Durban, u zegt?  – Jawel Durban. 

In deze Zuid-Afrikaanse stad vond dit jaar, van 28 Nov – 9 Dec, de Confrence of Parties plaats.  In de volksmond staat deze jaarlijkse groene hoogmis beter bekend als de ‘klimaattop’.  Twee zaken dienen in deze laatste zin onmiddellijk gerelativeerd te worden.  ‘De volksmond’ en ‘de TOP’.

Laten we met het eerste beginnen. Daar waar de klimaattop in Kopenhagen in  2009 nog vlot over de tongen ging, lijkt praten over de klimaattop anno 2011 meer op roepen in de woestijn.  De aandacht voor de klimaatproblematiek is weg.  In tijden van economische crisis krijgen ook gefortuneerde klimaatstrijders als Al Gore of Nic Balthazar geen voet tussen de deur bij de media noch bij de politici.  En zonder opiniemakers is uiteraard geen sprake van een publieke opinie.   Ook bij de politici zelf neemt het enthousiasme in snel tempo af.   Daar waar al onze Belgische bevoegde ministers voor de top in Kopenhagen en Cancun nog over elkaar vielen om te mogen gaan, is het vandaag enkel Vlaams minister Joke Schauvlieghe die de ambitieloze top ging observeren.  

Neen, wanneer het crisis is, dienen alle inspanningen te gaan naar het verzekeren van onze economische groei.  Dat het net onze huidige industriële activiteiten zijn die de hoofdoorzaak zijn van de opwarming van de aarde lijkt men genoegzaam te vergeten.  De ambitie om onze economie af te stemmen op de toekomst lijkt rechtevenredig te verdampen met de daling van de economische groeiverwachting.

Maar wat hebben de laatste klimaatconferenties dan opgeleverd?  Kopenhagen was zondermeer de top van de hoop.  Cancun zal de geschiedenis ingaan als de top van de capitulatie.   Bij Durban kunnen we de vraag stellen of we nog wel kunnen spreken van een top. 

In Kopenhagen lagen er afspraken op tafel die de ambitie hadden de opwarming van de aarde te beperken.  Helaas was deze doelstelling voor de verzamelde internationale gemeenschap te ver gegrepen.  Tot bindende engagementen kwam men niet.
Cancun kunnen we zonder meer de top van de capitulatie noemen.  In Cancun werd immers nauwelijks nog van het vermijden van een rampzalige verandering van het klimaat op aarde gesproken.  Alle inspanningen en realisaties bevonden zich rond een fonds dat landen in het Zuiden in staat moet stellen om zich aan te passen aan de gevolgen die zij meer dan wie ook zullen dragen.  Hoe je je moet aanpassen als je eiland eenvoudig weg in zee verdwijnt is mij niet geheel duidelijk.

In het geval van Durban dringt de vraag zich op of we nog wel kunnen spreken van een top.  De weinige zaken waarover in Cancun nog een akkoord bestond, werden in Durban niet hard gemaakt.  De strijd tegen de ontbossing wordt uitgehold.   Als we kijken naar de troostprijs van Cancun, het adaptatiefonds, valt op dat dit niet eens gevuld geraakt.   Eilanden zal men daar alvast niet mee van de verdrinkingsdood redden.  Ook rond de beperkingen van de CO2-uitstoot werden geen bindende afspraken gemaakt.  Al kan men zich de vraag stellen of men dit nogwel nastreeft?  Het Kyoto-protocol loopt immers volgend jaar al af.  Het enige wat men in Durban afsprak, is dat er een bindend akkoord moet komen in 2015 dat dan van kracht zou worden in 2020.  Of er een dergelijk akkoord komt en of het voldoende sterk zal zijn om de opwarming van de aarde onder de 2 graden te houden is uiterst onzeker.  Momenteel lijkt van de grote spelers alleen de E.U. enige ambitie aan de dag te leggen.  Jammer genoeg staat ze daarin beangstigend alleen.  Wij reken alvast op jullie Connie en Herman!

Als Durban al een top was dan was het de ‘top of the flops’.