Sammy Mahdi, onze staatssecretaris voor asiel en migratie, is nu de grote barmhartige gastheer, en terecht. Maar toch, het steekt schril, al te schril af tegenover zijn hardvochtige houding tegen de Syriërs en Irakezen die ook een bloedige oorlog ontvluchtten.

Ruben Mooijman legt in zijn editoriaal in de Standaard van 1 maart de vinger op de wond: “Het is begrijpelijk dat mensen meer empathie opbrengen voor wie meer op henzelf lijkt. Maar het is ook onrechtvaardig. Iedereen die een oorlog ontvlucht, smacht naar een warm en vriendelijk onthaal.” De gastvrijheid van onze staatssecretaris voelt uiterst wrang, in dat licht.

De harde lijn van Mahdi tegenover vluchtelingen uit de Arabische wereld, zoals Syrië en Irak, wordt daardoor ineens nog onbegrijpelijker dan ze al was.

De harde lijn van Mahdi tegenover vluchtelingen uit de Arabische wereld, zoals Syrië en Irak, wordt daardoor ineens nog onbegrijpelijker, ja nog onaanvaardbaarder dan ze al was. Zeker voor iemand als Mahdi, die, zelf van Irakese afkomst, toch mensen van Arabische afkomst als ‘mensen die op hem lijken’, zou moeten beschouwen. Wat hij eigenlijk niet deed. Zij moesten terug, zij waren niet welkom, zelfs verdacht. Misschien is Mahdi wel een rucksichtslose politicus: scoren is de boodschap. Eerst met harde hand, nu met open armen. Uiterst pijnlijk.

Ja, maar we kunnen toch niet de hele wereld opvangen, zullen zijn verdedigers zeggen. Realpolitik is toch werkelijk een woord voor inconsequente, voor hypocriete huichelarij. Geschipper in de modder. Mahdi (lees mechdie) betekent Messias in het Arabisch. ‘Witgekalkte graven’ noemde de Messias dit soort farizeeërs.

Laat deze waarlijk hartverwarmende golf van solidariteit met de Oekraïense bevolking een ommekeer worden in ons asielbeleid.

Maar er is hoop: nu kan onze staatsecretaris nooit meer geloofwaardig zijn in zijn harde lijn tegenover vluchtelingen uit oorlogsgebied. Misschien komt hij wel tot inkeer. Uiteraard zouden ook de rest van de politieke klasse en de al even hardvochtige publieke opinie, de ‘grondstroom’ in eigen hart moeten kijken, bij al deze spontane gastvrijheid. Zo kan deze waarlijk hartverwarmende golf van solidariteit met de Oekraïense bevolking een ommekeer worden in ons asielbeleid.

De berichten over  racisme tegenover mensen van kleur aan de Poolse grens is echter een veeg teken. Empathie met mensen gewoon omdat ze mensen zijn, is nog altijd een moeilijke oefening, blijkbaar. Hoe onbegrijpelijk ook in deze tijd van globalisering. Hemeltergend.

Lieven De Cauter is filosoof, docent aan het RITCS in Brussel en professor aan het departement Architectuur van de KU Leuven.