De oorlog in onze buurt brengt vele gevolgen. Menige Belg m/v maakt lastige dagen en nachten mee door het slechte nieuws, het geweld, de doortraptheid van V. Poetin, de dreiging voor onze eigen veiligheid in ons land bij de zee. Een van de grote gevolgen die ik een jaartje geleden had zien aankomen, zoals niemand anders naar mij is bekend, is dat het voor iedereen direct weer duidelijk is: een man is iets anders dan een vrouw.

Herinner u: daar was gerede twijfel over gaan bestaan. Niet alleen door transgender als een soort model van de nieuwe tijd voor te stellen, (hoewel die mensen door een zeer zwaar parcours gaan, als zij het einddoel al ooit bereiken, (dat leerden wij in de colleges Seksuele Psychologie in 1995 aan de KU Leuven), maar vooral ook door de nieuwerwetse gender-ideologie. Sinds zeker vijftien jaar is de teneur bij velen, zowel personen als organisaties, middenveld en overheid: “gender moet in de blender”. “Wij staan voor de “Gelijkheid” van man en vrouw”. Het minste dat je nu kunt zeggen is dat het wraakroepend en weinig verstandig is geweest, niet de moeite te doen het woord “gelijk” te vervangen door het veel meer betekenisvolle, behartenswaardige en waarheidsgetrouwe “gelijkwaardig”.

Vandaag zien wij in tekst, interview en beeld hoe “de mannen verdedigen de dorpen” (titel bij De Standaard) en hoe vrouwen getuigen voor de camera: “Ik ben met onze kinderen in de wagen op de vlucht naar Polen; mijn man (“Moej mosh”) heeft mij weggestuurd. Hij vecht, hij maakte zich zorgen over onze veiligheid”.

De cover van De Standaard van maandag 28 februari met drie vrouwen voorzien van automatische wapens, met diverse gradaties van miserie op het gezicht, is het waard op de frontpagina te staan omdat het de uitzondering is die de regel bevestigd.

Ter informatie   hier   het stuk waarin ik dit effect had voorspeld. Dit artikel werd op de dag van publicatie op Facebook door bepaalde mensen afgedaan als “wow, kijk nu, wat een stuk mansplaining”.