In deze tijd van oorlogen waarin ook de behofte van celibataire priesters aan lichaamscontact en seksualiteit op schrijnende manier duidelijk werd, is de vraag naar het bestaan en het geloof in een liefdevolle en beschermende God meer dan ooit actueel. Johan Van der Vloet, psycholoog en theoloog, en de hoofdredacteur, heeft weer een mooi, pertinent en intelligent Standpunt geschreven in het weekblad Tertio van 18 oktober 2023. Met vraagstelling en oproep en als titel ‘Godvergeten’?
” Vandaag herkennen we vooral het godvergeten-gevoel. (…) vinden we het alsmaar moeilijker om te vertrouwen in de kracht van het goede”, klinkt het terecht.
Op deze visie en vraag geef ik graag even een eigen, persoonlijke hypothese mee.
Persoonlijk kan ik geregeld in gebed nog moeiteloos naar een zeer diep geworteld Godscontact terug gaan.
Waar komt dat vandaan, die situatie die “uit de mode” lijkt?
Ik meen dat zowel kinderen in ver vervlogen tijden als ikzelf in mijn geschiedenis, in de baby- en kleuterjaren, een besef meekregen van “het Absolute”. Van de absolute Goedheid. Iets dat theologen God noemen… door het ervaren van zeer, zeer dicht, warm, langdurig, constant contact met het… koesterende, veilige moederlichaam.
Vooraanstaande biologen brengen al een tijdje het inzicht dat de liefde tussen moeder en kind de sterkste en de meest zuivere liefde is. Dat lijkt me zonder meer waar, en bovendien een belangrijk inzicht bij het vormen van ons adequate mensbeeld.
De Absolute liefde, dat leer je aanvoelen op de schoot en tegen de borst, bij het wassen en het knuffelen. In de maanden dat je ziel het meest open staat voor structurele input. Helemaal aan het begin van je bestaan. Lang voor je godsdienstlessen- en verhalen in woorden kunt beluisteren of begrijpen.
Dat is ook precies wat toenemend sinds 30-40 jaar vele mensen, tijdgenoten, zijn moeten gaan missen. Moeders zijn veel minder tijd gaan besteden aan moederen. Als ongepland bij-effect van de emancipatie-drang.
Daar ligt volgens mij een grote reden van het smelten van Godsgeloof in onze neoliberale kring. Een oorzaak die dus geheel buiten de Kerk en haar inspanningen of haar falen ligt. In het familiale, lichamelijke universum, dat we delen met de zoogdieren en zelfs met creaturen buiten die klasse in het dierenrijk.
Dit idee spoort ook met de mogelijkheid dat messias-profeet Jezus een zoon was van een alleenstaande moeder, die hem met superplus liefde omringde, aangezien zij zelf geen minnaar had. Jozef was wellicht een oude man die erbij werd gehaald om Maria en de kinderen de schande te besparen. Zij was, zoals ik het ooit een bisschop tijdens een openluchtmis in het Meerdaalwoud hoorde formuleren, “een jonge vrouw die zeer open stond voor de liefde”.
Laat ons eens goed nadenken over dit biologisch-psycho-sociaal verklaringsmodel van de genese van Jeshoea-Jezus en van alle Godsaanvoelen in de mens, vandaag en gisteren.
Illustratie
Eigen repro en beeld van Flickr, Creative Commons.
