Zoals alle avonden kwam hij zijn dochter gisteren nog even 'slaapwel' zeggen. Hij ging naast het bed zitten en wilde zoals altijd zacht in haar neus knijpen, maar ze duwde zijn hand weg. Toen had ze hem aangekeken. Ze was hem lange ogenblikken zwijgend blijven aankijken.

Zijn dochter van dertien had het voorbije jaar elke dag mails gestuurd naar de tienerhelden en -heldinnen van haar favoriete films op Disneychannel, Selena Gomez en de anderen. Ze had altijd snel antwoord gekregen.
Wanneer had ze ontdekt dat die antwoorden geschreven werden door slechtbetaalde magere mannen in een bouwvallig Indisch callcentrum? Wanneer had ze begrepen dat mensen die succesvoller of machtiger zijn dan jezelf nooit antwoorden op je vragen. Wist ze dat het internettijdperk niets aan die situatie had veranderd? Begreep ze dat de schijnbare interactiviteit van dat nieuwe medium vooral bestond uit facades en gerund werd door in te huren tussenpersonen?

Hij opent deze avond de deur van haar slaapkamer en knikt naar zijn dochter. Ze ligt stokstijf in bed en knijpt haar ogen dicht. Hij kijkt naar haar en vraagt zich sinds gisteren af, om hoe laat precies, haar geduld voor hem en zijn wereld is opgeraakt.