Trage wegen, een andere naam voor paden die niet bestemd zijn voor gemotoriseerd vervoer, hebben zichzelf heruitgevonden. Vandaag zien we dat deze vergeten en verwaarloosde wegen via een nostalgische geheugen heropgericht worden. Het gaat hem echter niet alleen om nostalgie , eerder om een gevoel van maatschappelijke noodzaak.

Vroeger werden gehuchten, woonkernen, boerderijen en  kerken verbonden met de korst mogelijke voetweg of een weg bestemd voor paard en kar.

Met de toename van het gemotoriseerd vervoer kwamen de trage wegen in de verdrukking en verdwenen ze als logische verbinding , ze verdwenen uit het maatschappelijk geheugen, enkel de atlas der wegen uit de jaren 1830-1840, zorgde ervoor dat deze paden blijven bestaan.

Vandaag zijn er actiegroepen, projectgroepen die deze wegen opnieuw willen toegankelijk maken.

Zijn deze actiekernen gedreven door een vorm van nostalgie?

Neen, ze geven de trage wegen opnieuw de plaats die ze verdienen. Verbindingen  los van het gevaarlijk en luidruchtig autoverkeer die een link maken tussen scholen en woonkernen of wandelknooppunten voor recreatie, want recreatief wandelen brengt mensen samen. Individueel wandelen om afstand te nemen van de hectische samenleving is vandaag meer dan op zijn plaats.

Deze groepen zoals WOW 3020 uit Herent brengen trage wegen opnieuw in kaart en maken een afweging met het openbaar nut als criterium . Wegen die scholen met woonkernen verbinden, zorginstellingen dichter bij de woonkern brengen of inzake recreatie de moeite waard zijn worden als prioritair beschouwd.

Hiervoor zoekt deze groep , hopelijk krijgen  ze navolging, voor een constructieve dialoog met het gemeentebestuur en de aangelanden ( betrokken landeigenaars). Een gerechtelijke procedure is omslachtig zorgt voor conflict en dat kan niet de bedoeling zijn.

Trage wegen zijn een zegen voor mensen die graag creatief wandelen en die hun kinderen veilig naar school willen laten fietsen.