Onderstaande opinie stuurde ik achtereenvolgens naar De Standaard, De Morgen, Knack, Apache, de Groene Amsterdammer en, in Franse vertaling, naar La Libre Belgique en Le Soir. Ze werd overal geweigerd, meestal zonder uitleg, in één geval met als uitleg van de redactie dat mijn bronnen en met name The Grayzone onbetrouwbaar werden geacht.

Ik laat bij de lezer de vraag of zoveel afwijzing iets zegt over de kwaliteit van de opinieschrijver dan wel over de gevoeligheid van de behandelde materie.

Ik weet dat ik me op dun ijs beweeg in deze Opinie, maar ik waag het erop. Het gaat over informatie die, als ze klopt, zo belangrijk is dat onderzoeken of ze betrouwbaar is, me niet overbodig lijkt.

Another major blow to “israel’s” propaganda machine

Sharon Lifshitz, daughter of the released elder who shook the hands of her Hamas captors during the hand off, Yochaved Lifshitz

“My mom is saying that they were very friendly toward them”

ON BBC! IN PLAIN ENGLISH! #Gaza pic.twitter.com/khYqvWSclg

— Husam Kaid (@Husam_Khaled1) October 24, 2023

Wat op 7 oktober werkelijk gebeurde is, volgens die informatie, niet wat de Israëlische regering beweert en wat tot vandaag door alle mainstreammedia voortdurend wordt herhaald. Heeft Hamas op 7 oktober een bloedbad onder burgers aangericht en zijn (zo goed als) alle 1200 Israëlische doden op haar conto te schrijven?

Hamas heeft honderden militairen gedood en honderden gijzelaars ontvoerd, zowel militairen als burgers. Dat weten we zeker. Hamas en/of andere groepen hebben ook burgerslachtoffers gemaakt. Hoeveel weten we niet, want hun aantal is nooit door een onafhankelijke instantie en met bewijsmateriaal vastgesteld.

Wat wel vaststaat is dat een aantal van de burgerslachtoffers gedood zijn door het Israëlische leger. Dat weten we al sinds half oktober door getuigenissen van zowel militairen als overlevende burgers, bronnen van Israëlische zijde dus.

Aangezien die getuigenissen op en in Israëlische nieuwsmedia zijn verschenen en iedereen ze via verschillende websites kan beluisteren en lezen, kan aan de echtheid ervan moeilijk getwijfeld worden. Die websites zijn onder meer The Cradle en The Grayzone en ze tonen berichten en video’s van onder andere de Israëlische kranten Haaretz, Maariv en Yedioth Ahronoth en de nieuwsmedia Mako News, Israel Channel 12 en de staatsomroep Kan.

Bevrijde gijzelaar Yasmin Porat verrast interviewer met positieve commentaar op Hamas. Screenshot: Israel Channel 12

Op 15 oktober 2023 bijvoorbeeld getuigde Yasmin Porat, een vrouw die bij de aanval van Hamas wegvluchtte van het Nova-festival naar kibboets Be’eri, op de omroep Kan. In het interview zegt ze, duidelijk tot verbazing van de interviewer, dat zij en elf medegijzelaars door de Hamasmilitanten menselijk werden behandeld en allen, gijzelnemers en gijzelaars, gedood werden door Israëlische kogels en granaten. Zijzelf ontsnapte aan de dood doordat ze als schild werd gebruikt door een Hamasstrijder die zich overgaf.

Het getuigenis van mevrouw Porat wordt bevestigd door Hadas Dagan, een andere overlevende van kibboets Be’eri, die getuigde dat het zwaar verbrande lijk van de twaalfjarige Liel Hetzroni en haar familie geen gevolg was van Hamasgeweld, maar van Israëlisch vuur. De foto van het meisje was eerder op grote schaal verspreid als bewijs van de monsterachtigheid van Hamas.

Israeli teen Liel Hetzoni burned completely by Israeli tank fire at kibbutz (12:47):

Uit getuigenissen van verschillende militairen in Israëlische media blijkt dat het Israëlisch bezettingsleger reageerde op de raid van Hamas met grof geschut vanuit tanks en Apache helikopters. Die ontketenden een geweld dat geen onderscheid maakte tussen gijzelnemers en gijzelaars.

Een politierapport in de krant Haaretz van 19 november bijvoorbeeld  bevestigde dat sommige feestgangers van het Nova-festival op 7 oktober werden gedood door het Israëlische leger, en dit twee weken nadat de krant Grayzone-hoofdredacteur Max Blumenthal had beschuldigd van het verspreiden van ‘complottheorieën’.

Foto’s van belegerde gebouwen en verbrande voertuigen tonen bovendien inslagen en verwoesting van een omvang die onmogelijk door de wapens van Hamas kan zijn veroorzaakt.

Dit optreden van het Israëlische leger zou in overeenstemming zijn met de zogenaamde Hannibal-richtlijn, een officieel ingetrokken militaire procedure, die de dood van eigen mensen in een gevecht met de vijand prefereert boven het gunnen aan de vijand van het voordeel gijzelaars te nemen.

Die richtlijn werd bijvoorbeeld gedemonstreerd op 1 augustus 2014 toen de door Hamas gevangengenomen luitenant Hadar Goldin gedood werd, samen met meer dan honderd Palestijnse burgers onder een regen van meer dan 2000 Israëlische bommen, raketten en granaten.

De mainstreammedia hebben niet nagelaten de gruwel van het Israëlische geweld uitvoerig in reportages en commentaren te belichten. Zoals van een verantwoordelijke pers mag worden verwacht.

Tegelijk wordt de Israëlische versie dat Hamas een gruwelijke slachting heeft aangericht met 1200 doden als gevolg, in meerderheid burgers, voortdurend herhaald als een vaststaand feit, zowel in de berichtgeving als in commentaren en opiniebijdragen.

Waarom komt tegensprekelijke informatie daarover niet aan bod? Verschillende pogingen om deze informatie via een opiniebijdrage in de mainstream pers te krijgen, zijn keer op keer mislukt.

Van de andere kant gaat voor Israëlische propaganda over Hamas  – recent nog de massale verkrachtingen  – de deur telkens weer open, ook al is er geen overtuigend bewijsmateriaal.

Debunking Israel’s “mass rapes” atrocity propaganda (42:48):

Vanuit journalistiek standpunt zie ik geen reden om getuigenissen over 7 oktober, die nota bene in Israël zelf boven water kunnen komen, te negeren. Ook als zou blijken dat die fake, onbetrouwbaar of irrelevant zijn, zou minstens dat onderzocht moeten worden.

Aangezien 7 oktober 2023 het begin van de verschrikking is die zich in Gaza afspeelt, is een juist beeld van wat er toen precies is gebeurd belangrijk. Blijkt dat de versie van de Israëlische regering over het bloedbad van Hamas niet klopt, dan komt niet alleen het geweld tegen Gaza in een ander licht te staan, maar ook de berichtgeving daarover.

De eerste berichten over 7 oktober schokten de publieke opinie wereldwijd. De emoties laaiden hoog op en zorgden voor een golf van medeleven met de Israëlische slachtoffers. Het emotioneel klimaat dat toen gecreëerd is, met projecties van de Israëlische vlag op bekende gebouwen en een vloed van commentaren over de beestachtigheid van de Hamasraid, heeft het starten van de vernietigingsoorlog tegen Gaza ongetwijfeld vergemakkelijkt.

De afschuw voor Hamas volstond blijkbaar om Israël kritiekloos te geloven, ook al bleek de Israëlische propaganda leugenverhalen de wereld in te sturen (verkrachtingen, onthoofde baby’s), die korte tijd de emoties voedden, vóór ze vals bleken.

What we’re learning about 7 October (25:30):

Kloppen de getuigenissen in de Israëlische media over 7 oktober 2023, dan dragen de westerse media door die te negeren een grote verantwoordelijkheid.  Ze hebben in de perceptie van de publieke opinie de Israëlische oorlogsmachine een tegengewicht gegeven.

Ook al zijn de verhoudingen tussen beide kanten wat dodentallen en oorlogsmisdaden betreft intussen grotesk, het is in de berichtgeving en commentaren tot vandaag bijna altijd nog een ‘Oorlog Israël-Hamas’.

Twee kampen in een balans van wederzijds onrecht. Waarbij 7 oktober zo centraal staat dat het Israëlisch geweld het karakter heeft van een ‘antwoord’, een ‘vergelding’. Zwaar disproportioneel natuurlijk, maar alsof het begin van alles bij Hamas ligt.

Blijkt dat de gruwel van de Hamasraid voor een groot deel een propagandaverhaal is, dan verschijnt het Israëlische geweld in een heel ander licht. Dan is dit geen antwoord op, maar het gewetenloos uitbuiten van ‘de gelegenheid’ om een agenda die al sinds de Nakba van 1948 loopt, verder te zetten.

Met massaal legergeweld in Gaza, met toenemend geweld ook op de Westelijke Jordaanoever. Vanuit een doel dat sommige Israëlische politici ongegeneerd uiten: de Palestijnen zoveel mogelijk verdrijven en de zionistische staat uitbreiden over de hele oppervlakte van historisch Palestina.

Ik kan me moeilijk inbeelden dat in mainstream media niet de journalistieke wil bestaat om waar de waarheid geweld wordt aangedaan, de lacunes of de misleiding bloot te leggen. Alleen al uit zelfbehoud. Kloppen de getuigenissen in de Israëlische media, dan komt de waarheid vroeg of laat toch aan het licht.

Voor de geloofwaardigheid van de westerse media beter vroeg dan laat, zo lijkt me. Het zou beschamend zijn maanden of jaren later uit de lucht te komen vallen over berichten die al sinds half oktober 2023 circuleren op verschillende websites en men dus moeilijk kan doen alsof men ze niet kent.

Deze Opinie werd overgenomen van het Salon van Sisyphus. Charles Ducal (1952) is voormalig “Dichter des Vaderlands.” Behalve poëzie schrijft hij romans en non-fictie. Zijn recentste werk is Koude Oorlogsbuit – Totalitarisme – over Stalin, archieven en Hannah Arendt (Vrijdag, 2023). Zie de boekrecensie.