On the occasion of a book presentation on Gordon Matta-Clark at CIVA (Centre Internationale pour la Ville et l’Architecture  – https://civa.brussels/nl/expo-events/gordon-matta-clark-archival-sourcebook ), Lieven De Cauter publishes a new version of his ode to the American architect-artist from the collection De Dageraadsmens (Uitgeverij P. , 2000), in three languages.

 

ODE TO THE INVENTOR OF ANARCHITECTURE

 

He cooked photographs.

He built a wall of trash and mold.

He made deep mourning pits and fearsome sky ladders.

Skillfully he shot the windows

of an architecture school

to smithereens.

 

In the early 1970s, he had a cart filled with oxygen

drive through the summer heat of New York.

He was one of the first to discover the beauty

of graffiti and industrial warehouses, opened

an artists’ restaurant and organized

a ballet in the trees.

 

He was, in short, a hippie.

Festively driven to pull pranks

which under the name of performance

were turned into art.

 

But no ordinary guy.

Armed with a chainsaw he went berserk

in empty buildings like a madman.

Buildings condemned to demolition

he metamorphosed vigorously

into ephemeral monuments.

 

He cut open a harbour shed

so that water, light and air

transformed the industrial construction

into an elemental temple

(He was almost condemned for it).

 

The large cat-eye-shaped cutout

on the back wall was only

an opening, a masterful omission:

a hole of light instead of an altarpiece.

 

His Office baroque and his Caribbean Orange

formed a delirium of graceful,

almost lustily peeled open edifices.

Disorienting delusions in stone.

You have to see to believe it.

 

Gordon Matta-Clark was a godsent lark,

an ecological early bird.

He fell to earth too early.

 

He deserves an epitaph.

As a frontier worker of art,

as inventor of the intersection at infinity

between architecture and anarchy.

 

 

 

ODE A L’INVENTEUR DE L’ANARCHITECTURE

 

Il cuisinait des photos.

Il a construit un mur d’ordures et de moisissures.

Il a fait de profondes fosses de deuil et de redoutables échelles de ciel.

Il a habilement tirés sur les fenêtres

d’une école d’architecture,

les brisant toutes.

Au début des années 1970, il promenait un ,

rempli d’oxygène dans la chaleur étouffante de New York.

Il a été l’un des premiers à découvrir

la beauté des graffitis et des entrepôts industriels,

a ouvert un restaurant d’artistes et a organisé

un ballet dans les arbres.

 

Bref, c’était un hippie.

Festif, poussé à faire des farces

qui, sous le nom de performance

se transformaient en art.

 

Mais ce n’était pas un type ordinaire.

Armé de tronçonneuses, il se défonçait comme un fou

dans les immeubles voué a la démolition.

Des bâtiments morts

qu’il métamorphosait énergiquement

en monuments éphémères.

 

Il a ouvert un hangar portuaire

pour que l’eau, la lumière et l’air

transforment la construction en fer

en un temple élémentaire

(il a failli être condamné pour cela).

 

La grande découpe en forme d’œil de chat

sur le mur du fond n’était qu’une

une ouverture, une coupure magistrale :

un trou de lumière plutôt qu’un retable.

 

Son ‘Office baroque’ et son ‘Orange caraïbe’

forment un délire de grâce,

d’édifices ouverts, gracieux et presque luxueusement épluchés,

Des mirages déroutant en pierres.

Faut voir pour le croire.

 

Gordon Matta-Clark était une alouette divine

un oiseau écologique précoce.

Il est tombé sur terre trop tôt.

 

Il mérite une épitaphe.

En tant que pionnier des frontières de l’art,

comme inventeur de l’intersection à l’infini

entre architecture et anarchie.

 

 

 

Ode aan de uitvinder van de Anarchitectuur

 

In memoriam  Gordon Matta-Clark

 

Hij kookte foto’s.

Hij bouwde een muur van afval en schimmels.

Hij maakte diepe rouwkuilen en vervaarlijke hemelladders.

Vakkundig schoot hij de ramen

van een architectuurschool

aan diggelen.

 

Begin jaren ’70 liet hij een karretje met zuurstof

rondrijden door de hitte van New York.

Als een der eersten ontdekte hij de schoonheid

van graffiti en industriële pakhuizen,

opende het eerste kunstenaarsrestaurant en organiseerde

een ballet in de bomen.

 

Hij was, kortom, een hippie.

Feestelijk gedreven tot het uithalen van streken

die onder de naam performance

tot kunst werden omgeturned.

 

Maar geen gewone jongen.

Gewapend met kettingzagen ging hij

in afbraakpanden als een bezetene tekeer.

Ten dode opgeschreven gebouwen

metamorfoseerde hij krachtdadig

tot kortstondige monumenten.

 

Een havenloods sneed hij open

zodat water, licht en lucht

de ijzerconstructie omtoverden

tot een elementaire tempel

(Hij werd er bijna voor veroordeeld).

 

De grote kattenoogvorminge uitsnijding

op de achterwand was alleen maar

een opening, een magistrale snede:

een gat van licht in plaats van een retabel.

 

Zijn Office baroque en zijn Caribbean Orange

vormden een delirium van sierlijk,

bijna wellustig open gepelde bouwwerken.

Desoriënterende luchtspiegelingen in steen.

 

Matta-Clark was een door god gezonden

leeuwerik, een vroege ecologische vogel.

Veel te vroeg viel hij ter aarde.

 

Hij verdient een grafschrift.

Als grensarbeider van de kunst, als

ontdekkingsreiziger van het snijpunt op oneindig

tussen architectuur en anarchie.