De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Staken omdat het verdomme nodig is!!!

Staken omdat het verdomme nodig is!!!

zondag 29 augustus 2010 07:49
Spread the love

BelgIië derde koploper in Europa als het gaat over het aantal stakingen. Zo blokletterde Het Nieuwsblad en Het Laatste Nieuws. En ook in 2010 zijn we al goed bezig. Dit is een triestige ballans, tenminste als je dit voor waarheid aanneemt volgens deze twee kranten.

We verliezen 80 werkdagen per jaar per 1000 werknemers als we deze kranten mogen geloven ten minste. En bovenop liggen de cijfers in Nederland en Duitsland veel, maar dan ook heel veel, lager. Op de kop toe wordt VOKA ( de baas van Dhr. De Wever) nog eens opgevoerd met een oproep tot nadenken richting de vakbonden.

Reden tot staken?

Nergens maar dan ook nergens doen deze kranten enige pogingen om maar enige informatie te geven over het waarom er gestaakt wordt. Op geen enkel moment vragen deze kranten zich af welke de redenen zijn dat werknemers het werk (soms gedwongen moeten) neerleggen. Laat staan dat zij enige kritische bedenking zouden maken richting werkgevers of overheid die meestal door hun eigengereide houdingen en sociale afbraakpolitiek (re -) acties uitlokken.

Het zijn de patroons zelf, met VOKA en UNIZO op kop en dikwijls gevolgd door politici en politieke partijen, die de mensen angstig en bang maken met hun stemmingmakerij en fora die ze steeds weer krijgen in de reguliere pers, die leiden tot reactie van werknemers. Hun discours van langer werken, meer flexibiliteit, afschaffen brugpensioen, meer en strengere controles van werkzoekenden, optrekken pensioenleeftijd, loonmatiging, afschaffen automatisch index, loonlastverlagingen (vooral voor hun dan), beperken in tijd van werkloosheidsuitkeringen, beknibbelen op tijdkrediet, het niet meer laten meetellen van onderbrekings – en ziekteperioden voor de berekening van loopbaan enz enz enz…die er voor zorgen dat de werkende bevolking bang en kwaad wordt. Ook over de talloze herstructureringen, reorganisaties en outscoorsingen die steeds leiden tot afbouw van de tewerkstelling en stijging van de productiviteit voor wie aan de slag kan blijven, de ingrepen in loon – en arbeidsvoorwaarden gaande van inleveren of we zijn weg naar goedkopere landen, ingrijpen op arbeidstijden die nog meer flxibliteit vragen van werknemers, meer en meer grijpen naar tijdelijke contracten en contracten van bepaalde duur, afbraak van het overheidsstatuut, wordt met geen woord gerept.

Zou een mens niet voor minder het werk neerleggen?

Soms te brave werknemers en vakbonden!

Als ik dagdagelijks zie, hoor en zelf meemaak in de bedrijven, instellingen en organisaties, waar ik over de vloer kom, dan weet ik wel beter. Als ik praat met werknemers die de druk niet meer aankunnen, zich uitgeperst en opgebrand voelen, dan weet ik wel veel beter. Als ik de toenemende, bijna onmenselijke toestanden zie in zowel grote als kleine bedrijven en instellingen, dan weet ik wel heel veel beter!

Groot, maar dan ook zeer groot, is mijn verwondering hoe hoog het incasseringsvermogen van werknemers ligt en hoe rekbaar deze mensen zijn. Het verbaast telkens weer dat het niet meer voorkomt dat het werk wordt neergelegd. Uit angst om hun werk en hun broodnodige inkomen te verliezen zijn mensen heel dikwijls bang om te reageren. Werknemers krijgen vandaaag de dag heel wat te slikken en betalen daar een zeer hoge prijs voor. Brave werknemers!!!

Staken is een recht en een wapen waar je soms moet naar grijpen. In mijn belevingen en ervaringen zijn het aantal spontane stakingen eerder de uitzondering dan de regel.  Ook dit verbaast mij dikwlijs als ik de vele, bijna onmenselijke situaties waar werknemers aan onderworpen worden, analiseer en overpeins.

Dit betekent dat een staking er pas komt als alle andere mogelijkheden zijn uitgeput. Indien er geen oveleg meer mogelijk is, verzoeningspogingen mislukt zijn, alternatieve – of ludieke acties niets hebben opgeleverd, wordt naar het stakingswapen gegrepen.

Ook over het aantal vermeden stakingen, door de verantwoordelijkheid die  spontaan wordt opgenomen door werknemersafgevaardigden en vakbonden, wordt nooit met één woord gerept. Nochtans zou dit een journalistiek onderzoek en berichtgeving meer dan waard zijn. Maar ja, de twee geciteerde kranten die huilen liever met de wolven in het bos en blijven hardnekking meewerken aan de afbraakpolitiek die gecreëerd wordt door werkgeversorganisaties, waar ook hun geldschieters bijzitten, en politici en politieke partijen. Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt!

Staken als het nodig, daar is niks mis mee. Proficiat aan alle werknemers die hun ongenoegen nog durven te uiten.

Ik roep hierbij zowel de werknemers en hun vakbonden op om het onrecht te blijven bestrijden met acties allerhande en met een ware staking als het nodig is.

Misschien moet het maar eens meer, ook spontaan, gebeuren!

take down
the paywall
steun ons nu!