Dat de acties tegen een militair Europa niet zonder gevaren zouden zijn bleek al uit de briefing die de activisten rond tien uur ‘s ochtends ontvingen in jeugdherberg De Waterman. Zo was op 18 december de Duitse anti-dronesactivist Michael Ebeling, die zich had aangesloten bij de campagne van Vredesactie, gearresteerd tijdens een eenmansprotest. Ebeling toonde in de neutrale zone een bordje met de tekst No drones, no military Europe en werd al binnen vijf minuten opgepakt.

Op 19 december kreeg een blokkade van het kantoor van het Europees Defensieagentschap door Vredesactie een vergelijkbaar einde. De activisten, die witte overalls droegen die besmeurd waren met nepbloed, hadden zich rond zes uur ’s ochtends vastgeketend aan de ingang en hierdoor medewerkers verhinderd om binnen te treden. Anderhalf uur later werden de veertien activisten administratief aangehouden.

Om half elf klommen vier actievoerders op de gevel van het Directoraat-Generaal voor Industrie en Ondernemen. Activisten met maskers van Angela Merkel en José Manuel Barroso hingen een spandoek op met de leus “Merry crisis, happy new war”. Tevens werd er nepgeld naar de toeschouwers gestrooid en werden er kerstliedjes gezongen.

Voor de middag stonden er echter geen blokkades, maar enkel ludieke acties op het programma. Zo kon men in een Lobbytour Deluxe de kantoren van lobbygroepen, wapenbedrijven en Europese instellingen bezoeken en zo de fijne kneepjes van het lobbyvak leren.

Tevens trok een twintigtal activisten gedurende de hele middag door Brussel om een ludiek stukje straattheater uit te voeren. Een ceremoniële prijsuitreiking van de Nobelprijs voor de Oorlog, waarbij de wapenindustrie een bokaal in de vorm van een gouden raket overhandigden aan EU-vertegenwoordigers.

Activisten die burgers moesten symboliseren vielen hierbij een voor een dood neer langs een rode loper. Het toneelstukje werd steevast afgesloten met een uitvoering van een couplet van Grand Jacques van Jacques Brel:

C’est trop facile quand les guerres sont finies
D’aller gueuler que c’était la dernière
Ami bourgeois vous me faites envie
Vous ne voyez donc point vos cimetières

Het toneelstukje werd eveneens opgevoerd langs de blokkade die ’s middags op de Oudergemsestraat was opgezet. Enkele aanwezige betogers klapten en zongen mee.

Tevens werd er een speciale voorstelling verzorgd voor de oproeragenten achter de hekken, die uit voorzorg hun helmen opdeden in anticipatie van dit onschuldige stukje kritisch theater.

Helaas werd bij in de aanpak van de betogingen door de oproerpolitie geen onderscheid gemaakt tussen opstootjes en ludieke acties. Toen een deel van de theatergroep via het Jubelpark poogde terug te keren naar de locatie waar de debriefing van de acties zou plaatsvinden, bleek het park opeens omsingeld te zijn door oproeragenten en werden ongeveer tachtig aanwezigen – waaronder de reporter van DeWereldMorgen.be – volstrekt willekeurig in een kring gedreven en aangehouden. De groep werd vervolgens overgeplaatst naar de kazerne voor ‘relschoppers’ te Etterbeek.

Van een duidelijke provocatie vooraf leek op dat moment geen sprake te zijn: hooguit het feit dat enkele personen die reeds geboeid waren spontaan met strijdliederen werden toegezongen door passanten. Verschillende mensen gaven de uren hierop dan ook aan op dat moment al onderweg naar huis te zijn.

Discussie met agenten bleek echter nutteloos. Ook de vier keren waarop ondergetekende had aangegeven als journaliste bij de betogingen aanwezig te zijn leidden slechts eenmaal tot een inhoudelijke reactie: “gefeliciteerd”.

Gedurende de aanhouding, die maar liefst tien uur duurde, kreeg de groep een suikerwafel en een klein flesje water per persoon. Voor toiletbezoeken was er na de overplaatsing naar de tweede cel onvoldoende begeleiding aanwezig, werd er gezegd.

Een opmerkelijke gang van zaken, aangezien het immers wel mogelijk was om tachtig personen individueel naar de cel te begeleiden. Vanaf een uur of tien ’s avonds werd er bovendien helemaal niet meer gereageerd op de dames die luidkeels ‘Pipi!’ riepen. Een meisje was uiteindelijk genoodzaakt in de hoek haar behoefte te doen en het plasje af te deppen met binnengesmokkeld toiletpapier.

Na enkele uren verklaarde een agent aan het celblok waar ook ondergetekende in geplaatst was dat de groep hooguit om een uur ’s nachts vrij zou komen: een moment waarop reizen per openbaar vervoer vrijwel onmogelijk was en de plechtigheden van de top al ruimschoots afgelopen waren.

De agent gaf bovendien te kennen dat de burgemeester van Etterbeek geen trek had in tachtig oproerkraaiers, waardoor de groep uiteindelijk verspreid over de stad zou worden uitgezet.