Franse, Europese en VS inmenging in Mali
Op zondag 9 januari heeft de West-Afrikaanse Economische en Monetaire Unie (UEMOA) besloten om nieuwe economische en financiële sancties op te leggen aan Mali[i] naar aanleiding van het besluit van dit land om de oorspronkelijk geplande verkiezingen uit te stellen. De UEMOA is opgericht in 1994 is en omvat zes West-Afrikaanse staten.
Een paar uur later was het de beurt aan de Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten (ECOWAS), waarvan 15 landen in de regio deel uitmaken, om dezelfde sancties op te leggen. In één adem verklaarden de Europese Unie en de Verenigde Staten dat zij de sancties tegen Mali steunden en stelden zij de Veiligheidsraad van de VN voor hetzelfde te doen.
Zoals gebruikelijk wanneer het om Westerse belangen in de regio gaat, zijn Frankrijk en zijn president bijzonder actief in het steunen van sancties tegen een soevereine staat om deze te dwingen in het gareel te lopen. Op dinsdag verklaarde president Macron publiekelijk het volgende:
“Wij steunen het zeer duidelijke en ferme standpunt van de Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten (ECOWAS) en de West-Afrikaanse Economische en Monetaire Unie (WAEMU). Zij hebben de militaire junta ten strengste veroordeeld. Frankrijk heeft al herhaaldelijk de excessen van de junta aan de kaak had gesteld. Wij zijn volledig solidair met de regio en met het zeer moedige en duidelijke standpunt dat zondag werd ingenomen.”
Zoals gebruikelijk zijn Frankrijk en zijn president bijzonder actief in het steunen van sancties tegen een soevereine staat
Deze verklaring van de Franse president werd afgelegd tijdens een persconferentie in aanwezigheid van de voorzitter van de Europese Raad, Charles Michel. Daarin werd aangekondigd dat in de loop van de week een bijeenkomst van de Europese ministers van Buitenlandse Zaken zou worden gehouden, zodat “de Europese Unie dit besluit met sancties kan begeleiden”.
Framing van de mainstream media
De mainstream media hebben zich tevreden gesteld met het herhalen van de officiële verklaringen over de genomen sancties door Frankrijk en hun internationale medestanders. Ze doen dat zonder te herinneren aan de context van de situatie in Mali en de regio. Zonder te wijzen op de economische en geostrategische tegenstrijdige belangen en de inzet van de regionale situatie. Zonder te herinneren aan de massale steun van de Malinese bevolking voor het besluit om de verkiezingen uit te stellen, en zonder er ten slotte aan te herinneren wie die Afrikaanse staatshoofden zijn die besloten hebben Mali te isoleren en uit te hongeren.
Het overheersende verhaal in de media en het officiële verhaal van de Europese landen en de VS, dat keer op keer wordt herhaald, luidt als volgt: “de internationale gemeenschap, die begaan is met de democratie, oefent druk uit op een dictatoriaal regime om het te dwingen de rechten van het Malinese volk te eerbiedigen”.
Achter dit verhaal gaat de realiteit schuil van imperialistische inmenging die erop gericht is het Malinese volk te dwingen af te zien van zijn soevereine keuzes op het gebied van veiligheid, de strijd tegen de jihadistische-terroristische dreiging en haar geostrategische allianties. Deze regionale werkelijkheid gaat samen met de economische belangen gezien de rijke grondstoffen in de regio.
Achter het verhaal van de mainstream media gaat de realiteit schuil van imperialistische inmenging die erop gericht is het Malinese volk te dwingen af te zien van zijn soevereine keuzes.
Laten we snel een paar elementen van de context in herinnering brengen waarover de mainstream media en de westerse regeringen zwijgen alvorens we de reacties van het Malinese volk en de volkeren van de regio uitleggen, die evenzeer door diezelfde mainstream media worden genegeerd.
Pyromaan-brandweer
De veiligheidscontext in Mali en de regio is onlosmakelijk verbonden met de keuze van de Westerse mogendheden om de Libische staat te vernietigen. De chaos die door de vernietiging van Libië was ontstaan, werd onmiddellijk aangegrepen om een blijvende Franse militaire aanwezigheid in de regio te rechtvaardigen.
Volgens de logica van een pyromaan die brand sticht, gingen de strijdkrachten van operatie Barkhane[ii] inderdaad de strijd aan met jihadistisch-terroristische groeperingen. Ze deden dat achter met een minimum aan inspanningen, om die dreiging nooit volledig uit te schakelen en aldus een blijvende Franse militaire aanwezigheid te rechtvaardigen.
De chaos die door de vernietiging van Libië was ontstaan, werd onmiddellijk aangegrepen om een blijvende Franse militaire aanwezigheid in de regio te rechtvaardigen.
Het was de geleidelijke ontplooiing van deze logica van ‘pyromaan-brandweerman’ die in Mali leidde tot een mobilisatie van het volk voor de terugtrekking van de Franse troepen en vervolgens tot de staatsgreep van vorig jaar. De nieuwe regering heeft zich ertoe verbonden zo spoedig mogelijk de grondwettelijke rechtsorde te herstellen, een autonoom defensiebeleid te voeren en internationale allianties aan te gaan die nodig zijn om dit beleid uit te voeren.
Voorrang aan strijd tegen separatisten
Gesteund door de overgrote meerderheid van de vakbonden en de oppositiepartijen heeft de nieuwe regering een beroep gedaan op Russische ‘instructeurs’ die door onze grote media als ‘huurlingen’ werden bestempeld en besloten de militaire samenwerking met Algerije te versterken om de jihadist-terroristische groeperingen te bestrijden.
Het nieuwe staatshoofd organiseerde een ‘nationale bijeenkomst voor de heroprichting van de natie’ van 11 december tot 31 december. Tijdens deze bijeenkomsten, die plaatsvonden in 725 van de 749 gemeenten, in 51 van de 60 gemeenten en in 26 ambassades, werd voorgesteld om de presidentsverkiezingen uit te stellen en voorrang te geven aan de strijd tegen jihadistische/terroristische groeperingen.
Russische ‘instructeurs’ worden door onze grote media bestempeld als ‘huurlingen’.
Veelzeggend is dat de negen territoriale gemeenschappen, in Kidal en Menaka in Noord-Mali, niet werden geraadpleegd omwille van de onveilige situatie. Deze vergaderingen, die drie weken hebben geduurd met meer dan 1600 deelnemers, hebben geleid tot het opstellen van 534 resoluties. Onze mainstream media hebben slechts één van deze resoluties overgenomen, namelijk die waarin staat: “De deelnemers hebben zich uitgesproken voor een verlenging van de overgangsperiode om structurerende institutionele hervormingen te kunnen doorvoeren en geloofwaardige, eerlijke en transparante verkiezingen mogelijk te maken. De voorgestelde termijnen variëren van zes maanden tot vijf jaar.”
De logica van deze resolutie is dat voorrang wordt gegeven aan de strijd tegen de separatisten, de vrijwaring van de territoriale integriteit en de nationale eenheid, alvorens nieuwe verkiezingen te organiseren. De duur van de voorgestelde overgang moet worden aangepast aan de verbetering van de veiligheidssituatie. Dit beginsel verklaart de voorgestelde periode van 6 maanden tot 5 jaar. Onze mainstream media hebben slechts de maximumperiode van 5 jaar medegedeeld.
Franse lakeistaten
Men moet begrijpen dat verscheidene staatshoofden in de regio op één lijn staan met de Franse belangen. Het zal geen verbazing wekken dat zij worden aangevoerd door Alassane Dramane Ouattara uit Ivoorkust, die aan de macht kwam met de hulp van het Franse leger en de arrestatie van zijn rivaal Laurent Gbagbo.
Er was ook Alpha Condé van Guinee, die niet aarzelde om de grondwet te wijzigen om voor een derde termijn te gaan, voordat hij in september 2021 door een staatsgreep werd afgezet. Er is ook Faure Gnassingbé in Togo, die al aan zijn vierde termijn bezig is. Hij is de zoon van Gnassingbé Eyadéma, een van de moordenaars van de vader van de onafhankelijkheid.
Verscheidene staatshoofden in de regio staan op één lijn met de Franse belangen.
Er is ook Sylvanus Olympio, die in 1967 aan de macht kwam door een staatsgreep gesteund door Parijs. Hij is net als zijn vader, een trouwe bondgenoot van Françafrique (Frans-Afrika). Tot slot zijn er Mohammed Bazoum uit Niger en Macky Sall uit Senegal, die beiden trouwe bondgenoten van Parijs zijn.
In de editie van 11 januari vat Journal de l’Afrique het beeld van deze presidenten, die beweren het Malinese volk lessen in democratie te geven, als volgt samen: “De presidenten die (in de wandelgangen van de ECOWAS ) de ‘presidenten van Françafrique’ genoemd, zijn in feite de spreekbuizen van Parijs.”
Daarnaast zijn er de manoeuvres tegen Algerije; de erkenning door Marokko van Israël en het sluiten van militaire akkoorden met dit land; de erkenning van de Marokkaanse soevereiniteit over de Westelijke Sahara door de Verenigde Staten; de integratie van Israël in het Middle East Central Command[iii] van het VS leger; de steun van de Marokkaanse staat aan de separatisten van de Beweging voor de Autonomie van Kabylië, enz.
Achter deze context schuilen de economische doelstellingen om zich meester te maken van de Algerijnse en de Nigeriaanse olie, het Malinees goud en het Nigeriaans uranium.
Achter deze veiligheids- en politieke context schuilen de economische doelstellingen om zich meester te maken van de Algerijnse en de Nigeriaanse olie, het Malinees goud en het Nigeriaans uranium, om maar de belangrijkste te noemen. Zie deel 2 van mijn Strategisch Handboek voor Afrika, waarin wij voor de gehele regio en voor elk van die landen gedetailleerd ingaan op deze economische belangen. Alsook de moeilijkheden die de Westerse mogendheden ondervinden ten aanzien van de Chinese economische doorbraak.
Schipbreuk van het Westen
Al de hoger vernoemde zaken verklaren het huidige Westerse offensief van de Afrikaanse staatshoofden tegen Mali. De sancties waartoe ECOWAS heeft besloten beogen niets meer en niets minder dan het Malinese volk economisch te verstikken om het volk aan te zetten tot verzet tegen de huidige regering.
Het scenario is een kopie van de strategieën die in Cuba en Venezuela worden gebruikt. Daar hebben het embargo en de blokkade (gerechtvaardigd door een discours over de verdediging van de mensenrechten) geen ander doel dan sociale onrust te veroorzaken.
Het scenario van het Westers offensief is een kopie van de strategieën die in Cuba en Venezuela worden gebruikt.
Dit blijkt uit de aard van de sancties, te weten: sluiting van de land- en luchtgrenzen tussen de ECOWAS-landen en Mali; het opschorting van alle handelstransacties, met uitzondering van farmaceutische producten; bevriezing van de tegoeden van Mali bij de centrale banken en handelsbanken van de ECOWAS; en stopzetting van alle financiële hulp van de instellingen van deze organisatie.
Wanneer men deze sancties bekijkt dan blijkt wat hun werkelijke doelstellingen zijn: Mali economisch verstikken en diplomatiek isoleren om het land politiek te destabiliseren.
In minder dan een week tijd is deze strategie echter mislukt en stevent ze af op een schipbreuk voor het Westen. Het Malinese volk heeft massaal gereageerd op de oproep van de regering om op 14 januari te demonstreren tegen sancties en buitenlandse inmenging. Honderdduizenden demonstranten marcheerden in alle grote steden van het land ter ondersteuning van hun regering. Vakbonden, verenigingen, kunstenaars, vele politieke organisaties, enz. uitten zich op dezelfde manier.
Honderdduizenden demonstranten marcheerden in alle grote steden van het land ter ondersteuning van hun regering.
De mobilisatie sloeg over naar de buurlanden met talrijke mobilisaties ter ondersteuning van het Malinese volk en om de terugtrekking van de Franse troepen uit de regio te eisen. De staatshoofden die voor de sancties stemden, werden tijdens deze protestbewegingen door hun eigen bevolking aan de kaak gesteld. De staten Guinee en Algerije bevestigden opnieuw hun steun aan de Malinese regering. Guinee, lid van de ECOWAS, kondigde aan dat het de sancties niet zal toepassen en Algerije bood aan te bemiddelen tussen de twee partijen.
Op internationaal niveau hebben Rusland en China de poging geblokkeerd om de sancties tegen Mali door de Veiligheidsraad te laten bekrachtigen. Zelfs binnen de Europese Unie beginnen tegengeluiden te klinken, zoals in Zweden. Dat kondigde op 14 januari aan om zijn troepen terug te trekken uit de zogenaamde Taboeka-strijdmacht van de Europese Unie in de regio.
De mainstream media verdraaien de werkelijkheid. Het slachtoffer wordt de schuldige en de agressor wordt een slachtoffer.
De mainstream media verdraaien de werkelijkheid. Het slachtoffer wordt de schuldige en de agressor wordt een slachtoffer. Dit is wat Mallcolm X samenvatte toen hij zei: “Als je niet oppast, zullen de heersende krachten je de onderdrukten doen haten en hen die hen onderdrukken liefhebben”.
Dit is de vertaling door Frans De Maegd van een videoboodschap verschenen op Investig’action op 10 januari 2022.
Lees ook: Wist je dat? Ontluisterende feiten over de oorlog in Mali
Om meer te weten
– Saïd Bouamama; Manuel stratégique de l’Afrique, tome 2 (Deel 1: West-Afrika; deel 2: Noord-Afrika), Éditions Investig’action, Brussel 2020.
– Mali : ce qu’impliquent vraiment les sanctions de la Cedeao
– Mali: Les raisons profondes du retrait de la Suède de Tabuka.
Notes:
[i] Mali is een vroegere Franse kolonie in West-Afrika. In het verleden was het verenigd met Senegal (waarmee ze haar cultuur deelt). Het land telt zowat 15 miljoen inwoners. In het noordoosten leeft de belangrijkste minderheid van het land; de Toearegs. 95% van het land is Moslim. De hoofdstad in het uiterste westen is Bamoko.
Mali en de andere West-Afrikaanse landen hebben zich echt kunnen bevrijden van het Franse kolonialisme. De onrust in het oosten van het land wordt gebruikt om de militaire bezetting door Franse troepen te verrechtvaardigen.
[ii] Operatie Barkhane is een lopende operatie die begon op 1 augustus 2014, en wordt geleid door het Franse leger tegen islamistische groeperingen in de Sahel-regio van Afrika. Een 5.000-koppige Franse troepenmacht is permanent gestationeerd in N’Djamena, de hoofdstad van Tsjaad. De operatie wordt geleid in samenwerking met vijf landen, allen voormalige Franse koloniën die de Sahel omspannen: Burkina Faso, Tsjaad, Mali, Mauritanië en Niger.
[iii] Het United States Central Command (USCENTCOM of CENTCOM) is een van de elf verenigde strijdkrachtencommando’s van het Amerikaanse ministerie van Defensie. Het werd in 1983 opgericht. Het commando is actief in het Midden-Oosten, met inbegrip van Egypte in Afrika, en Centraal-Azië en delen van Zuid-Azië. Het commando is de belangrijkste aanwezigheid van de VS geweest in vele militaire operaties, waaronder de Operatie Desert Storm van de Perzische Golfoorlog in 1991, de oorlog in Afghanistan en de oorlog in Irak van 2003 tot 2011. Vanaf 2015 werden de CENTCOM-troepen voornamelijk ingezet in Afghanistan, en in Irak en Syrië.