Na de ‘I Can’t Breathe’-betoging op het Steenplein, bleef een groep van tieners en kinderen verder keuvelen op de Groenplaats. Met hun mondmaskers aan en hun spanborden omhoog groepeerden ze zich tussen de massa koopjeszondag-shoppers. De beelden die hiervan overblijven, tonen aan dat dit om een vreedzame en kalme bijeenkomst ging.

Enkele malen vroeg de politie hen om zich aan de corona-maatregelen te houden en genoeg afstand te houden, maar ze sloegen er niet in om hun gezag op te leggen. De politie trad erg hardhandig op, omsingelde de groep van 12-18-jarigen en duwde zo de groep van 100-150 man samengeperst op 3 lijnbussen. Zonder hierbij ouders of voogdij te verwittigen, werden ze allen afgevoerd naar een bestemming die voor de betogende jongeren onbekend was.

Opeengehoopt, verstuurden ze enkele Instagram-live-fragmenten en paniekerige sms’en dat ze niet weten waar ze heen gevoerd worden. Uiteindelijk komen ze aan in het politiekantoor op de Noorderlaan en worden ze die nacht pas om middernacht vrijgelaten.

Wanneer de mars ‘ontspoort’ en een vredige betoging voor 100-150 minderjarigen eindigt in een volgepropte bus, breekt het moment misschien aan om als gemeenschap een moment van reflectie in te plannen. Wanneer corona-maatregelen als excuus gelden om 150 mensen in 3 bussen op elkaar te hopen, lijkt er iets te zijn geflopt. Wanneer we getuigenissen te horen krijgen van moeders wiens 12-jarige kinderen die dag niet thuiskwamen, valt dit onder een schending van de kinderrechten. Zonder waarschuwing, zonder verklaring, zonder begeleiding, zonder verontschuldiging.

Bestaat de plicht van de politie eruit om hardhandig op te treden tegen een groep van 100 minderjarigen? Een groep pubers en kinderen die drie maanden van elkaar geïsoleerd zat … Stel je voor dat die groep kinderen en jongeren zich niet gehoord voelt en wil bijdragen aan een betere toekomst? Stel je voor dat deze groep opgehitst wordt door wat er rondom hen gebeurt en zich collectief inzet om iets structureel te veranderen waar hun ouders en grootouders niet in sloegen. Wanneer de mars dan ‘ontspoort’ terwijl de betogers zelf geen enkele vorm van agressiviteit toonden, verklaar dan eens in welke mate een zodanig repressief antwoord gelegitimeerd kan worden?

De volgende dag verschijnt het bericht dat een groep betogers zich niet aan de corona-maatregelen hield en een gas-boete ontving. Flitsen er vervolgens reacties voorbij waarin de heldhaftige politie wordt geprezen. Zonder enige ruimte te bieden om te reflecteren over het voorval, wordt wat er gebeurde weggewoven. Zo stelt men de jongeren die zich het slachtoffer voelen van politiegeweld, weer in een slecht daglicht.

De traditionele mediakanalen lijken niet geïnteresseerd te zijn om enige vorm van onrechtvaardigheid te beduiden of in de minste mate een dialoog te openen. Wat de jongeren terug drijft naar hun persoonlijke sociale media. De enige plek waar ze gehoord kunnen worden, waar ze kunnen aantonen dat de politie effectief niet gepast reageerde.

Aan alle mediakanalen die zwegen, we begrijpen dat jullie een notie van neutraliteit willen tonen, dat jullie je onderscheiden van het roddelblad of cafépraat. Begrijpen jullie echter dat die neutraliteit intrinsiek verdelend is? Zo kan er geen neutraliteit zijn zonder dat er hierbij een groep mensen in de kou blijft staan. Geen keuze maken is ook een keuze maken, namelijk een keuze om de zwakke niet te helpen.

Neutraliteit ijvert naar rust en orde. Ja, waarheidsgetrouwheid is zeker relevant, maar wat is juist wanneer we spreken over gelijkheid, over onderdrukking en over maatschappelijke verdeeldheid. Wanneer iemand de waarheid spreekt, betekent dit niet dat hij of zij geloofd wordt. Zo kan de witte zich niet uitlaten over racisme, zal een oudere niet snel geloofd worden wanneer hij spreekt over computerprogramma’s en zullen pubers niet snel geloofd worden wanneer ze spreken over onderdrukking.

Al deze vooroordelen tekenen die neutraliteit, waar we als cultuur zodanig trots op zijn. Neutraliteit streeft naar orde en mijdt conflict, het houdt deze vooroordelen in stand, handhaaft zo die machtsrelaties die verschillende sociale groepen van elkaar scheidt. Zo keert de rust weder, blijven degenen zonder stem stil en schoppen ze geen herrie. Wanneer jullie er bewust voor kiezen om niet te reageren op die hulpkreten van zij die jullie zouden opvolgen, om zo elke vorm van conflict te mijden, trekt die generatie misschien voor jullie wel de deur dicht.

De hardhandige aanpak van de politie is strafbaar, maar het nationaal verzwijgen hiervan is onvergefelijk.