Het Conflict in Oekraïne na de inval van Vladimir Poetin, zit zowel in Rusland als in het Westen ingebed een goed gewortelde oorlogsretoriek. Niet de politieke beweegredenen van elke partij, maar wel de logistieke mogelijkheden en de hoop op militaire successen jagen de actualiteit aan. De gruwel, met slachtoffers aan beide zijden, wordt als bewijs van het eigen grote gelijk ingeroepen. Niets nieuws onder de zon.

Met Paus Franciscus laat de Katholieke kerk een frisse wind door het conflict waaien.
Maar om uit de oorlogsretoriek te geraken moet aan elke partij gevraagd worden hoe ze elkaar na de oorlog zullen bejegenen. Daarmee kan de samenwerking of afkeuring van beide partijen geëvalueerd worden.

Welke plaats biedt Oekraïne na het conflict aan Russische minderheden op haar territorium?
Hoe wordt het heroïsche verzet van de nationalistische paramilitaire Azov-milities tegen de agressor vertaald binnen de Europese integratie van Oekraïne na de oorlog?

Vladimir Poetin beschuldigde Oekraïne jarenlang van fascistoïde praktijken en voelde zich genegeerd door het Westen. Is hij daarbij geloofwaardig als President van de Russische Federatie?

Het Westen heeft er belang bij de verhouding met beide regimes door dit vergrootglas te benaderen. Eerder dan ons te beperken tot speculaties over de mogelijke uitbreiding van het conflict op Russisch territorium en de dreigende Russische escalatie tot een mondiaal militair conflict.