Volgende week  maandag laat ik het internet en de sociale media voor wat het
is. Want, samen met mijn Tsarina knijp ik er er weer eens voor een
weekje tussen uit, ditmaal naar het Franse Normandië, een streek
welke heel wat te vertellen heeft over beide wereldoorlogen.
Terwijl de stranden stranden aan het ‘Nauw van Calais’ in het
begin van de eerste wereldoorlog als aftochtbasis voor het
vluchtende Engelse expeditieleger dienden, fungeerde de meer
zuidelijk gelegen kust in deze mooie streek, op het einde van de
tweede wereldoorlog als landingsplaats voor de geallieerde
strijdkrachten, die het begin van het einde inluidden van
Hitler’s  droom over zijn duizend jarig durend Duitse Rijk,
nog voordat dit goed begonnen was.

Dat wij
sindsdien gespaard zijn gebleven van dergelijke
‘wereldgebeurtenissen’, dienen wij volgens de voorstanders van
een Verenigd Europa op het conto te schrijven van al diegenen
die zich sindsdien hebben ingezet voor de uitwerking van de
‘Europese eenheidsgedachte’

Maar
is dat wel zo? Is het zo dat de machtshonger van de in de
geschiedenis regelmatig opduikende bepaalde super-ego’s gestild
werd, dank zij de financieel-economische belangen,
de vooral Europese samenwerking, en het ondertussen
mondiaal geworden handelsverkeer, dat er voorheen weliswaar in
mindere mate ook wel was,?

Is het zo
dat wereldorganisaties zoals UNO, OESO, e.a, er voor zorgen
dat de kiemen welke vroeger wel eens uitgroeiden tot
omstandigheden waarvan dan op macht en  roem beluste onverlaten gebruik
maakten om de aflatende natuurlijke selectie op gewelddadige
wijze op zich te nemen?

Het valt
wellicht niet te ontkennen dat deze organisaties daar hun
steentje toe bijdragen, maar dat de aangedragen stenen van
opmerkelijk, laat staan beslissend gewicht zijn, valt toch sterk
te betwijfelen.

De
oorlogen welke zich vanaf de jaren vijftig van vorige eeuw tot
op vandaag afspeelden of nog bezig zijn in Zuid-Oost-Azie,
Zuid-Amerika, Afrika, Midden-Oosten, en Oost-Europa, moeten
inzake wreedheid, misdadigheid,  en
ellendeverwekking, helemaal niet onderdoen voor ‘onze’ grote
Europese oorlogservaringen .

Enkel het verschil in locatie en
geografische omvang maakt dat wij ons gelukkig mogen achten daarvan
gespaard te zijn gebleven. Maar…’hoor’ ik ‘bij de pinken zijnde’
lezers dezes denken..: Het is toch de Europese samenwerking die ons
behoed heeft voor militaire conflicten in Europa?

Misschien,
denk ik dan. Maar, misschien ook weer niet. Misschien heeft het te
maken met het gezamenlijk vijandsbeeld welke wij westerlingen sinds
de jaren vijftig van voirige eeuw steeds hadden tegenover de
voormalige Soviet-Unie en zijn ‘communistisch gevaar’. Een ‘gevaar’
dat wegens het uiteenvallen van het Oost-Europees machtsblok in de jaren negentig
van vorige eeuw, tijdelijk een politiekmilitair-strategisch vacuüm
schiep, maar dat wij nu, als militaire dreiging, wegens de heropstanding van de  steeds meer grommende Russische beer,
opnieuw als reëel ervaren…

Dat de twee,
met het sterk opkomend China, eigenlijk drie machtsblokken, ondanks
regelmatig opduikende politieke conflicten, telkens opnieuw inbinden als de spanning
zijn hoogtepunt bereikt, heeft meer te
maken met de wetenschap dat hun voor handen zijnd kernwapenarsenaal
een onderling rechtstreeks militaire confrontatie feitelijk
onmogelijk maakt, tenzij men het einde van het menselijk bestaan
voor ogen heeft.

Wie
daar goed over nadenkt, komt tot de verbijsterende vaststelling dat
wij van een derde wereldoorlog (conflict tussen de machtsblokken)
gespaard blijven, dankzij hun bezit van een wereldwijd vernietigend
kernwapenarsenaal.

Onthutsend
besluit: Wie de kernwapens de wereld uit wil, stuurt dus, al dan
niet bewust, aan op een
derde wereldoorlog!