“Als je je ‘neutraal’ opstelt tegenover situaties van onderdrukking kies je de kant van de onderdrukker”, aldus Zuid-Afrikaans bisschop Desmond Tutu die in 1984 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.

DeWereldMorgen veroordeelt de recente aanvallen van Hamas tegen Israëlische burgers, maar ziet die niet los van 75 jaar staatsterreur van Israël tegen het Palestijnse volk. Het internationaal erkende recht op gewapend verzet tegen een kolonisator is geen vrijbrief voor aanslagen op burgers.

Een onderhandelde vrede kan alleen bereikt worden wanneer 75 jaar verdrijving, 56 jaar bezetting, kolonisatie en apartheid en 16 jaar blokkade van Gaza worden erkend als de oorzaken van dit geweld. DeWereldMorgen onderzoekt deze oorzaken die door de politiek en door mainstreammedia worden verzwegen, onderbelicht of ontkend, om zo een debat te stimuleren dat kan leiden tot onderhandelingen en vrede. (nvdr.)

***

Die stap terug betekende echter niet dat de regering haar ambitie opgaf om de steun van het volk voor Palestina onzichtbaar te maken. Het betekende gewoon een verandering van tactiek om dat doel te bereiken. De tactiek van het verbod maakte plaats voor die van “het tegenwicht”.

Deze tactiek is zo oud als de overheersing zelf. Het bestaat uit het maskeren van een probleem dat de machthebbers dwarszit door een ander probleem in de media te scheppen. De “mars tegen het antisemitisme” op zondag 12 november 2023 is daarvan het recentste voorbeeld.

Franse regering gebruikt strijd tegen antisemitisme om steun aan Israël te rechtvaardigen

Hoewel de regering beweerde dat ze met de mars het antisemitisme wilde bestrijden, was het echte doel de steun voor de staat Israël te legitimeren door het protest van de tienduizenden demonstranten tegen de bloedbaden en de genocide van de zionistische staat verdacht te maken.

De impliciete inhoud van de mars kan als volgt worden samengevat: “protesteren tegen de huidige zionistische barbaarsheid is objectief medeplichtig zijn aan een toename van het antisemitisme”. Met andere woorden, het doel was om de strijd tegen het antisemitisme te gebruiken voor politieke doeleinden, de staat Israël steunen op een moment dat die bezig is een genocide te plegen.

Dit is niets nieuws. Het is al vele jaren aan het werk in de vorm van de wens om antizionisme te criminaliseren door het voor te stellen als crimineel. Zo nam het Europees Parlement op 1 juni 2017 in een resolutie de definitie van antisemitisme over van de International Holocaust Remembrance Alliance (IHRA).

Deze definitie is schandalig omdat ze alle kritiek op de staat Israël gelijkstelt aan antisemitisme: “Manifestaties van antisemitisme kunnen het viseren van de staat Israël omvatten”. Ter illustratie van deze uitspraak geeft de IHRA-definitie elf voorbeelden van antisemitisme. Vier daarvan zijn inderdaad voorbeelden van antisemitisme, maar de zeven andere betreffen kritiek op de staat Israël.

In een reactie op deze resolutie verscheen er op 4 juli 2017 in de krant Libération een collectief opiniestuk onder de titel “Non à l’instrumentalisation de la lutte contre l’antisémitisme” (Nee tegen de instrumentalisering van de strijd tegen antisemitisme).

Dat stelt heel pertinent: “Hoewel sommige aanvallen op Israël als antisemitisch kunnen worden beschouwd, kan kritiek op het beleid van de Israëlische regering op geen enkele manier worden gelijkgesteld met antisemitisme zonder zowel de strijd tegen antisemitisme en racisme als de vrijheid van meningsuiting, die noodzakelijk is voor het functioneren van onze democratieën, te ondermijnen.

Ja, we kunnen antisemitisme bestrijden en de rechten van Palestijnen verdedigen. Ja, we kunnen antisemitisme bestrijden en tegelijkertijd het kolonisatiebeleid van de Israëlische regering veroordelen. De strijd tegen racisme, antisemitisme en discriminatie kan niet apart worden gevoerd.”

Frappant hoeveel politici – van PCF tot Rassemblement National – mee opstapten in de mars

De instrumentalisering mag dan gelukkig wel mislukt zijn, het blijft frappant hoeveel parlementsleden, institutionele vertegenwoordigers en politieke partijen eraan deel hebben genomen. Van de Franse Communistische Partij (PCF) tot het Rassemblement National, via de Socialistische Partij, Europe Ecologie les Verts en de Republikeinen, alle partijen en politieke krachten die in de Nationale Assemblee vertegenwoordigd zijn, waren aanwezig, met uitzondering van het linkse La France Insoumise.

Die partij werd natuurlijk beschuldigd van antisemitisme. Sommige leiders van La France Insoumise, zoals Clémentine Autain, François Ruffin en Alexis Corbière, leenden zich ook voor deze politieke en ideologische schertsvertoning.

We zeggen schertsvertoning omdat de aanwezigheid van het extreemrechtse Rassemblement National bij deze demonstratie op zichzelf al aangeeft dat het een rechtvaardige zaak instrumentaliseert. Door zijn geschiedenis, zijn ideologische samenstelling en zijn maatschappijvisie is het Rassemblement National fundamenteel antisemitisch.

Voor deze partij, zoals voor de hele fascistische constellatie, wordt de bekering tot de strijd tegen het antisemitisme alleen tactisch interessant voor zover die gebruikt kan worden om islamofobie te promoten, wat het belangrijkste propagandamiddel is om aan de macht te komen. Een Eric Zemmour of een Marion Maréchal Le Pen (beiden extreemrechts, nvdr) konden deze demonstratie gebruiken om op te roepen tot “het bouwen van een dam tegen het islamitische koudvuur”.

Het enige serieuze politieke antwoord op deze instrumentalisering is het opvoeren van de steun voor het Palestijnse volk. Het was het Palestijnse volk dat de aanzet gaf tot de organisatie van deze karikaturale mars. Het is de versterking van deze steun voor het Palestijnse volk dat het antwoord moet zijn.