Even belangrijk als de duidelijke keuze van ‘het volk’ en haar aanvaarding van de keuzes van Syriza, is de afgang van Volkseenheid, de échte destabiliserende factor in het linkse politieke veld, naast de KKE, de ‘Communisten’ dus, die op meer revolutionaire tijden wachten om hun slag te slaan.

De betekenis van de Syriza-overwinning strekt evenwel veel verder dan Griekenland. De beginnende split van het Europese links door wat intussen de “Bende van Vijf” geworden was, is hiermee hopelijk tot stilstand gebracht. Varoufakis had op het Fête de l’Humanité (11-13/09) z’n mislukt Plan B aan andere Europese linksen opgesolferd en een perspectief geopend om in november 2015 een nieuwe ‘linkse’ verzameling tot stand te brengen: uit de Euro, uit de EU. Op dat feest stonden trouwens  de 2 fracties van Europees Links in Frankrijk al met getrokken messen tegenover elkaar:

De Parti Communiste, versterkt door een afvaardiging van Syriza, en Mélenchon van het Front de Gauche, versterkt door Varoufakis. Dat betekende meteen het einde van de Parti de Gauche in Frankrijk, de verzameling van Gauche Unitaire, de PCF en Front de Gauche. De Gauche Unitaire zou opgaan in de PCF, zodat enkel de PCF en het restant rond Mélanchon politiek links in Frankrijk vertegenwoordigt.

Varoufakis was er dus intussen in geslaagd om ook een Italiaanse sociaal demokraat, z’n voorzitster van het Griekse parlement, en, verwonderlijk, Lafontaine van Die Linke te strikken voor z’n plan B en z’n novemberverzameling van links, Lafontaine die intussen de woede over zich heen gekregen heeft van Gregor Gysi en Katja Kipping van Die Linke.

Zien hoe dit verder loopt: zie ook „De Bende van Vijf“, een eerder artikel op DWM. Ook wat betreft de reactie of evaluatie van de PVDA-PTB. Zal Syriza, zoals op Manifiesta, weer of terug onder de mat geveegd worden? Zal het wachten zijn op de opstand van het Griekse Volk?

Jan Hertogen