Terecht heeft de aandacht van de wereld zich toegespitst op de gevolgen van de Iraanse vergeldingsaanval op Israël op 13 en 14 april 2024. Iran wilde met de aanval Israël en de Verenigde Staten afschrikken en zo duidelijk te maken dat elke aanval tegen Iran, of die nu op Iraans grondgebied of op het grondgebied van andere landen zou plaatsvinden, een vergeldingsactie zou uitlokken die de aanvaller meer schade zou berokkenen dan de aanvaller Iran zou kunnen aandoen.

Om dit resultaat te bereiken, moest Iran bewijzen dat het in staat was om de ballistische raketafweersystemen van zowel Israël als de Verenigde Staten, die ten tijde van de aanval in en rond Israël waren opgesteld, te omzeilen. Iran slaagde hierin, met ten minste negen raketten die twee Israëlische luchtmachtbasissen troffen die onder de beschermende paraplu van het Israëlisch-Amerikaanse raketafweerschild vielen.

De Iraanse reactie heeft implicaties die veel verder reiken dan  Israël of het Midden-Oosten. Door het Amerikaans-Israëlische raketafweerschild te verslaan, heeft Iran het idee ontbloot van de suprematie van het Amerikaanse raketafweerschild dat de kern vormt van de Amerikaanse  beschermingmodellen voor haar strijdkrachten bij het uitoefenen van haar militaire macht over de wereld.

De defensie van de VS ten opzichte van Rusland, China en Noord-Korea is gebaseerd op veronderstellingen over de doeltreffendheid van de Amerikaanse verdedigingscapaciteiten tegen ballistische raketten. Door met succes Israëlische luchtmachtbasissen aan te vallen die beschermd werden door het volledige scala aan Amerikaanse antiballistische rakettechnologie, heeft Iran de kwetsbaarheid van het Amerikaanse raketafweerschild blootgelegd voor moderne rakettechnologieën waaronder wendbare springkoppen, afleiding en hypersonische raketten.

Amerikaanse basissen in Europa, de Stille Oceaan en het Midden-Oosten, waarvan werd gedacht dat ze goed beschermd waren, zijn plotseling kwetsbaar gebleken voor vijandige aanvallen. Dat geldt ook voor Amerikaanse marineschepen die op zee opereren.

De Israëlische verdediging tegen ballistische raketten kreeg een superboost door de plaatsing van een geavanceerde AN/TPY-2 X-band radar op Israëlisch grondgebied. De radar, die wordt beheerd door de 13e Missile Defense Battery van het Amerikaanse leger, bevindt zich op Har Qeren, een hoogte die oprijst uit de Negev-woestijn in de buurt van de stad Be’er Sheva.

De AN/TPY-2 is een raketverdedigingsradar die ballistische raketten kan detecteren, volgen en onderscheid kan maken tussen bedreigingen en niet-bedreigingen (d.w.z. inkomende raketten en raketten schroot).

AN/TPY-2 werkt in twee verschillende modi. De eerste, bekend als de “voorwaartse modus”, detecteert en volgt ballistische raketten terwijl ze worden gelanceerd. De tweede, de “terminale modus”, wordt gebruikt om onderscheppingsraketten naar een inkomende raket te leiden. De AN/TPY-2 is geoptimaliseerd om samen te werken met het “Terminal High Altitude Area Defense” (THAAD) ballistische raketafweersysteem door de THAAD-raket naar zijn doel te leiden.

De VS hadden ten tijde van de Iraanse raketaanval minstens één, en mogelijk twee, THAAD raketbatterijen ingezet in Israël. Naast het helpen van de THAAD-raketten bij het neerschieten van inkomende dreigingen, werden de AN/TPY-2 radargegevens geïntegreerd met Israëlische radargegevens en andere technische inlichtingen die werden verzameld door het BMDO-netwerk van vroegtijdige waarschuwingssatellieten van de Ballistic Missile Defense Organization (BMDO), dat uitsluitend werd ingezet om Iraanse lanceringen van ballistische raketten te volgen en te rapporteren.

Dit geïntegreerde systeem voor vroegtijdige waarschuwing, bewaking en tracering was gekoppeld aan een meerlagige raketverdedigingsarchitectuur die de Amerikaanse THAAD en de Israëlische Arrow 2, Arrow 3, geavanceerde Patriot en David’s Sling anti-ballistische raket onderscheppingssystemen omvatte.

De capaciteit en dodelijkheid van de Amerikaans-Israëlische verdedigingsarchitectuur tegen ballistische raketten werd vergroot door de aanwezigheid van ten minste twee voor het ballistische raketafweersysteem (BMD) geschikte Aegis-klasse destroyers van de Amerikaanse marine, uitgerust met de SPY-1 S-band radar en SM-3/SM-6 onderscheppingsraketten.

De BMD-schepen van de marine zijn geconfigureerd voor aansluiting op de AN/TPY-2 X-bandradar aan de wal en op het bredere BMD-systeem via het Command and Control, Battle management and Communications (C2BMC)-systeem. De combinatie van grondradars en onderscheppingsraketten met het BMD-systeem van de Amerikaanse marine biedt Amerikaanse militaire commandanten bescherming tegen vijandige ballistische raketbedreigingen over het hele werelddeel.

Dit geïntegreerde systeem is ontworpen om inkomende dreigingen te detecteren, op te vangen en te volgen en, met behulp van complexe computergestuurde algoritmen, doelen te onderscheiden en te vernietigen met kinetische springkoppen (d.w.z. een “kogel die een kogel raakt”).

Op 13 en 14 april 2023 faalde dit systeem. Kortom, de combinatie van Amerikaanse en Israëlische verdedigingscapaciteiten tegen ballistische raketten in en rond de Negev-woestijn maakte de Israëlische luchtmachtbasissen tot de meest beschermde locaties ter wereld tegen bedreigingen door ballistische raketten.

En toch bestookte Iran met succes beide locaties met meerdere raketten.

De wereldwijde strategische implicaties van deze verbluffende Iraanse prestatie zijn baanbrekend – de VS worstelen al lang met het concept van wat wordt aangeduid als “A2/AD” (anti-access/area denial) bedreigingen door vijandige ballistische raketten.

De VS hadden echter geprobeerd om deze AA/A2 dreiging af te zwakken door er een ballistische raketafweersysteem overheen te leggen zoals dat in Israël werd gebruikt. Het falen van de gecombineerde Amerikaans-Israëlische verdedigingssystemen tegenover een gecoördineerde Iraanse raketaanval legde de tekortkomingen bloot van de ballistische raketverdedigingscapaciteiten van de VS wereldwijd.

Dit betekent dat de VS en de NAVO-strijdkrachten in Europa kwetsbaar zijn voor aanvallen van geavanceerde Russische rakettechnologieën die de door Iran gebruikte rakettechnologieën om Israël aan te vallen evenaren of overtreffen. Het betekent ook dat China hoogstwaarschijnlijk in staat zou zijn om Amerikaanse marineschepen in de Stille Oceaan aan te vallen en tot zinken te brengen in het geval van een conflict over Taiwan. En dat Noord-Korea hetzelfde zou kunnen doen met Amerikaanse schepen en strijdkrachten aan land in de buurt van Japan en Zuid-Korea.

Totdat de VS raketafweersystemen kunnen ontwikkelen, produceren en inzetten die in staat zijn om de nieuwe rakettechnologie te verslaan die wordt ingezet door landen als Iran, Rusland, China en Noord-Korea, staan de militaire machtsmiddelen van de VS schaakmat tegenover de potentiële tegenstanders van Amerika.

Dit artikel verscheen op de Substack van Scott Ritter, en werd vertaald door Willem Royaards

Scott Ritter is voormalig VS-marinier en VN-inspecteur in Irak, belast met het opsporen van de beweerde massavernietigingswapens. Zijn besluit dat er nooit waren geweest, beviel de VS-regering niet. Sindsdien zet hij zijn militaire kennis van wapensytemen voor kritische analyses van de oorlog in Oekraïne en de belegering van Gaza.