Elke journalist die wil voorkomen dat hij meewerkt aan de genocide die zich in Gaza afspeelt, moet op zijn hoede zijn voor het herhalen van de Israëlische beweringen over wat er is gebeurd tijdens de eerste Hamas-aanval, schrijft Jonathan Cook.
Door Jonathan Cook, 6 november 2023
Bron: What We’re Not Hearing About Oct 7
Lucy Williamson, BBC-reporter, werd deze week opnieuw rondgeleid om de verschrikkelijke verwoesting te aanschouwen in een kibboets net buiten Gaza, die op 7 oktober werd aangevallen.
Zoals ons voorheen al zo vaak is getoond, waren de Israëlische huizen zowel binnen als buiten doorzeefd met kogels van machinegeweervuur. Delen van betonnen muren vertoonden gaten of waren volledig ingestort. En sommige van de gebouwen die nog overeind stonden, waren uitgebrand. Het leek wel een kleine momentopname van de verschrikkingen die zich thans in Gaza afspelen.
De hoofdingang van het BBC Broadcasting House in Londen in 2019. (Igbofur, Wikimedia Commons, CC BY-SA 4.0)
Er is een mogelijke reden voor deze overeenkomsten – een reden die de BBC angstvallig verzwijgt, ondanks toenemend bewijsmateriaal uit verschillende bronnen, waaronder ook de Israëlische media. In plaats daarvan houdt de BBC resoluut vast aan een verhaal dat voor hen, en de rest van de westerse media, door het Israëlische leger is bedacht: dat Hamas alleen al deze vernietiging heeft veroorzaakt.
Het klakkeloos herkauwen van dat verhaal zonder enig voorbehoud heeft inmiddels het niveau bereikt van een zware inbreuk op de basisregels van de journalistiek. En toch is dat precies wat de BBC avond na avond blijft doen.
Een BBC-correspondent ontleedt de BBC-berichtgeving over #Gaza in een brief aan de directeur-generaal: ‘Dit gaat niet over fouten hier of daar, of zelfs over systemische vooringenomenheid ten gunste van Israël. Aan de orde is een kwestie van medeplichtigheid.’ ??https://t.co/KlQ8gbh4F5
— Reem Abou-El-Fadl (@Reem_AbouElFadl) 2 november 2023
Alleen al een vluchtige blik op de puinhopen in de verschillende kibboets die die dag werden aangevallen, zou bij elke goede verslaggever vragen moeten oproepen. Waren Palestijnse militanten in staat om in die mate en omvang daadwerkelijk fysieke schade toe te brengen met het soort lichte wapens waarover zij beschikken?
En zo niet, wie anders dan Israël was in een positie om een dergelijke verwoesting aan te richten?
Een aparte vraag die goede journalisten zouden moeten stellen is deze: wat was de bedoeling van dergelijke schade? Wat hoopten de Palestijnse militanten ermee te bereiken?
Het impliciete antwoord dat de media geven, is tevens het antwoord dat het Israëlische leger wil dat het westerse publiek te horen krijgt: dat Hamas zich heeft laten gaan in een orgie van zinloze slachtpartijen en beestachtigheid omdat … nou ja, laten we wat wel gedacht maar niet uitgesproken wordt, hier hardop zeggen: omdat de Palestijnen van nature beesten zijn.
Met deze impliciete verhaallijn hebben westerse politici een vrijbrief gekregen om Israël te blijven steunen terwijl het om de paar minuten een Palestijns kind vermoordt in Gaza. Primitieven begrijpen tenslotte alleen de taal van wreedheid.
Britse premier Rishi Sunak met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu in Jeruzalem op 19 oktober. (Simon Walker / No 10 Downing Street, CC BY 2.0)
Brutale tango
Alleen al om deze reden zou elke journalist die wil voorkomen dat hij in stilte meewerkt aan de genocide die zich in Gaza ontrolt, steeds meer op zijn hoede moeten zijn voor het simpelweg herkauwen van de beweringen van het Israëlische leger over wat er op 7 oktober is gebeurd. Ze moeten zeker niet op lichtgelovige wijze de nieuwste agitprop van de IDF-persdienst napraten, zoals de BBC overduidelijk doet.
Wat we weten uit een aanzwellende hoeveelheid bewijsmateriaal verzameld door de Israëlische media en Israëlische ooggetuigen – zorgvuldig uiteengezet bijvoorbeeld in dit rapport van Max Blumenthal – is dat het Israëlische leger volledig werd overrompeld door de gebeurtenissen van die dag. Er werd zware artillerie ingezet, inclusief tanks en aanvalshelikopters, om Hamas te bestrijden. Dat lijkt een voor de hand liggende beslissing te zijn geweest met betrekking tot de militaire bases die Hamas onder de voet had gelopen.
Israël voert al lang een beleid om te voorkomen dat Israëlische soldaten gevangen worden genomen – vooral vanwege de hoge prijs die de Israëlische samenleving bereid is te betalen om ervoor te zorgen dat soldaten terugkomen.
Decennialang heeft de zogenaamde Hannibal-procedure van het leger Israëlische troepen ertoe aangezet medesoldaten te doden om te voorkomen dat ze gevangen kunnen worden genomen. Om dezelfde reden besteedt Hamas veel energie aan het uitdokteren van innovatieve manieren om soldaten toch levend te pakken te krijgen.
De twee partijen zijn in wezen verwikkeld in een brutale tango waarin elk de dansbewegingen van de ander begrijpt.
Gezien de situatie van Hamas, dat het door Israël gecontroleerde concentratiekamp Gaza effectief beheert, beschikt de militie over beperkte verzetsstrategieën. Gevangen genomen Israëlische soldaten zijn het meest krachtige drukmiddel waarover Hamas kan beschikken. Ze kunnen worden ingeruild voor de vrijlating van vele van de duizenden Palestijnse politieke gevangenen die -in strijd met het internationaal recht- in gevangenissen in Israël worden vastgehouden. Bovendien hoopt Hamas tijdens de onderhandelingen doorgaans een versoepeling van de zestien jaar durende belegering van Gaza door Israël te verkrijgen.
Om dit scenario te voorkomen hebben Israëlische commandanten naar verluidt op 7 oktober de aanvalshelikopters ingezet op de militaire bases die door Hamas waren overweldigd. Het ziet ernaar uit dat de helikopters zonder onderscheid geschoten hebben, ondanks het risico dat werd gevormd voor de Israëlische soldaten op de basis die nog in leven waren. Israël voerde een politiek van de verschroeide aarde om Hamas te verhinderen zijn doelstellingen te verwezenlijken. Dat zou voor een deel het zeer grote aandeel Israëlische soldaten onder de 1.300 doden van die dag kunnen verklaren.
Verkoolde lichamen
Maar hoe zit het met de situatie in de kibboets? Tegen de tijd dat het leger aankwam en in stelling was, was Hamas goed ingegraven. Het had de inwoners gegijzeld in hun eigen woningen. Israëlische ooggetuigen en berichten in de media suggereren dat Hamas vrijwel zeker probeerde te onderhandelen over een veilige terugtocht naar Gaza, waarbij de Israëlische burgers als menselijk schild werden gebruikt. De burgers waren voor de Hamas-strijders het enige ticket voor een behouden terugreis en ze konden later worden gebruikt als wisselgeld voor de vrijlating van Palestijnse gevangenen.
Het bewijsmateriaal – afkomstig uit Israëlische mediaberichten en van ooggetuigen, evenals een groot aantal visuele aanwijzingen van de plaatsen waar de confrontaties plaatsvonden – vertelt een veel complexer verhaal dan dat wat elke avond op de BBC opgedist wordt.
Schade in de zgn ‘omslag’ of ‘envelope‘ rond Gaza, of Israëlisch grondgebied nabij de Gazastrook, na het gecoördineerde verrassingsoffensief van 7 oktober tegen Israël; foto genomen op 11 oktober. (Kobi Gideon / Regeringspersbureau van Israël, CC BY-SA 3.0)
Heeft het Israëlische leger op dezelfde manier op de door Hamas ingenomen burgerhuizen geschoten als op zijn eigen militaire bases, en met eenzelfde minachting voor de veiligheid van de Israëli’s daarbinnen? Was het doel in beide gevallen om tegen elke prijs te voorkomen dat Hamas gijzelaars zou nemen wier vrijlating Israël zeer duur te staan zou komen?
Kibboets Be’eri is een favoriete bestemming geweest voor BBC-verslaggevers die graag de barbaarsheid van Hamas willen in beeld brengen. Het is waar Lucy Williamson deze week opnieuw naartoe ging. In haar berichtgeving vinden we geen spoor van de opmerkingen van Tuval Escapa, de veiligheidscoördinator van de kibboets, aan de Israëlische krant Haaretz. Hij zei [link is in het hebreeuws] dat Israëlische militaire commandanten opdracht hadden gegeven tot het “platbombarderen van de huizen op hun bewoners om de terroristen samen met de gijzelaars te elimineren.”
Dat liep volledig gelijk met de getuigenis van Yasmin Porat, die in Be’eri een schuilplaats zocht van het nabijgelegen Nova-muziekfestival. Ze vertelde de Israëlische radio dat zodra de Israëlische speciale troepen arriveerden: “Ze iedereen uitschakelden, inclusief de gijzelaars, omdat er heel, heel zwaar kruisvuur was.”
— ?rom ?iver ?o ?ea ??? (@izaatarekhdar) 2 november 2023
Zijn de beelden van verkoolde lichamen die Williamson presenteert, vergezeld van een waarschuwing voor hun aangrijpende, schokkende aard, het onweerlegbare bewijs dat Hamas zich heeft gedragen als monsters, belust op de meest waanzinnige wraak? Of zouden deze zwartgeblakerde stoffelijke resten het bewijs kunnen zijn dat Israëlische burgers en Hamas-strijders naast elkaar verbrandden, opgeslokt door vuur veroorzaakt door Israëlische beschietingen van de huizen?
Israël zal niet instemmen met een onafhankelijk onderzoek, dus een definitief antwoord zal er nooit komen. Maar dat ontslaat de media niet van hun professionele en morele plicht om voorzichtig te zijn.
‘Hamas als wilden’
Sta eens stil bij het schril contrast in de manier waarop de westerse media rapporteren over de gebeurtenissen op 7 oktober en de manier waarop ze omgaan met de aanval op de parkeerplaats van het Al-Ahli Baptist Hospital in het noorden van Gaza op 17 oktober, waarbij naar verluidt honderden Palestijnen omkwamen.
In het geval van Al-Ahli waren de media maar al te bereid om al het bewijs dat het ziekenhuis getroffen was door een Israëlische inslag terzijde te schuiven, vanzodra Israël die aantijging betwistte. In plaats daarvan haastten de journalisten zich om de tegenbeschuldiging van Israël dat er een Palestijnse raket op het ziekenhuis was gevallen, uit te bazuinen. De meeste media sloten de zaak af nadat ze hadden besloten dat “de waarheid misschien nooit duidelijk zal worden” of, nog minder geloofwaardig, dat Palestijnse militanten de meest waarschijnlijke schuldigen waren.
Slachtoffer in de Gazastrook, 17 oktober 2023. (Fars Media Corporation, Wikimedia Commons, CC BY 4.0)
In veelzeggend contrast hiermee zijn de westerse media niet bereid geweest ook maar één vraag te stellen over wat er op 7 oktober is gebeurd. Elke gruweldaad van die dag hebben zij enthousiast aan Hamas toegeschreven. Ze negeerden de realiteit van de totale chaos die er urenlang heerste en het potentieel voor slechte, wanhopige en moreel dubieuze besluitvorming door het Israëlische leger.
In feite zijn de media veel verder gegaan. Door het verhaal van ‘Hamas als wilden’ op te dissen, hebben ze overduidelijke verzinsels gepromoot, zoals het verhaal dat ‘Hamas veertig baby’s heeft onthoofd’. Dat stukje nepnieuws werd zelfs even aangehaald door de Amerikaanse president Joe Biden, voordat het in alle stilte door zijn medewerkers werd ingetrokken.
Zo is het ook nog steeds een populaire gemeenplaats onder het westerse journaille dat “Hamas vrouwen heeft verkracht”, hoewel er tot nu toe wederom geen bewijs is voor deze beschuldiging.
Laat ons duidelijk zijn: als Israël serieus bewijs zou hebben voor een van deze beweringen, dan zou het niet nalaten om deze op agressieve wijze te promoten. In plaats daarvan past het de op één na beste tactiek toe: de insinuaties zachtjes in het onderbewustzijn van het publiek laten insijpelen en ze zich daar laten nestelen als vooroordelen die niet meer in vraag kunnen gesteld worden.
Kibboets Bari vier dagen na het Hamas-offensief van 7 oktober. (Kobi Gideon / Regeringspersbureau van Israël, CC BY-SA 3.0)
Hamas heeft op 7 oktober ongetwijfeld oorlogsmisdaden begaan – niet in de laatste plaats door burgers als menselijk schild te gebruiken. Maar die misdaad kennen we eigenlijk ook van elders. Het is gedocumenteerd dat het Israëlische leger deze ook regelmatig begaat. Dat is daar zelfs een vrij “alledaagse” misdaad. De praktijk waarbij Israëlische soldaten Palestijnen als menselijk schild gebruiken, heeft verschillende namen, zoals de ‘buurmanprocedure’ en de ‘vroegtijdige waarschuwingsprocedure’.
Er kunnen ook ergere wreedheden zijn gebeurd, vooral gezien de onverwachte omvang van het succes van Hamas bij het uitbreken van Gaza. Grote aantallen Palestijnen ontsnapten toen uit de enclave. Sommigen van hen ongetwijfeld gewapende burgers die geen enkele band hadden met de operatie. Het zou verrassend zijn als er in dergelijke omstandigheden geen voorbeelden zouden zijn van de wreedheden die de krantenkoppen halen.
De vraag is of dergelijke wreedheden gepland en systematisch waren, zoals Israël beweert en de westerse media gretig herhalen, of dat dit voorbeelden zijn van misdrijven door individuen of groepen. In dat laatste geval verkeert Israël niet in een positie om te oordelen. De eigen geschiedenis van Israël is bezaaid met voorbeelden van dergelijke misdaden, waaronder het gedocumenteerde geval van een Israëlische legereenheid die in 1949 een bedoeïenenmeisje gevangen nam en haar herhaaldelijk in groep verkrachtte.
Wreedheid moet zeker niet exclusief aan Hamas toegeschreven worden. Na de aanval van 7 oktober zijn er video’s opgedoken van systematisch misbruik van gevangen genomen Hamas-strijders, levend zowel als dood. Op beelden is te zien hoe ze in het openbaar worden geslagen en gemarteld voor het plezier van de toeschouwers, terwijl er duidelijk niet eens een schijn van informatievergaring wordt opgehouden. Op andere beelden is te zien hoe lichamen van Hamas-strijders worden besmeurd en verminkt.
Niemand kan hier aanspraak maken op enige morele superioriteit.
Wat de kritiekloze steun door de media van Israëls ‘Hamas als wilden’-verhaal heeft bereikt, is iets sinisters – en maar al te bekend uit de lange koloniale geschiedenis van het Westen. Het is gebruikt om een heel volk te demoniseren, door het af te schilderen als barbaren of als de gewillige beschermers en handlangers van de barbarij.
Het ‘wilden’-verhaal wordt door Israël als wapen gebruikt om zijn toenemende campagne van wreedheden in Gaza te vergoelijken. Daarom is het zo belangrijk dat journalisten niet zomaar eender wat slikken dat hen met de paplepel wordt ingegoten. Er staat veel te veel op het spel.
Hamas pleegde op 7 oktober oorlogsmisdaden op een schaal die ongezien is voor een Palestijnse groepering. Maar er is tot nu toe weinig meer dan Israëlische spin die suggereert dat die acties van Hamas van een ongeëvenaarde weerzinwekkendheid waren. Zeker volgens wat wij weten, is het moeilijk in te zien dat alles wat Hamas die dag deed erger of wreder zou zijn dan wat Israël al wekenlang elke dag in Gaza doet.
En de acties van Israël – van het bombarderen van Palestijnse families tot het blokkeren van de toegang tot voedsel en water – hebben de zegen van elke grote westerse politicus.
Jonathan Cook is een gelauwerde Britse journalist. Hij leefde twintig jaar lang in Nazareth, Israël. Hij keerde in 2021 terug naar het Verenigd Koninkrijk. Hij is de auteur van drie boeken over het Israëlisch-Palestijnse conflict: Blood and Religion: The Unmasking of the Jewish State (2006), Israel and the Clash of Civilizations: Iraq, Iran and the Plan to Remake het Middle-East (2008) enDisappearing Palestine: Israel’s Experiments in Human Despair (2008).
Als u zijn artikels waardeert, overweeg dan om u te abonneren op zijn Substack-pagina of uw financiële steun aan te bieden.
Dit artikel komt van de blog van de auteur, Jonathan Cook.net.
Bron: consortiumnews.com
Lees ook op DWM:
Opinie – Dyab Abou Jahjah .
Gebeurtenissen op 7 oktober in Gaza zonder Israelische propaganda
Dyab Abou Jahjah geeft context en opsomming van wat er gebeurde in en bij Gaza op 7 oktober.
