Oekraïne Vrede
Foto: Photograph Source WORT News – CC BY 2.0
Analyse -

“Tot de laatste Oekraïner.” Volgens een topdiplomaat is de VS uit op een lange oorlog

Volgens voormalig topdiplomaat Chas Freeman is het establishment in de VS niet uit op een snelle vrede, maar wil het integendeel de oorlog rekken, met als doel Rusland zoveel mogelijk schade toe te brengen. Bovendien heeft een langdurige oorlog voor bepaalde sectoren in de VS zijn voordelen… Freeman pleit voor een nieuwe veiligheidsarchitectuur in Europa.

vrijdag 22 april 2022 09:53
Spread the love

 

“In elke oorlog wordt iedereen die voorzichtig is, die naar de argumenten van beide partijen luistert alvorens een standpunt te vormen, of die officiële informatie in twijfel trekt, onmiddellijk beschouwd als medeplichtig aan de vijand”, aldus historica Anne Morelli.

Daar doet DeWereldMorgen niet aan mee. Wij veroordelen heel sterk de militaire invasie van Rusland in Oekraïne en alle oorlogsmisdaden die gepleegd worden. Het is een criminele agressie die ingaat tegen het internationaal recht. Maar wij hoeden ons voor zwart-wit versies. De geopolitieke situatie is buitengewoon complex. Wij willen aspecten naar voor brengen die in de mainstream media worden verzwegen of onderbelicht, om alzo het debat meer genuanceerd te kunnen voeren. Geloof niets zomaar, ook onszelf niet. Blijf kritisch denken. (n.v.d.r.)

 

Chas Freeman

Chas Freeman. Foto: James E. Jackson, US Army.

Chas Freeman is niet de eerste de beste. Tijdens zijn lange carrière bekleedde deze voormalige topdiplomaat verschillende hoge functies in de VS. Hij was o.a. onderminister van Defensie, de belangrijkste tolk tijdens het historische bezoek van President Nixon aan China in 1972, ambassadeur in Saoedi-Arabië en directeur Chinese Zaken van het ministerie van Buitenlandse Zaken.

In een openhartig interview in The Grayzone analyseert hij de opstelling van de VS t.a.v. de invasie in Oekraïne.

Aanloop naar de oorlog

Om de VS-opstelling te begrijpen moeten we volgens hem zo’n dertig jaar terug in de tijd. Na de val van de Sovjet-Unie in 1991 heerste een triomfantelijke sfeer in Washington. Het was nu mogelijk om alle landen tot aan de grenzen van Rusland, met inbegrip van de Baltische staten, op te nemen in de eigen invloedssfeer.

“In wezen poneerden ze een wereldwijde invloedssfeer voor de Verenigde Staten, naar het model van de Monroe-doctrine. En dat is ongeveer wat we hebben.”

Het was de bedoeling om ook Oekraïne in die invloedssfeer te krijgen. Dat was precies het doel van de “staatsgreep” in 2014,[1] meer bepaald “om neutraliteit of een pro-Russische regering in Kiev te voorkomen en de regering te vervangen door een pro-Amerikaanse regering die Oekraïne in onze sfeer zou brengen”.

Washington poneerde een wereldwijde invloedssfeer voor de Verenigde Staten, naar het model van de Monroe-doctrine.

Rusland reageerde prompt met de annexatie van de Krim. Volkomen voorspelbaar volgens Freeman: “Natuurlijk reageerde Rusland. Zijn belangrijkste marinebasis aan de Zwarte Zee bevond zich op de Krim. Het vooruitzicht dat Oekraïne zou worden opgenomen in de NAVO en in de invloedssfeer van de VS zou terechtkomen, zou de waarde van die basis teniet hebben gedaan.”

Vanaf 2015 begon de VS Oekraïne te bewapenen tegen Rusland en werd het land de facto behandeld als een verlengstuk van de NAVO. Volgens Freeman heeft dit “veel te maken met het Russische besluit om binnen te vallen”.

“28 jaar lang heeft Rusland gewaarschuwd dat op een gegeven moment de maat vol zou zijn. En dat is wat nu gebeurd is, zij het op een zeer destructieve manier, zowel in termen van zijn eigen belangen als in termen van de bredere vooruitzichten op vrede in Europa.”

“28 jaar lang heeft Rusland gewaarschuwd dat op een gegeven moment de maat vol zou zijn. En dat is wat nu gebeurd is.”

Voor Freeman is dit geen excuus voor de invasie. Begrijpen is niet hetzelfde als goedpraten. Maar hij vindt het wel deprimerend dat in plaats van Rusland redenen te hebben gegeven om niet binnen te vallen of de internationale wetten te schenden “we in de ogen van Rusland geen ander alternatief hebben gelaten dan het gebruik van geweld”.

“Tot de laatste Oekraïner”

Heeft Washington er weinig aan gedaan om de oorlog te voorkomen, het lijkt er ook op dat het weinig doet om de oorlog snel te laten eindigen, integendeel zelfs.

De VS heeft geen enkel initiatief genomen om te bemiddelen tussen beide partijen. Dat gebeurt door Turkije, mogelijk Israël en misschien China. In die bemiddelingspogingen is de VS in elk geval “nergens te bespeuren”.

Aan de zware economische sancties zijn ook geen voorwaarden verbonden. Er zijn geen eisen gesteld die zouden leiden tot het einde ervan. Ten slotte is er de retoriek, vooral van Biden en ook van Johnson, die Poetin een oorlogsmisdadiger noemt. Beide staatsleiders verklaren openlijk dat ze hem voor het gerecht willen brengen. Biden heeft zelfs al verkondigd dat Poetin niet langer aan de macht kan blijven.

“Alles wat we doen lijkt in plaats van het einde van de gevechten te versnellen en een compromis te sluiten, gericht te zijn op het verlengen van de gevechten.”

Dit is allemaal zeer ongunstig om de oorlog snel te beëindigen. “Dit geeft de heer Poetin geen enkele stimulans om compromissen te sluiten of tot een vergelijk te komen met de Oekraïners, en het garandeert waarschijnlijk een lange oorlog.”

“Alles wat we doen”, zegt Freeman, “lijkt in plaats van het einde van de gevechten te versnellen en een compromis te sluiten, gericht te zijn op het verlengen van de gevechten. De VS geeft steun aan het Oekraïense verzet – wat een nobel doel is, denk ik – maar dat zal resulteren in veel dode Oekraïners evenals dode Russen.”

De een zijn dood …

Freeman wijst erop dat dit niet alleen een oorlog tussen Rusland en Oekraïne is. Ook de VS en zijn NAVO-bondgenoten zijn er indirect bij betrokken door het leveren van wapens en munitie en door inlichtingen te delen. De Westerse oorlogsinspanningen, het aanwakkeren en het rekken van deze oorlog, hebben als doel Rusland hard te treffen.

Freeman vindt het “vechten tot de laatste Oekraïner” betreurenswaardig, maar hij vermoedt dat een belangrijke groep mensen in het establishment een lange oorlog prima vindt: “het is goed voor het militair-industrieel complex, het bevestigt onze negatieve kijk op Rusland, het blaast de NAVO nieuw leven in en het zet China voor het blok.”

“Wat is er zo erg aan een lange oorlog?” vraagt hij zich cynisch af. “Als je geen Oekraïner bent, zie je waarschijnlijk wel heil in een lange oorlog. (…) In wezen kost deze oorlog de VS niets, zolang we niet een of andere Russische rode lijn overschrijden die tot escalatie tegen ons leidt.”

“Een langdurige oorlog is goed voor het militair-industrieel complex, het bevestigt onze negatieve kijk op Rusland, het blaast de NAVO nieuw leven in en het zet China voor het blok.”

“We zijn verwikkeld in een ‘oorlog bij volmacht’,[2] en we verkopen een hoop wapens. Dat maakt wapenfabrikanten blij. We steunen een dapper verzet, wat politici iets geeft om over op te scheppen. We nemen het op tegen een officieel aangeduide vijand, Rusland, waardoor we ons gerechtvaardigd voelen. Dus, vanuit het standpunt van degenen met deze egoïstische kijk op de zaak, is dit een weggevertje.”

Nieuwe veiligheidsarchitectuur

Freeman wil dit conflict aangrijpen om een nieuwe veiligheidsarchitectuur in Europa tot stand te brengen. We moeten streven naar “een evenwicht dat de vrede in stand houdt”.

Dat veronderstelt in zijn ogen dat Rusland op een of andere manier wordt opgenomen in een soort raad van bestuur voor Europa. Voor hem is het duidelijk: “Historisch gezien heeft Europa alleen vrede gehad als alle grote mogendheden die de vrede konden omverwerpen, erin werden opgenomen”.

“Historisch gezien heeft Europa alleen vrede gehad als alle grote mogendheden die de vrede konden omverwerpen, erin werden opgenomen”.

Een perfect voorbeeld is het Congres van Wenen (1815), dat volgde op de Napoleontische oorlogen. De overwinnaars waren toen zo verstandig om Frankrijk opnieuw op te nemen in de ‘bestuursraad’ van Europa. Op enkele kleine conflicten na gaf dat Europa honderd jaar vrede.

Een tegenvoorbeeld is het Verdrag van Versailles (1919) na de Eerste Wereldoorlog. Toen stonden de overwinnaars – de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk – erop om Duitsland uit te sluiten, evenals de Sovjet-Unie, die pas was ontstaan. Het resultaat, aldus Freeman, was de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog.

 

Notes:

[1] Op het centraal gelegen Onafhankelijkheidsplein in Kiev, het Maidanplein ontstonden op 21 november 2013 protesten tegen de regering van president Viktor Janoekovytsj naar aanleiding van diens niet-ondertekening van het associatieverdrag tussen de Europese Unie en Oekraïne. Deze protesten werden mee aangestuurd door de VS en Westerse bondgenoten. De protesten werden heel grimmig en leidden uiteindelijk tot het afzetten van Janoekovytsj in februari 2014.

[2] Een ‘oorlog bij volmacht’ (Engels: proxy war) is een conflict waarbij één partij (meestal een grootmacht) een andere partij, de gevolmachtigde, een oorlog laat voeren, en daarbij als achterman optreedt. Het vuile werk wordt m.a.w. door een ander gedaan. De grootmacht levert economische, ideologische, logistieke en/of militaire steun. De gevolmachtigde is meestal een kleiner land en draait meestal voor de negatieve consequenties van zo’n oorlog op.

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!