mannen ook vrij zijn. Dat hebben ze goed begrepen.

Ik ben in de eerste plaatst een humanist. Voor mij staan de mensenrechten hoog aangeschreven. Ik zie feminisme als een specifiek, maar belangrijk, onderdeel van mensenrechten. Maar ik erken dat als vrouwen het goed hebben, dat mannen het automatisch ook goed zullen hebben.

Ik ben opgegroeid in een Bahai-familie*. Ik herinner me dat mijn papa mij ooit vertelde: “Als ik moet kiezen om mijn zoon of dochter naar school te sturen, zal ik mijn dochter naar school sturen, want zij kan later moeder worden. Een geschoolde moeder is een zegen voor haar kroost. De conditie van de wereld hangt af van de conditie van de vrouw.”

* Opmerking: Bahai, is een religieuze minderheid die in Iran verboden is. Veel Bahai-mensen worden vervolgd en zijn onderworpen aan allerlei grove discriminaties in Iran.

Waarover maak je je zorgen op dit moment?

“Gisteravond zat ik te denken aan die meisjes die brutaal vermoord zijn door de oproermilitie van het regime. Ze waren nog geen vrouw en hadden een heel leven voor de boeg. Nu ze er niet meer zijn, zijn ze eindelijk vrij. Vandaag de dag in Iran ziet het er zo uit dat meisjes die nog geen vrouw waren, aan hun vrijheid zijn geraakt door hun leven te verliezen. Vanuit die optiek heeft de slagzin “Vrouwen-Leven-Vrijheid” een bittere nasmaak.”

*****

Notes:

Slavoj Žižek Sends a Message of Solidarity to the Iranians Protesting Mahsa Amini’s Murder: https://en.radiozamaneh.com/32762/

Voor wie nu nog niet weet wat er in Iran gebeurt en waarom: lees hier verschillende artikels: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/dossiers/2018/01/protest-in-iran/

If you still don’t kwon what happens in Iran, read: “Gunshots and blasts heard at Mahsa Amini protests in Iran”: https://www.theguardian.com/world/2022/oct/10/gunshots-mahsa-amini-protests-iran-death-police-custody-kurdish

If you want to see the brutality with which the Iranian regime’s riot militia is trying to suppress the protests in Iran, click here: https://www.facebook.com/baharak.bashar/

Als je de brutaliteit wilt zien waarmee de Iraanse oproermilitie van het regime in Iran de protesten probeert te onderdrukken, klik hier: https://www.facebook.com/baharak.bashar/

 

Voor vrijheid, Beraye Azadi van Shervin Haji met Engelse ondertiteling. Na de uitgave van dit lied werd de zanger opgepakt maar na betaling van borg mocht hij weer vrijuit.

 

Ondertiteld verzetslied Vrouw, leven, vrijheid van Mohammad Yerahi:

 

Verzetslied van Bahram Beyzai (niet ondertiteld): ِ”de goedgelovige mensen van de jaren zeventig, jullie hebben ondoordacht een revolutie ontketend zonder aan de toekomst van jullie kinderen te denken; nu horen jullie hun kreet, nu is de moeder van Iran in opstand gekomen en wil haar land terug rijgen van de bezetters”.

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!