Deze tijden van verplichte sociale afstand als tactiek in de strijd tegen de ‘vier-russen’ die ons plots massaal aanvallen, tijden waarin onze minister van Gezondheid het woord “knuffelcontact” heeft gemunt dat indruk maakte tot in China, waarin wij minder kansen tot knuffelen en tederheid hebben, waarin de moed wellicht wat in de schoenen zakt en we van de weeromstuit meer dan ooit graag deugddoende ervaringen van goede seks beleven, is het moment wellicht geschikt om het debat over de erotische liefde te voeren. Over de aanvaardbaarheid van minder conventionele manieren van seks beleven. Mijn standpunt is sinds enige tijd klaar en duidelijk. Ik geef de evolutie van mijn denken graag even weer, het gaat om een getuigenis van ‘voortschrijdend inzicht’ en waardering.
Ik ben er voor mijzelf wel uit. Liefde voor mensen lijkt mij verantwoord, ook al die warmte niet een mens van de andere kunne betreft. Hoe bepaalde ik mijn standpunt? Ook juist door vriendelijke, openhartige en menselijk uitziende lesbische paren te kruisen in parken en straten die hand in hand lopen, zoals eergisteren nog in de stad waar ik woon. Op dat moment, in het parkje van de Sint-Geertrui abdij, bedacht ik dat het eigenlijk wel zo vreemd is, dat zowat een kwart eeuw dit soort ontmoetingen nog beperkt blijft, dat je dit niet vaker ziet.
En verder, zo vermoed ik als ik mijn opinie afzet tegen de zurige afkeuring die nog waarneembaar bestaat, ben ik niet tegen maar juist pro, dankzij een goed besef over wat grote liefde is. De tederheid, de warmte, het knuffelen, het wonder van het veilige huidcontact, de grote, positieve kracht van tastbare liefde, het is Iets dat mij godzijdank al heel vroeg in dit bestaan is duidelijk geworden, in mijn eerste levensdagen en eerste levensjaren. Als klein kind zat ik heel graag op het schootje, daar begint zoiets. Ik hoor geregeld getuigenissen van mensen die als klein kind zelden of nooit warm-lichamelijk of teder door hun ouders, zelfs hun moeder zijn behandeld.
Ten derde door als persoon die de middelbare leeftijd heeft bereikt met het nodige vallen en opstaan, met reizen en lezen, te gaan beseffen dat mensen in heel verschillende vormen voorkomen; en dat ook deze die erg van mij verschillen, of die kenmerken vertonen die ik in principe niet zelf wil cultiveren, evenzeer respect en leven verdienen als anderen. Ten vierde, eerlijk gezegd, ben ik ook eerbied en sympathie gaan opbrengen door al eens zeer mooie foto’s tegen te komen op dit internet, van persoonlijke situaties waar meisjes elkaar omhelzen of liefdevol behandelen in erotische omstandigheden. Ik geloof dat de sommigen (ook personen gekenmerkt met liefde voor godsdienst, God, en Bijbelse bronnen) soms toch nog te weinig de waarde van Liefde in al haar vormen beseffen of aanvaarden.
Daarbij heb ik als activist die meer dan twintig betogingen heeft meegemaakt met de klimaatjongeren, nog veel meer respect gekregen voor de jonge generatie en voor meisjes. Zowel Greta Thunberg als een aantal van de meisjes die bij ons de lange tijd genegeerde reuzengrote problemen hebben van de daken geschreeuwd, zijn niet op ‘gewone’ manier geestelijk of seksueel ingesteld. Dat doet niets af van mijn grote eerbied voor hun persoon. Integendeel, zoals vele miljoenen mensen, niet in het minst in de medische wereld, heb ik door deze figuren te leren kennen, begrepen dat autisme-kenmerken een groot voordeel kunnen betekenen tegenover het bezit van een ‘doodnormale’ geest. De lesbische of ‘onbesliste’ meiden die de wereld hebben de ogen geopend voor de noodzakelijke ecologische transitie, hebben wat mij betreft ook absoluut het volwaardig ‘lidmaatschap van de menselijke familie’ verdiend.
Dit denkprobleem dat zich ooit stelde, heb ik gaandeweg kunnen overstijgen, ook juist door keer op keer te reflecteren op een kritische opmerking die ik als twintiger tegenkwam. Telkens weer viel mij op hoe pertinent deze visie wel was. Een schrijver merkte toen de eerste beeltenissen van homoseksuele mensen opdoken het volgende op:
“Het is toch sterk dat velen hier fel en negatief op reageren. Op beelden die in feite mensen tonen die lief zijn voor elkaar. Terwijl beelden, films en foto’s van mannen die elkaar verrot slaan, of elkaar doodschieten, zonder afkeurende commentaar als “normaal” ervaren worden!…”
Misschien is deze waarheid voor sommigen die nog niet mee waren intussen meer aannemelijk. Nu we elkaar zo weinig vast kunnen pakken. Nu wij uit noodzaak en door omstandigheden dieper hebben leren nadenken over de essentialia van leven en bestaan.
Illustratie: 1. rennend van enthousiasme voor de goede zaak betoogt een groep meisjes als deel van een mars van vele duizenden te Brussel op 21 februari 2019. Wie zijn wij om deze jonge menselijke wezens te zeggen hoe ze mogen liefde voelen en beleven? © S. Hublou Solfrian
2. “Long Time No Kiss” door Many Rivers to Cross, Flickr- fotograaf.
