De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Open je ogen, kun je me zien?
Opinie - Laura Droesbeke

Open je ogen, kun je me zien?

vrijdag 7 mei 2021 16:02
Spread the love

 

“Hé Jackie Chan, geef je me een karategroei?”, “Kun je een paar Nike’s voor me maken?”, “Open je ogen, kun je me zien?”, “Eet je hond?”, “Je speelt verlegen, maar ik weet diep van binnen dat je ondeugend bent”, “Ben je geadopteerd? ” … Dit zijn slechts een paar voorbeelden van zinnen die ik heb gehoord sinds ik deel uitmaak van dit bedrijf. Een samenleving die helaas alleen rekening houdt met datgene waar ze rekening mee wil houden.

Mijn naam is Laura Droesbeke. Mijn voor- en achternaam, niets suggereert dat ik van Aziatische afkomst ben. En toch ben ik naast Belg ook Filipijns. Van jongs af aan had ik een identiteitscrisis. Niet wetende tot wie ik behoor, afgewezen worden door Belgen omdat ik niet echt Belg ben en afgewezen worden door Filippijnen omdat ik niet echt Filipijns ben. Het was erg moeilijk voor mij.

Belg zijn, wit zijn, had echter meer voordelen. We noemen het het “white privilege”. Daarom besloot ik mezelf “Belgisch” te noemen. Ik was Belg en dat is het. Ik wilde als 100 procent Belg worden beschouwd om niet te maken te krijgen met spot, stereotypen en simpelweg racisme. Het was duidelijk dat mijn gelaatstrekken er niet om logen, het was duidelijk dat ik van Aziatische afkomst was.

Al sinds ik klein was, werd ik getrakteerd op respectloze, eenvoudig racistische opmerkingen. Helaas zag niemand het zo, en zelfs vandaag de dag kwalificeren maar weinig mensen het als racisme.

Die woorden die dag en nacht in mijn hoofd weergalmden, maakten die leugens uiteindelijk werkelijkheid. Uiteindelijk geloofde ik het en accepteerde ik hun woorden en zelfs hun daden jegens mij. Ik was amper drie appels groot en dacht er al aan mijn uiterlijk te willen veranderen, ik ontkende volledig mijn Filippijnse afkomst. Ik wilde een oogoperatie doen, aankomen, mijn haar verven. Het ging zelfs zo ver dat ik weigerde Aziatisch eten te eten of zelfs niet gezien te willen worden met mijn familie of Aziatische vrienden te hebben. Het gaat echt een lange weg.

Pas in 2018 vertrok ik naar mijn land van herkomst. Voor het eerst in mijn 19-jarige bestaan zou ik een deel van mij bezoeken: de Filippijnen. Ik kwam terug van deze reis als een totaal getransformeerd persoon, als een persoon die de ogen heeft geopend. Vanaf mijn eerste stap in dit land had ik al snel spijt dat ik deze gedachten, deze acties jegens mezelf, jegens de Aziatische gemeenschap had gehad. Wat ik zag, wat ik ervoer, was gewoon onbeschrijfelijk. Ik zag adembenemende landschappen, ik proefde de heerlijke smaken die elk gerecht dat ik at me aanbood. Maar bovenal zag ik mensen met alleen magische waarden. Ik zag mensen die je een vrije glimlach gaven, ik zag mensen elkaar helpen, ik zag mensen plezier hebben en blij zijn met het weinige dat ze hadden, ik zag mensen die me dingen aanboden terwijl ze niets hadden in vergelijking met mij, … ik kon zo nog wel even doorgaan met beschrijven wat ik heb gezien. Kortom, ik ben meer dan trots om Filipijns te zijn.

Ten slotte mag onwetendheid geen deel uitmaken van onze taal. Als we mensen maar beter konden informeren over de verschillende oorsprongen die er in deze wereld bestaan, dan zou iedereen de schoonheid kunnen zien die ik vandaag de dag toevallig zie.

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!