“In elke oorlog wordt iedereen die voorzichtig is, die naar de argumenten van beide partijen luistert alvorens een standpunt te vormen, of die officiële informatie in twijfel trekt, onmiddellijk beschouwd als medeplichtig aan de vijand”, aldus historica Anne Morelli.

Daar doet DeWereldMorgen niet aan mee. Wij veroordelen heel sterk de militaire invasie van Rusland in Oekraïne en alle oorlogsmisdaden die gepleegd worden. Het is een criminele agressie die ingaat tegen het internationaal recht. Maar wij hoeden ons voor zwart-wit versies. De geopolitieke situatie is buitengewoon complex. Wij willen aspecten naar voor brengen die in de mainstream media worden verzwegen of onderbelicht, om alzo het debat meer genuanceerd te kunnen voeren. Geloof niets zomaar, ook onszelf niet. Blijf kritisch denken. (n.v.d.r.)

…

Als voormalig hoofd van de afdeling van de Zwitserse strategische inlichtingendienst voor de strijdkrachten van het Warschaupact constateer ik met droefheid – maar niet met verbazing – dat onze diensten niet meer in staat zijn de militaire situatie in Oekraïne te begrijpen.

De zelfverklaarde ‘experts’ die op onze schermen paraderen, geven onvermoeibaar dezelfde informatie, met als centrale leidraad de bewering dat Rusland irrationeel is, net als Vladimir Poetin. Tijd voor een terugblik.

Het uitbreken van de oorlog

Sinds november 2021 reeds spreken de VS  voortdurend over een dreigende Russische invasie in Oekraïne. Maar Oekraïners zelf denken daar op dat ogenblik blijkbaar anders over. Waarom?

We moeten daarvoor terug naar 24 maart 2021. Op die dag vaardigde Volodymyr Zelensky een decreet uit voor de herovering van de Krim en begon hij zijn troepen in te zetten in het zuiden van het land.

Deze USAF-radartoestellen vliegen regelmatig langs de westelijke grens van Wit-Rusland. Foto: USAF

Tegelijkertijd vonden er verschillende NAVO-oefeningen plaats in de Zwarte Zee en de Oostzee, die gepaard gingen met een aanzienlijke toename van verkenningsvluchten langs de Russische grens.

Rusland voerde vervolgens verschillende oefeningen uit om de operationele paraatheid van zijn troepen te testen en om aan te tonen dat het de situatie op de voet volgde.

De zaken kalmeerden daarna tot oktober-november 2021 met het einde van de ZAPAD 21-oefeningen (zapad = westen, de jaarlijkse manoeuvres van Rusland en Wit-Rusland), die werden geïnterpreteerd als een versterking van de troepen ter voorbereiding van een aanval op Oekraïne.

Zelfs de Oekraïense autoriteiten weerlegden toen echter nog steeds het idee van Russische voorbereidingen voor een oorlog. Minister van Defensie Oleksiy Reznikov stelde dat er sinds het voorjaar geen veranderingen aan de grens werden waargenomen.

In strijd met de Minsk-akkoorden voerde Oekraïne luchtoperaties uit in de Donbass met drones, waaronder ten minste één aanval op een brandstofdepot in Donetsk in oktober 2021. De Amerikaanse pers maakt daar melding van, maar de Europese niet, en bovendien veroordeelde niemand deze schendingen van de vredesakkoorden.

De Bayraktar TB2 drones van het Oekraïnse leger zijn van Turkse makelij, genoemd naar Selcuk Bayraktar, schoonzoon van president Erdogan. Foto: nenyko.com

In februari 2022 komt alles in een stroomversnelling. Op 7 februari, tijdens zijn bezoek aan Moskou, bevestigde Emmanuel Macron aan Vladimir Poetin zijn steun aan de Minsk-akkoorden, een belofte die hij herhaalde na zijn ontmoeting met Volodymyr Zelensky de volgende dag.

Op 11 februari eindigde in Berlijn, na negen uur werken, de bijeenkomst van de politieke adviseurs van de leiders van het “Normandiëformaat” (Frankrijk, Duitsland, Rusland en Oekraïne, die samen de Minsk-akkoorden onderhandelden), zonder enig concreet resultaat. Oekraïne weigerde nog steeds de Minsk-akkoorden toe te passen, blijkbaar onder druk van de VS. Vladimir Poetin merkte op dat Macron loze beloften had gedaan en dat het Westen niet bereid was om de afspraken te doen nakomen, zoals het al acht jaar nalaat te doen.

Persconferentie van de presidenten Poetin en Macron op 7 februari 2022:

De Oekraïense voorbereidingen in de gevechtszone aan de frontlijn in de Donbas gingen door. Het Russische parlement raakte gealarmeerd en op 15 februari vroeg het Vladimir Poetin om de onafhankelijkheid van de republieken Donetsk en Lugansk te erkennen, wat hij weigerde te doen.

Op 17 februari kondigde president Joe Biden kondigde president Joe Biden aan dat Rusland de komende dagen Oekraïne zou aanvallen. Hoe wist hij dit? Dat is een mysterie, maar sinds de 16e februari namen de Oekraïense artilleriebeschietingen op de bevolking van Donbas dramatisch toe, zoals blijkt uit de dagelijkse rapporten van de OVSE-waarnemers.

Natuurlijk reageerden de media noch de EU, de NAVO of enige westerse regering en greep er niemand in. Later zal dan worden beweerd dat dit Russische desinformatie was. Het lijkt er veeleer op dat de EU en sommige landen opzettelijk hebben gezwegen over het bloedbad onder de Donbas-bevolking, omdat ze wisten dat dit een Russische interventie zou uitlokken.

De Donbas is het oude industriële bekken van Oekraïne met steenkoolmijnen en fabrieken. Map: RGloucester/CC BY-SA 3:0

Tegelijkertijd waren er berichten over sabotage in de Donbas. Op 18 januari onderschepten Donbas-strijders Pools sprekende saboteurs, die waren uitgerust met westerse apparatuur. Zij probeerden chemische incidenten uit te lokken in Gorlivka.

Dit kunnen CIA-huurlingen zijn geweest, geleid of “geadviseerd” door Amerikanen en samengesteld uit Oekraïense of Europese strijders, om sabotageacties uit te voeren in de Donbass-republieken.

President Biden wist dus al op 16 februari dat de Oekraïners begonnen waren met het beschieten van de burgerbevolking van de Donbas en dat dit Vladimir Poetin voor een moeilijke keuze plaatste: de Donbas militair helpen en een internationaal probleem creëren, of niets doen en toekijken hoe de Russischtalige bevolking van de Donbass werd verpletterd.

Als hij besloot in te grijpen, kon Poetin zich beroepen op de internationale verplichting van “responsibility to protect” (R2P). Hij wist echter dat een dergelijke interventie, ongeacht zijn aard of omvang, een storm van sancties zou ontketenen.

Of de Russische interventie nu beperkt bleef tot de Donbas of verder ging om het Westen onder druk te zetten inzake de status van Oekraïne, de prijs zou dezelfde zijn. Dat legde hij uit in zijn toespraak van 21 februari.

Op die dag ging hij akkoord met het verzoek van het parlement en erkende hij de onafhankelijkheid van de twee Donbas-republieken. Hij tekende tegelijkertijd vriendschaps- en hulpverdragen met beide entiteiten.

De Oekraïense artilleriebeschietingen op de Donbas-bevolking gingen door en op 23 februari vroegen de twee republieken om militaire hulp van Rusland. Op 24 februari deed Vladimir Poetin een beroep op artikel 51 van het VN-Handvest, dat voorziet in wederzijdse militaire bijstand in het kader van een defensief bondgenootschap.

Om de Russische interventie in de ogen van het publiek totaal onwettig te maken, werd hier opzettelijk verzwegen dat de oorlog daadwerkelijk reeds op 16 februari begon. Het Oekraïense leger bereidde zich eerder al voor om de Donbas reeds in 2021 aan te vallen, zoals sommige Russische en Europese inlichtingendiensten maar al te goed wisten.

In zijn toespraak van 24 februari gaf Vladimir Poetin uitleg bij de twee doelstellingen van zijn operatie: “demilitarisering” en “denazificatie” van Oekraïne. Het gaat er dus niet om de Oekraïne over te nemen en vermoedelijk ook niet om het te bezetten, zeker niet om het land te vernietigen.

Vanaf dat moment is ons zicht op het verloop van de operatie beperkt: de Russen hebben een uitstekende geheimhouding van hun operaties en de details van hun planning zijn niet bekend. Door het verloop van de operatie kunnen we toch vrij snel zien hoe de strategische doelstellingen op operationeel niveau vertaald werden.

Demilitarisering:

• Vernietiging van Oekraïense luchtvaartinfrastructuur, luchtverdedigingssystemen en verkenningsmiddelen
• Neutralisering van commando- en inlichtingenstructuren (C3I), evenals de belangrijkste logistieke routes in de diepte van het grondgebied
• Omsingeling van het grootste deel van het Oekraïense leger dat zich in het zuidoosten van het land heeft verzameld

Denazificatie:

• Vernietiging of neutralisatie van vrijwilligersbataljons die actief zijn in de steden Odessa, Charkov en Marioepol, evenals in verschillende faciliteiten in het betrokken gebied.

Demilitarisering

Het Russische offensief werd op een zeer klassieke manier uitgevoerd. Aanvankelijk – zoals ook de Israëli’s in 1967 hadden gedaan – begonnen ze in de allereerste uren met de vernietiging van de infrastructuur van de luchtmacht.

Vervolgens waren we getuige van een gelijktijdige voortgang langs verschillende assen volgens het principe van “stromend water”: oprukken waar de weerstand zwakst is en de steden (die zeer veeleisend qua inzet troepen) laten voor later.

De kerncentrale van Tsjernobyl in 2011, voor de sarcofaag geplaatst werd rondom ontplofte reactor 4.Foto: CC BY-SA 3:0

In het noorden werd de kerncentrale van Tsjernobyl onmiddellijk bezet om sabotage te voorkomen. Beelden van Oekraïense en Russische soldaten die tegelijkertijd de fabriek bewaakten, worden hier uiteraard niet getoond.

Het idee dat Rusland de hoofdstad Kiev probeerde in te nemen om president Zelensky te elimineren, komt typisch uit het Westen – dat is wat zij zelf deden in Afghanistan, Irak, Libië, en wat ze wilden doen in Syrië met behulp van de Islamitische Staat.

Vladimir Poetin was echter nooit van plan Zelensky te doden of omver te werpen. In plaats daarvan probeerde Rusland hem aan de macht te houden door hem te dwingen te onderhandelen en door Kiev te omsingelen. Tot nu toe had hij immers geweigerd de Minsk-akkoorden uit te voeren. Nu willen de Russen echter meer: de neutraliteit van Oekraïne.

Veel westerse commentatoren waren verrast dat de Russen bleven zoeken naar een onderhandelde oplossing terwijl ze tegelijk militaire operaties uitvoerden. De verklaring ligt in de Russische strategische concepten sinds de Sovjettijd.

Tanks in Oost-Oekraïne. Ernaast in blauwe vest, monitoren van de OVSE. Foto: Wikimedia Commons

Volgens westerse opvattingen begint een oorlog zodra de politiek eindigt. De Russische benadering volgt echter een meer Clausewitziaanse denkpatroon: oorlog is de voortzetting van de politiek en men kan vloeiend van het ene in het andere overgaan, zelfs tijdens gevechten. Hierdoor kan men druk uitoefenen op de tegenstander en hem ertoe aanzetten te onderhandelen.

Operationeel gezien was het Russische offensief een voorbeeld in zijn soort: in zes dagen tijd veroverden de Russen een gebied zo groot als Groot-Brittannië, met een marssnelheid die groter was dan wat de Duitse Wehrmacht in 1940 had bereikt.

Het grootste deel van het Oekraïense leger zat in het zuidoosten van het land ter voorbereiding van een grote operatie tegen de Donbas. Dit is de reden waarom Russische troepen het leger vanaf begin maart konden omsingelen in de “ketel” tussen Slavyansk, Kramatorsk en Severodonetsk, met een stuwkracht vanuit het oosten via Charkov en een andere vanuit het zuiden vanuit de Krim. Troepen uit de republieken Donetsk (DPR) en Lugansk (LPR) vulden de Russische strijdkrachten aan met een aanval vanuit het Oosten.

Uitgebrand bankfiliaal, Marioepol. Foto: Carl Ridderstrale/CC BY-SA 4:0

In het huidige stadium trekken de Russische troepen langzaam de strop aan, maar staan ze niet langer onder tijdsdruk. Hun doel van demilitarisering is bijna bereikt: de overblijvende Oekraïense strijdkrachten hebben niet langer een operationele en strategische commandostructuur.

De “vertraging” die onze “experts” toeschrijven aan logistieke problemen, is het gevolg van het bereiken van hun doelstellingen. Rusland blijkt zich niet bezig te willen houden met een bezetting van het hele Oekraïense grondgebied. Het lijkt er zelfs op dat Rusland zijn opmars probeert te beperken tot de taalgrenzen in het land.

Onze media spreken van willekeurige bombardementen op de burgerbevolking, vooral in Charkov. Danteske beelden worden doorlopend uitgezonden. Gonzalo Lira, een Latijns-Amerikaanse die daar woont, presenteert ons echter een rustige stad op 10 en 11 maart.

Natuurlijk is Charkov een grote stad en zien we niet alles – maar dit lijkt erop te wijzen dat we niet in de totale oorlog zijn die we continu op onze schermen te zien krijgen.

De Donbas-republieken hebben intussen hun eigen territoria “bevrijd” en vechten voor de stad Marioepol.

Denazificatie

In steden als Charkov, Marioepol en Odessa wordt de verdediging georganiseerd door paramilitaire milities. Ze weten dat het doel van de “denazificatie” in de eerste plaats henzelf viseert.

Voor een aanvaller zijn burgers in een verstedelijkt gebied een groot probleem. Dit is de reden waarom Rusland humanitaire corridors wilde creëren om steden met burgers te legen en alleen de milities over te houden en ze zo gemakkelijker te bestrijden.

Van hun kant proberen deze milities daarentegen de burgers in de steden te houden om het Russische leger ervan te weerhouden daar te vechten. Dit is de reden waarom ze deze corridors niet willen implementeren en er alles aan doen om ervoor te zorgen dat Russische inspanningen niet succesvol zijn. Zij kunnen de burgerbevolking gebruiken als ‘menselijk schild’.

Video’s waarop te zien is hoe burgers Marioepol proberen te verlaten en in elkaar worden geslagen door strijders van het Azov-regiment, worden hier zorgvuldig weggecensureerd.

Op Facebook was de Azov-groep steeds ondergebracht in dezelfde categorie als de Islamitische Staat en onderworpen aan het “beleid ten aanzien van gevaarlijke individuen en organisaties”, dat het platform volgt. Het was daarom verboden om het te bejubelen en posts die zich er positief over uitlieten, werden systematisch verwijderd.

Op 24 februari veranderde Facebook echter zijn beleid en stond het berichten toe die gunstig waren voor de militie. In dezelfde geest gaf het platform in maart ruimte voor oproepen in de voormalige Oostbloklanden tot het vermoorden van Russische soldaten en leiders. Tot zover de waarden die onze leiders inspireren, zoals we verder zullen zien.

Onze media propageren een romantisch beeld van volksverzet. Het is dit beeld dat de EU ertoe bracht de distributie van wapens aan de burgerbevolking te financieren. Dit is een strafbaar feit.

In mijn hoedanigheid als hoofd van de VN-doctrine voor vredeshandhaving werkte ik aan het vraagstuk van de burgerbescherming. We stelden vast dat geweld tegen burgers plaatsvindt in zeer specifieke contexten: er is veel geweld tegen burgers als er veel wapens zijn en er tegelijkertijd geen commandostructuren zijn.

Commandostructuren zijn de essentie van legers: hun functie bestaat erin om het gebruik van geweld naar een vastgelegd doel te kanaliseren. Door burgers willekeurig te bewapenen, zoals hier het geval is, maakt de EU van hen strijders, met als gevolg dat ze potentiële doelwitten worden.

Bovendien leidt wapenverdeling zonder bevelvoerders en zonder operationele doelstellingen onvermijdelijk tot afrekeningen, banditisme en tot acties die meer dodelijk dan effectief zijn. Oorlog wordt dan een kwestie van emoties. Kracht wordt geweld.

Materniteit Marioepol, 6 maart 2022. Foto: armyinform.ua/CC BY-SA 4:0

Dit is wat er gebeurde in Tawarga (Libië) van 11 tot 13 augustus 2011, waar 30.000 zwarte Afrikanen werden afgeslacht met wapens die (illegaal) door Frankrijk waren geparachuteerd. Ook het (conservatieve) Britse Royal Institute for Strategic Studies (RUSI) ziet geen enkele meerwaarde in deze wapenleveringen.

Door wapens te leveren aan een land in oorlog, loopt men daarenboven ook het risico zelf als oorlogvoerend land te worden beschouwd. De Russische aanvallen van 13 maart 2022 tegen de luchtmachtbasis Mykolayev volgen op Russische waarschuwingen dat wapenleveranties als vijandige doelwitten zullen worden behandeld.

De EU herhaalt de rampzalige ervaring van het Derde Rijk in de laatste uren van de Slag om Berlijn. Oorlog moet aan het leger worden overgelaten en als een partij heeft verloren, moet dat worden toegegeven. Wie  verzet wil voeren, moet dat op een geleide en gestructureerde manier doen.

We doen daarentegen precies het tegenovergestelde: we dwingen burgers om te vechten en tegelijkertijd biedt Facebook ruimte voor oproepen tot  moord op Russische soldaten en leiders. Tot zover de waarden die ons inspireren?!

Sommige inlichtingendiensten zien deze onverantwoorde beslissing als een manier om de Oekraïense bevolking als kanonnenvlees in te zetten om het Rusland van Vladimir Poetin te bestrijden.

Een dergelijke moorddadige beslissing was mogelijk iets voor de collega’s van de grootvader van Ursula von der Leyen. In dit geval was het beter geweest om te onderhandelen en garanties voor de burgerbevolking te verkrijgen, eerder dan olie op het vuur te gooien. Het is nogal gemakkelijk strijdbaar te zijn met het bloed van anderen.

De kraamkliniek van Marioepol

Het is belangrijk om vooraf te begrijpen dat het niet het Oekraïense leger is dat Marioepol verdedigt, maar de Azov-milities, die bestaat uit huurlingen.

In haar samenvatting van de situatie van 7 maart 2022 verklaarde de Russische VN-missie in New York dat “inwoners melden dat de Oekraïense strijdkrachten personeel uit geboorteziekenhuis nr. 1 van Marioepol hebben verdreven en een vuurpost in het gebouw hebben opgezet.”

Op 8 maart publiceerden de onafhankelijke Russische website Lenta.ru getuigenissen van burgers uit Marioepol die verklaarden dat de kraamkliniek was overgenomen door het Azov-regiment, dat die de burgerbewoners had verdreven en hen met hun wapens had bedreigd. De getuigen bevestigden daarmee de verklaringen van de Russische ambassadeur van enkele uren voordien.

Voertuig van het Azov-bataljon in Marioepol, juni 2021. Foto: Wanderer77/CC BY-SA 4:0

Het ziekenhuis in Marioepol neemt een dominante strategische ligging, is perfect geschikt voor de installatie van antitankwapens en voor observatie. Op 9 maart vielen Russische troepen het gebouw aan.

Volgens CNN raakten daarbij 17 mensen gewond, maar op de beelden zijn geen slachtoffers te zien in het gebouw en er zijn geen aanwijzingen dat de vermelde slachtoffers verband houden met deze militaire operatie.

Er wordt gesproken over kinderen, maar bewijzen daarvoor zijn er niet. Het kan waar zijn, het kan niet waar zijn. Dit weerhoudt de EU-leiders echter niet om dit reeds als een oorlogsmisdaad te beschouwen. Dit brengt president Zelensky tot zijn oproep voor een no-flyzone boven Oekraïne.

In werkelijkheid weten we nog niet precies wat er is gebeurd. De opeenvolging van gebeurtenissen lijkt te bevestigen dat Russische troepen een positie van het Azov-regiment hebben ingenomen en dat in de kraamafdeling toen geen burgers meer aanwezig waren.

Het probleem is dat de paramilitaire milities die de steden verdedigen door de internationale gemeenschap worden aangemoedigd om de oorlogsregels niet te respecteren.

Het lijkt er sterk op dat de Oekraïners het scenario van de kraamkliniek in Koeweit-Stad in 1990 hebben nagespeeld, een scenario dat de firma Hill & Knowlton voor 10,7 miljoen dollar volledig in scène heeft gezet om de VN-Veiligheidsraad te overtuigen om in Irak binnen te vallen met operatie Desert Storm .

Westerse politici dulden al acht jaar militaire aanvallen op burgers in de Donbass, zonder enige sancties tegen de Oekraïense regering. We zijn al lang in een dynamiek beland waarmee westerse politici hebben ingestemd om het internationale recht op te offeren voor hun  echte doelstelling: Rusland verzwakken.

Het eerste deel van dit artikel vind je hier.
Het derde deel vind je hier.