De boodschap van Ada Colau is er ééntje van het soort dat we niet gewoon zijn van burgemeesters. Maar Colau is geen gewone politica. In hart en nieren is ze nog steeds een verbeten activiste. Samen met Messi op de foto staan kan haar gestolen worden, of op kosten van de stad in de sjiekste restaurants van Barcelona gaan dineren, is ook haar ding niet.

Voor haar telt de ‘spirit van een stad’ en dat heeft te maken met de menswaardige houding die een stad typeert. In haar bericht vertelt ze wat haar prioriteiten zijn: “We willen steden die zich inzetten voor de rechten van de mens en het leven, steden waar we fier op zijn”.

Cuidad-refugio

Met Barcelona ‘ciudad-refugio’ meent ze het. En ze staat lang niet alleen in het stadsbestuur. Met uitzondering van de conservatieve Partido Popular, steunen alle politieke families in Barcelona haar voorstel. Het stadsbestuur heeft ondertussen contact opgenomen met de Catalaanse vluchtelingenorganisatie Asil.cat en het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties (UNHCR), om een actieplan uit te werken waarmee de wens van de burgemeester werkelijkheid kan worden.

Er zijn nog geen concrete stappen genomen, maar zowel Ada Colau als het stadsbestuur van Barcelona zijn er zich van bewust dat het welslagen van het project, niet alleen van hen afhangt, maar ook in samenspraak moet gebeuren de Spaanse regering en de Europese Unie.

Colau wil een netwerk van vluchtoord-steden. In haar tekst op haar Facebookpagina haalt zij uit naar “een deel van Europa dat huilt, schreeuwt en wil dat de vluchtelingen gered worden, dat wenst dat de vluchtelingen niet sterven”, maar tegelijkertijd wenst “dat ze niet komen, dat ze vertrekken, dat ze ophouden te bestaan en dat we ze niet langer hoeven op de televisie te zien, en nog minder in onze straten, met hun dekens, in de metro of op de trappen van onze huizen. “

Onverantwoord gedrag

Een deel van Ada Colau’s boodschap is gericht aan de kandidaat van de Partido Popular voor de Catalaanse verkiezingen Xavier García-Albiol, zijn verkiezingsprogramma, en al diegenen die “op onverantwoorde manier angst bevorderen, voor de anderen, de illegalen, diegenen die zogenaamd zonder vergunning op straat verkopen, die van onze gezondheidszorg profiteren, die met onze steunfondsen gaan lopen, de schoolbanken bezetten, diegenen die altijd maar eisen stellen, die bedelen, die criminele feiten plegen.”

Het antwoord van de Partido Popular liet niet lang op zich wachten en verwierp haar voorstel als “onverantwoordelijk”. De conservatieven vragen de burgemeester om te verduidelijken hoeveel Syrische immigranten de stad wil opvangen en hoeveel dit de gemeentelijke schatkist gaat kosten. Volgens de Partido Popular zijn de financiële middelen van Barcelona ook niet “onbeperkt”.

Colau’s boodschap gaat verder dan de plaatselijke politiek. Ze doet wat we van een burgemeester niet gewoon zijn: ze richt zich tot de bevolking van heel Europa en niet enkel tot haar stempubliek.

Traangas en rubberen kogels

De oproep naar haar Europese medeburgers klinkt als volgt: “Europeanen, laten we onze ogen openen. Er zullen nooit genoeg muren of prikkeldraad zijn om dit te stoppen. Noch traangas, noch rubberen kogels. Of we pakken dit menselijk drama aan, vanuit het vermogen om lief te hebben – dat van ons mensen maakt – of we verliezen alle menselijkheid. Er zullen meer doden vallen, heel veel meer. Maar dit is geen strijd om ons te beschermen tegen de anderen. Op dit moment is dit een oorlog tegen het leven.”

Vechten voor het behoud van de menselijke waardigheid van haar medeburgers, daar strijdt Colau al jaren voor. Als er een activiste is, die weet wat het is om je huis kwijt te raken, dan is het Colau wel. Ze is bekend geworden voor haar actief verzet tegen de huisuitdrijvingen van mensen die hun hypotheekschuld niet meer kunnen betalen. Ada Colau nam het op tegen banken die massaal beslag lieten leggen op huizen en appartementen om ze daarna in vele gevallen leeg te laten staan. Colau ziet sociale problemen in een bredere context.

De 41-jarige activiste had nooit gedacht dat haar acties ervoor zouden zorgen dat ze ooit burgemeester van de tweede grootste stad van Spanje zou worden.

Toen Colau in 2008 zag hoe wanhopige mensen door de oproerpolitie uit hun huizen werden geschopt, werd ze razend. De beelden van de tienduizenden Syrische vluchtelingen, die wanhopig Europa proberen te bereiken, maken haar ziek.

De “andere”

Als activiste kon Ada Colau duizenden mensen op de been kon brengen. Als burgemeester kan ze nog veel meer bereiken. Als burgemeester van de hoofdstad van Catalonië is Colau echt niet van plan om miljoenen Catalanen wijs te maken dat Spanje, “de andere”, de vijand van het Catalaanse volk is. Als de republikeinse onafhankelijkheidsstrijd enkel om vlaggen draait, zonder diep over een sociaal Project na te denken, dan hoeft het voor haar ook niet.

Voor haar gaan problemen veel verder dan de stadsgrenzen van Barcelona of het grondgebied van Catalonië.

Het stadsbestuur van Barcelona gaat deze week rond de tafel zitten met Het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties (UNHCR), het Rode Kruis en de Spaanse Commissie voor Vluchtelingenwerk (CEAR) om hen de Catalaanse hoofdstad ter beschikking te stellen en aan te tonen dat Barcelona in staat is om veel meer vluchtelingen op te vangen dan wat nu het geval is. Spijtig genoeg zijn er weinig burgemeesters die denken zoals Colau en toegeven dat we gisteren ook vluchtelingen waren en misschien in de toekomst ooit nog eens op de hulpzaamheid van de “anderen” zullen moeten rekenen.