Luchtanker

Op het beukenhouten zen bankje

de zondagse meditatie gebeurt

eindelijk weer gewoon

terwijl buiten de vogels hun laatste

liedjes zingen voor de zomerpauze.

De kraaien krassen zwart en rauw,

geen mens die dat veranderen kan.

De tortelduiven koeren

alsof ons leven er van afhangt.

De spreeuwen fluiten flink vanuit de hoogte

tussen de bladeren en de zaden

van de grote, donkergroene esdoorn

alsof zij voor elkander en

niks anders dan gezamenlijk plezier

zijn gemaakt.

Plotseling…

Het zachte brommen van mijn trouwe

moeë, menselijke maag

gaat zomaar naadloos over

in het luidruchtig lang boeren

van buur Willy,

een verdieping lager

in het oude appartement.

Wat een mens al niet komt te horen

eens je dat altijd weer ontsnappende,

vreesaanjagende Piratenschip

hebt geënterd

van de Diepe,

zelf gezochte

Stilte.

Robin van Groenewege

Alias Stefaan Solfrian Aerts Hublou