Voor wie er nog aan mocht twijfelen, Bart De Wever had het bij de
boekvoorstelling van Bilal Benyaich
op 21/03/2015 wel degelijk over het migratiebeleid van de laatste 40
jaar. Door het een opengrenzenbeleid te noemen, dat dan nog de
radicalisering zou meegebracht hebben, zorgt De Werver voor een miskleun
van jewelste. De migratie heeft Antwerpen van de ontvolking gered, dat is
de enig mogelijke demografische en politieke conclusie. De nieuwe
inwoners, die nu al bij de helft van de Antwerpse bevolking vormen,
zijn evenwel altijd uitgespuwd door het Antwerpse ‘volk’ en beleid.
Nu worden de ‘Berbers’, de Amazigh met hun 3.000 jarige tradite, door het
slijk gehaald alsof het de joden betrof voor en tijdens wo2, dat zou De
Wever te schande moeten maken. Het minderhedenforum laat dit allemaal
gezegd zijn en dat mag de ogen doen fronsen. Of is De Wever de
verkiezingscampagne al begonnen om de migrantenstemmen te winnen
waarzonder hij niet zal overleven.
Bart De Wever of het onvermogen in eigen
hart te kijken ‘s avonds voor het slapen gaan. Het zal altijd wat zijn.
Met een ander migratiebeleid scheen nu de zon, met een ander
migratiebeleid was Antwerpen nu een ruïne waar slechts de helft van de
bevolking leefde als een halve eeuw geleden, met een ander migratiebeleid
was De Wever geen burgemeester, met een ander migratiebeleid waren er geen
70 maar 200 Syriëstrijders of hoe men in het surrealisme terechtkomt als
iemand z’n onvermogen om de toekomst te determineren enkel kan verteren
door het verleden te herschrijven en te blameren.
Interessant als iemand als De Wever in
discussie komt over migratie en migratiebeleid. Zeker omdat er een
onvermogen uit blijkt om zowel migratie als beleid in haar historische
opbouw te zien, laat staan er de consequenties van te trekken voor het
eigen beleid. Misschien moet Jan Peumans, socioloog met cursus Van
Mechelen over demografie achter de kiezen eens een masterclass demografie
organiseren voor de NV-A –iconen. In de 7de dag pleitte Lies
Jans voor een ontkoppeling van kinderbijslag aan het aantal kinderen. Dan
wordt de vervangingsratio nog negatiever stelde Manu Keirse, nu zijn er al
niet genoeg geboorten om de bevolking op peil te houden, zelfs met alle
migraties en hun procreatie erbij genomen. Minder geboorten, dus (nog)
meer immigratie is dat het nieuwe parool van de NV-A?
Wat is de
demografische evolutie van het huidige district Antwerpen geweest de
laatste honderd jaar? Er is maar één conclusie mogelijk: met een ander
‘migratiebeleid’ was Antwerpen nu een uitgestorven stad, sterker nog,
migratie naar Antwerpen heeft niets te zien gehad met beleid, het is het
antwoord geweest op een ontvolking die op 70 jaar tijd het inwonersaantal
van Antwerpen heeft gehalveerd, van 322.857 in 1922 tot 164.962 in 2000.
Door de alsmaar groter worden leegstand, ook door de uitroeiing van de
joodse Antwerpenaars, met medeweten en –werking van de administratie in
Antwerpen en de Vlaamse SS/Wacht, werd vanaf de jaren 60 migratie alsmaar
sterker aangezogen, zonder dat er woningen dienden bijgebouwd.
Het heeft evenwel 3 decennia geduurd voor de migratie de ontvolking van
Antwerpen, zowel het district als de stad, heeft kunnen omkeren. Na 1968
is het natuurlijk saldo, na jaren stabilisatie beginnen dalen heeft voor
een accelerator gezorgd die pas na 2 decennia op toerental is gekomen en
het natuurlijk saldo positief gemaakt heeft.
Niet te verwaarlozen is dat Antwerpen geen babyboom gekend heeft, jonge
gezinnen trokken niet naar, of gingen weg uit Antwerpen. Met het ontbreken
van de babyboom heeft Antwerpen ook mei 1968 gemist en is de
maatschappelijke en politieke macht in handen gegeven van wie uit
nostalgie en revanchisme niet moest zeggen liever dood dan rood,
maar liever dood dan bruin, ook al hadden velen een bruine of
zwarte achtergrond.
De transformatie van Antwerpen van oud naar jong is nog altijd bezig, de
alsmaar voortdurende uitstroom wordt nog altijd niet door migratie en
verhuis gecompenseerd, enkel de groei van het natuurlijk saldo zorgt voor
een bevolkingsstijging in Antwerpen. In district Antwerpen is trouwens nog
plaats voor 10.000 bijkomende inwoners om op het niveau van 1922 te komen.
Migranten aller landen, in Antwerpen is nog plaats zat, met een
burgemeester die voor échte integratie zal zorgen in werk, opleiding en
wonen.
Voor de stad Antwerpen heeft deze bevolkingsdrift evenwel al gezorgd voor
een transformatie van ‘autochtoon’ naar ‘allochtoon’ die nu al 70% met
migratieachtergrond betreft bij de -6 jarigen. Bij de 50 jarigen in
Antwerpen bedraagt die ¼ en bij de 65+ 12%. Vooral in het district
Antwerpen is de 65+, zoals reeds geschetst niet progressief maar met een
nationalistische en revanchistische achtergrond.
Het is binnen deze vijver dat Bart De Wever verder vist terwijl die jaar
op jaar aan het leeglopen is. Van de 305.306 stemplichten in 2012 waren er
nog 235.797 ‘oude Belgen’ en 69.509 met migratieachtergrond. In 2018
zullen er 24.385 ‘oude Belgen’ minder zijn en 27.734 meer met
migratieachtergrond zodat de verhouding van stemplichtigen (rekening
houdend met een beperkt aantal ingeschreven vreemdelingen) 211.411 ‘oude
Belgen’ bedraagt en 97.243 met migratieachtergrond zal bedragen.
Ook Bart de Wever heeft het adagium van het Vlaams Blok/Belang
overgenomen, liever een exclusie en identitaire zelfvernietiging dan een
samenleving die divers, multicultureel, religieus tolerant en
verantwoordelijk is, zowel voor het individu als voor de samenleving. De
zondebok is nog altijd een stokpaardje van (extreem) rechts. Geen
islamofobie maar islamhaat, zoals Dyab Abou Jahjah terecht aangeeft, die
langs de recente uitspraken n.a.v. de boekvoorstelling van Bilal Benyaich
opnieuw een paar stofjes heeft doen opwaaien. Ahmed Aboutaleb,
burgemeester van Rotterdam, zal eens goed gelachen hebben hoe ‘die
Belgen’, nu wetenschappelijk verantwoord, op de verkeerde paarden wedden
en de evidentie niet willen onder ogen zien. Bilal Benyaich is allicht tot
voldoende zelfreflectie in staat of te zien wat hij zelf wil en door wie
of wat hij gebruikt wordt, een diepgaander studie van het verleden zou z’n
analyse zeker ten goede komen en kunnen versterken.
Als er al sprake in van een mislukt migratiebeleid dan is het de totale
miskenning in Antwerpen van de alsmaar toenemende migratie, de politieke
en maatschappelijk negatie ervan, de individuele uitsluiting, het niet als
gelijke behandelen van wie de bevolking van Antwerpen heeft vervangen.
Enkel de laatste jaren wanneer de directies en leerkrachten de
burgemeester hebben gealerteerd dat deze vervanging van de bevolking zich
al voor 50% in het onderwijs heeft doorgezet is hier en daar de € gevallen
of de bel beginnen klingelen. En dan is het gemakkelijk(er) om het beleid
in het verleden te besmeuren dan het licht te doen schijnen over de
toekomst, met de migratie zal in Antwerpen ook de zon blijven schijnen.
Wat De Wever doet is het verliesbod van iemand die niet naar de toekomst
kan kijken en zich enkel kan wentelen in wat in het verleden niet gerealiseerd
of beïnvloedt kon worden. Het is voor hem zowel uitdrukking van z’n
mislukking in het verleden, en van al degenen die in antwerpen politieke verantwoordelijkheid gedragen hebben, als het onvermogen om deel te zijn van de
toekomst.
In de verkiezingen van 2018 zal komaf gemaakt worden met deze ridders die
nooit een Robin Hood konden zijn, met calimero’s die meer dan de
allochtonen die ze het verwijten, zelf voor slachtoffer spelen, kleuters
die gehinderd worden in spelletjes waarin ze dachten ook de regels te
kunnen bepalen. Maar geduld ontheft niemand van de plicht nu al te doen
wat anderen laten.
Jan Hertogen, socioloog
www.npdata.be
