Stel je eens voor dat je Vlaams minister bent. Niet zomaar een minister. Maar Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin en daar bovenop ben je tevens Viceminister-president. Wat een bevoorrechte positie neem je in binnen het Vlaams politieke landschap! Niet veel personen krijgen de kans om als politicus nummer twee in Vlaanderen mee aan het roer te staan om te werken aan de meest precaire dossiers uit de voorbije decennia.

Stel je eens voor dat je als minister vijf jaar lang de tijd hebt om oplossingen te vinden voor het plaatsgebrek in de kinderopvang of om ervoor te zorgen dat alle 17.000 Vlamingen met een beperking voldoende én tijdig een persoonlijk budget ontvangen of je de kans krijgt om alle senioren in tehuizen te voorzien van de juiste en de voldoende zorgverlening. Wat een verwezenlijkingen zou je dan als minister hebben gerealiseerd!

Stel je eens voor dat je als Vlaams Viceminister-president wordt meegevraagd door de Minister-president om een bezoek te brengen aan de Warmste Week in Brugge. Onder een walm van enthousiasme en verkiezingskoorts verkondigen jullie zij aan zij dat de Vlaamse regering 300.000 euro stort op de rekening van Vlaanderens mooiste inzamelactie. Politici die goede doelen steunen, moeten er altijd zijn. Gelukkig heb je dat gedaan! Maar je beseft echter dat je met dat geld in één klap heel wat van je problemen als minister had kunnen oplossen. Maar dat maakt je niet uit. Zolang niemand opmerkt dat je samen met de Minister-president Vlaams belastingsgeld uitgeeft aan partijsympathieke acties en niet aan de problemen waarmee je als minister wordt geconfronteerd.

Stel je eens voor dat bovengenoemde zaken de realiteit zouden zijn. Dan zou je beseffen dat we in een omgekeerde wereld leven en dat we verlangen naar verandering om wakker te worden uit die onrechtvaardige droom.

Stel je dat eens voor.