Agfa-Gevaert te Mortsel. Foto: Rafvz~commonswiki, Wikipedia / CC BY-SA 2.5 (More information about the rights of this work, see below article)
Opinie - Walter Joos

Spanning loopt op bij Agfa-Gevaert te Mortsel: “Wij zijn meer waard dan een stuk chocolat”

Heel de corona-crisis is onze fabriek blijven draaien, omdat Agfa Gevaert erkend werd als een essentieel bedrijf. Als arbeidersbond wilden we in veilige omstandigheden werken met een minimumbezetting. Dat werd door de directie resoluut naar de prullenmand verwezen. De productie is nooit gestopt of vertraagd. Bedienden en kaderleden moesten wel zoveel mogelijk van thuis werken en werden later op tijdelijke werkloosheid gezet. 

dinsdag 12 mei 2020 19:52
Spread the love

 

Bewustzijn en respect zijn enorm gestegen 

Dat heeft ons wel iets belangrijk doen inzien. Dat het niet die met de chique kostuums zijn die de boel hier laten draaien, maar WIJ, de mensen in de overals. Niet alleen bij ons. Het bewustzijn en respect voor diegenen die hun handen vuil maken in onze maatschappij is enorm gestegen. Dat merk ik overal, op het werk, bij buren, familie, als ik naar de winkel ga …

In de 1ste plaats voor de mensen die in de rust- en ziekenhuizen werken, daarvoor wordt er geklapt iedere avond om 20u. Maar ook voor de afhaalophalers, de mensen van het openbaar vervoer, de cipiers, het winkelpersoneel enzovoort.

De helden zijn niet de Marc Couckes van de wereld

De laatste jaren waren de ondernemers de helden want “het zijn toch de ondernemers die zorgen voor de welvaart en onze vooruitgang” en “die durven de risico’s te nemen om vooruit te gaan”. De helden van Agfa zijn juist niet de aandeelhouders zoals het activistische beleggingsfonds AOC. Die maakt van de crisis juist gebruik meer macht in de firma te krijgen door meer zijn belang in Agfa uit te breiden.

Het beleggingsfonds beschouwt ons bedrijf als een cash-koe. Op hun vraag verkochten ze nog juist de meest winstgevende HealthCare-afdeling voor een 975 miljoen euro. Wat met het geld gaat gebeuren, daar wil niemand van de directie ons op antwoorden. De helden zijn niet de ‘Marc Couckes’ van de wereld, die bijna dagelijks op ons televisiescherm verschijnen. Deze crisis maakt duidelijk wie er echt toe doet, de werkende klasse, zonder hen was het land gestopt met draaien.

In plaats van een premie krijgen we een reep chocola

Wij vragen een premie aan onze directie, omdat we zijn blijven doorwerken met al de gezondheidsrisico’s. Maar als dank krijgen we een reep chocolade (het is geen grap). Onze nieuwe CEO Pascal Juért zal alles bij elkaar zo’n 2 miljoen per jaar verdienen. Onze CEO die zelf ontslag nam en wettelijk dus geen recht heeft op een ontslagvergoeding, krijgt alles bij elkaar 7 miljoen euro. Mijn rekenmachine vertelt mij dat je met dat geld alle werknemers bij Agfa, arbeiders en bedienden, 3.500 euro kan geven. Hoezo er is geen geld?

Voor ons is het dus heel duidelijk: voor zij die komen werken tijdens corona kan er niks af, in tegendeel voor de elite is er ergens een onuitputbare bron van poen. 

Dit is een slag in het gezicht voor alle Agfa-medewerkers.

Wij gaan deze crisis niet betalen 

In crisissen zijn zaken mogelijk die ervoor niet mogelijk zijn. We moeten verder bouwen op het groeiend geloof in onze echte helden. De discussie over wie de crisis gaat betalen staat al op de deur te bonken. Voor Jan Jambon is het al 100 procent zeker: “De belastingbetaler gaat ervoor opdraaien, sowieso”. De crisis van 2008 is al betaald door ons: minder geld voor de zorg en de sociale zekerheid, indexsprong en loonmatiging, langer werken voor minder pensioen. 

Dat moeten we omdraaien. Alle belangrijke verworvenheden zijn er niet zomaar gekomen. Onze sociale zekerheid is er na een grote crisis gekomen, vlak na de Tweede Wereldoorlog. Gelijk stemrecht (en dan nog enkel voor mannen) is er pas afgedwongen na vele stakingen en juist na de Eerste Wereldoorlog (waar arbeiders als kanonnenvlees dienden). Het is op zo’n momenten dat er fundamentele veranderingen afgedwongen kunnen worden. Het klassenbewustzijn groeit en er wordt niet meer aanvaard dat een groep zich verder verrijkt, terwijl de andere groep het land recht houdt en moet opdraaien voor de crisis.

Als vakbonden kiezen we kant

Maar dat gaat niet vanzelf gebeuren. Voor alles is er gevochten, dat weten wij als geen ander. Het hangt allemaal af van krachtsverhoudingen en die zijn nu aan het kantelen. Daarom proberen ze de arbeidersbeweging mee te trekken in het verhaal van “allemaal samen tegen de crisis”. Alsof iedereen evenveel wordt getroffen en iedereen mee gaat betalen.

Maar die vraag mag niet gesteld worden. Inge Ghijs reageerde al in De Standaard “aan wiens kant staan de vakbonden en welke rol willen ze spelen in deze crisis?” Want ze vindt dat de vakbonden moeilijk doen, ”ze moeten hun schouders zetten onder een economische heropleving en constructief mee nadenken”. We moeten dus braaf mee aan tafel zitten en zwijgen.

Voor een maatschappij waar de mens centraal staat

Maar dat gaan we dus juist niet doen! We moeten nadenken over hoe de maatschappij nu in elkaar zit. Coronahelden uit de grootwarenhuizen die zijn blijven werken wordt geen loon van 14 euro gegund. Net zoals de mensen die alles kuisen en ontsmetten, wat nu zo belangrijk is. Waarom geldt er voor ons een wet die verbiedt dat lonen meer dan 1,1 procent mogen stijgen, als de salarissen van de grote CEO’s wel 30 procent zijn gestegen. Waarom krijgen bedrijven alsmaar cadeaus ten kosten van onze sociale zekerheid, hoewel er zo geen geld is voor de zorg en er ondertussen gezegd wordt dat de pensioenen te hoog zijn?

Ja, we moeten weigeren dat de factuur voor de zoveelste keer naar ons wordt geschoven. De eerste stap is dat het slapend kapitaal wordt aangesproken en er een coronataks komt op de grote vermogens. Het is niet allemaal vanuit een ethisch oogpunt. Het is ook de economische logica. Aanvaarden dat de koopkracht vermindert, is een verdere economische achteruitgang aanvaarden. Deze crisis is het moment dat de helden die voor de rijkdom zorgen, ook macht veroveren over de maatschappij. (samenleving)

Wij zijn meer waard dan een stuk chocolat. Die strijd begint nu!

 

Walter Joos is arbeider bij Agfa Gevaert in Mortsel en vakbondsafgevaardigde ABVV.

Foto: Rafvz~commonswiki, Wikipedia / CC BY-SA 2.5 

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!