Vrijdagmorgen, op 3 april 2015,
word ik wakker met het beeld van John Kerry op mijn netvlies. Hij wuifde
zachtjes met zijn spierwitte handpalmen, op een gelaten wijze vanop een balkon,
met een zachte bries die zijn blonde lokken beroerden. Naar wie zwaaide
hij? Het leekt alsof hij met zijn handgebaar een vrolijke menigte in hun
blijdschap tegemoet kwam. Wie kwam hij dan tegemoet?
Het was de eerste keer dat ik
over Kerry droomde, maar dat was voldoende om in een razend snelle tempo
sommige nieuwsfeiten van recente periode in mijn herinneringen op te roepen. Ineens
dacht ik aan de verzuurde relatie tussen Obama en Netanyahu die uitgebreid
begin dit jaar in de verschillende binnenlandse en buitenlandse media uitgesmeerd
werden. Welke effect zou dat hebben op de relatie tussen de VS en Iran?
Ook de recente maar historisch
unieke samenzwering van de Arabische landen zoals Jordanië, Eqypte, Qatar,
Marokko en Turkije die onder leiding van Saudi-Arabië naar aanleiding van
interne conflicten in Jemen, op basis van dubieuze verklaringen en gissingen
Iran tot een openlijke conflict uitdagen, deed een schepje bovenop mijn
muizenissen. Zou het echt tot een oorlog komen tussen Iran en de
Arabisch-Turkse coalitie? Anderzijds stelde de belangrijke rol die Iran in de
regio speelt in strijd tegen de moorddadige en barbaarse Islamitische Staat
(IS) in Syrië en Irak, een rotzooi nagelaten door de VS en de bondgenoten in
Syrië, aanvankelijk bedoeld om het Syrische regime van Bashar al-Asad te
ontmantelen, me gerust. Al deze gedachten flitsten één per één door mijn
gedachten.
Men hoeft geen grote
geopolitieke analyticus te zijn om te zien hoe de echtelijke ruzies en de
belangenverschillen tussen de VS en Israël, Iran en de VS in elkaars boezems
duwen.
Obama, heeft het goed gezien:
Iran is degelijk een groot en gesofisticeerd land met veel talent. Het is dan
ook schandelijk dat men decennia lang op basis van valse verklaringen en
beschuldigingen, vooral de bevolking van dat groot en gesofisticeerd land heeft
gekoeioneerd en beledigd met onrechtvaardige internationale sancties.
Gefrustreerd door deze
gedachten, aangewakkerd door mijn vreemde droom over de heer Kerry, sta ik op,
kleed me aan, zet een potje koffie op en
vertrek naar mijn moeder. Tijdens het rijden blijf ik steeds met de vraag
zitten: naar wie zwaaide Jonh Kerry? Zwaaide hij naar de feestende landgenoten
die op 02 april, donderdagavond de historische kernovereenkomst met In Iran in
Laussane, in de straten van de grote steden in Iran massaal vierden?
’s Avonds bij een occasioneel
cafébezoek, las ik op de voorpagina van de krant de Standaard: “Historisch
akkoord met Iran”. Al mijn muizenissen waarmee ik ’s ochtends bij het wakker
worden mee worstelde, smolten als sneeuwvlokken weg door de hitte van een
euforische vlam die me in rep en roer zette. Ik was gelukkig, opgelucht en
vooral trots op het diplomatieke talent van de Iraanse minister van
buitenlandse zaken, doctor Javad Zarif.
Op Facebook verschenen met regelmaat
van het uur videofragmenten van feestende Iraniërs die voor de poorten van de
Iraanse ministerie voor buitenlandse zaken, doctor Zarif bedanken. Anderen dansten
en zongen uit volle borst het niet-officiële volkslied van Iran, “Ey Iran”.
Dit populaire volkslied uit
1944, geschreven door één van de Iraanse patriotten professor Ruhollah
Khaleghi, is noch voor de revolutie noch na de revolutie als officiële
volkslied van Iran door de staatsleden erkend.
Dit lied werd geschreven in een
periode wanneer Iraans soevereiniteit met voeten getreden werd door de
rivaliserende grootmachten Rusland en Groot-Brittannië. Naar aanloop van WOII
vreesden Rusland en Groot Brittannië, misschien niet onterecht, de steun van
Reza Shah aan Nazi-Duitsland. Reza Shah was nochtans de legerofficier van de
Ghajaarse koninklijk die met behulp van dezelfde grootmachten een staatsgreep
pleegde en een einde maakte aan de eerste en jonge constitutionele democratie
in Iran.
De achterdocht van de
geallieerde grootmachten t.o.v. Reza Shah, die zijn bewondering voor Hilter
niet onder de stoelen en banken wegstak, dreef Rusland en Groot-Brittannië tot
waanzin: in 1941 vielen ze Iran binnen. Het noorden van het land werd een
Sovjet-Russische bezettingszone, het zuiden een Britse bezettingszone. De eerder
geïnstalleerde Reza sjah, werd uit Iran verbannen en zijn oudste zoon
Mohammed Reza Pahlavi, volgde zijn vader op als sjah van Perzië.
Deze afschuwelijke buitenlandse
ingrepen van grootmachten in Iran vernederden de Iraanse bevolking op een dergelijke
manier dat een spontaan volksverzet zich ontspon tegen de vreemde bezetting en
betutteling. Het volkslied “Ey, Iran” is in die zin tegen een achtergrond
van bezetting en vernedering geschreven en het wordt nog steeds van vader op
zoon en van moeder op dochter, mond aan mond doorgegeven.
Het was mijn grootvader,
geboren in 1914, wie twee wereldoorlogen, twee staatsgrepen en het einde van
twee jonge democratieën in Iran, de Iraanse revolutie en de achtjarige oorlog
met Iran meemaakte, die me voor eerst met dat lied in contact bracht.
Officieel of niet, de Iraanse bevolking
laat het niet na aan het hart te komen. Bij elke gelegenheid zingen de Iraniërs
uit volle borst “Ey Iran” om Iran te eren. Ik zong mee met mijn
landgenoten en bij elke woord dat over mijn tong rolde, voelde ik me op een
irrationele maar passionele manier verbonden met mijn roots.
O Iran, o met juwelen versierd
land
O, jouw grond brengt kunst voort
Moge alle kwade gedachten over jou wegblijven
Moge je voor eeuwig voortbestaan
….
De stenen van jouw bergen zijn
juwelen en parels
De grond van jouw valleien zijn waardevoller dan goud
Wanneer kan mijn hart afstand van jou doen?
Zeg mij, wat zou ik doen zonder liefde voor jou te koesteren?
…
Het is opmerkelijk dat bijna elke Iraanse zanger en dichter ooit eens een lied
heeft gezongen en/of geschreven waarin zij/hij, haar/zijn liefde aan Iran
betuigt.
*****
Iran
nuclear talks: Obama hails ‘historic’ agreement
http://www.bbc.com/news/world-middle-east-32172301
The
roots of why Obama and Netanyahu dislike each other so much
http://www.washingtonpost.com/news/morning-mix/wp/2015/02/26/the-roots-of-why-obama-and-netanyahu-dislike-each-other-so-much /
Iranian
national song only recognized by the Iranian people not by the official before
en and even after the Islamic revolution.
https://www.youtube.com/watch?v=t3867ZUswNU
Tehran
, in front of Foreign minister’s office – People of Iran are celebration
Nuclear agreement
https://www.facebook.com/video.php?v=10153007153467740
??? ??
???? ?? ?????? ????? ???? ????? ???? ??
http://www.radiofarda.com/content/o2-iranian-celeberate-nuke-deal/26937567.html
?????
?? ?????? ??????? ?? ?????
http://www.radiofarda.com/content/f35_iran_after_lausanne_deal/26936082.html
