Bij het begin van de wedloop naar het Amerikaanse presidentschap blijken, zowel de luchtfietsende Democraat, Bernie Sanders, als de volksverlakkende Republikein, Donald Trump bijzonder goed te scoren. Alhoewel Sanders terecht de alles dominerende macht van de financieel-economische elite aanklaagt, en daarentegen Trump als miljardair daar effectief deel van uitmaakt, hebben zij toch één ding gemeen: Beiden schoppen zij wild om zich heen, tegen het gevestigde etablissement. (dus Thump, tegen zichzelf )
Zowel in de peilingen als bij de eerste twee partij-voorverkiezingen ziet het er voor beiden veelbelovend uit. Al valt nog af te wachten of, eens de grote en zuidelijke staten aan bod komen, hun beider schrijnend gebrek aan realiteitszin hen niet de das zal omdoen.
Want, laten we wel wezen, geen zinnig mens kan zich voorstellen dat de republikeinse partij zal toelaten dat men een bullebak als Trump, dan nog met een nietszeggend, simplistisch, racistisch, en asociaal programma, als presidentskandidaat presenteert, en daardoor de democraten op een gouden schotel het presidentschap aanbiedt.
Voor de democraten is Hillary Clinton, hoe dan ook de favoriet. Men is er van overtuigd dat elke van republikeinse kandidaten veel te licht weegt voor ‘hun Hillary’. Maar door de pijlsnelle opgang en sucses van de oorspronkelijk onbekende Berny Sanders wordt het voor die partij toch bang afwachten of hij ook de zuidelijke kiezers voor zijn aantrekkelijk maar onrealistische voornemens weet te winnen.
Voor elke weldenkende sociaalvoelend persoon, die meent dat iedereen, ook diegenen die daar niet de mogelijkheden voor hebben, recht hebben op welvaart, toegang, én deelname aan het maatschappelijk leven, is Sanders dé man. Maar of een dergelijk iemand ook een geschikte president is/kan zijn, is nog maar de vraag. Obama, en in mindere mate Bill Clinton zijn hem voorgegaan met het populaire“ Change”. Maar zij hebben beiden moeten toegeven dat “yes you can” weliswaar mooi klinkt en makkelijk uitgesproken wordt, maar er heel wat is dat het omzetten in “yes you will”, zo niet onmogelijk, dan toch bijzonder moeilijk maakt.
Een zelfverklaarde ‘socialistische’, onervaren, zelfs in eigen partij niet bepaald geliefde Berny Sanders in het Witte Huis. Met een senaat en congres waarin de republikeinen, alvast de eerste twee jaar, de plak zwaaien, en die Sanders’ zelfs meest liberale voorstellen zal blokkeren. Het is niet bepaald een hoopvol vooruitzicht, voor zowel economisch Amerika, als voor de Amerikaanse middenklasse.
Zowel Trump als Sanders zijn, al dan niet zelfbewuste’ ‘luchtfietser, sprookjesvertellers, en volksverlakkers. Zij spiegelen hun kiezers voor dat zij, met hun steun, het systeem op democratische wijze fundamenteel kunnen veranderen. Een verandering die Trump ziet in n het kansen bieden aan iedereen die ze, mits voldoende inzet, wil en kàn grijpen. En Sanders, die zich sterk maakt men de ‘super-sterken’ (rijken) kan bewegen om een (groot) deel van hun macht en rijkdom ter beschikking te stellen, opdat de minder- en onfortuinlijken hun rechtmatig deel van de Amerikaanse droom zouden kunnen te verwezenlijken. Indien één van deze beiden president wordt, zal de hoop voor de overgrote meerderheid van de Amerikanen een uitgestelde ontgoocheling blijken te zijn geweest.
Maar ook voor ons, hebben de Amerikaanse verkiezingen hun wezenlijk belang. Want vooral in deze tijden van grote internationale spanningen en uitbreidende conflicten is een ervaren en beslagen Amerikaans president geen overbodige luxe, en is daarentegen een boertige en naïeve wereldspeler, een potentieel gevaar.
Laten we dus hopen dat de Amerikaanse kiezer tijdig tot bezinning komt…
