In het dagblad ‘De TIJD’ van vandaag zegt politiek redactrice” Isabel Albers : “Gewoon doordoen met de klassieke zesparijenregering zou een bijzonder grote miskenning zijn van wat de Vlaamse kiezer gisteren heeft gezegd. In de grootste gemeenschap in dit land was het signaal bijzonder eenduidig: de N-VA moet aan zet”Met deze stelling Albers de in politieke middens gangbare mening weer, als zou een stemming waar 32.7% van de kiezers een bepaalde partij afgetekend tot de grootste maakt, deze het automatisch voor het zeggen moet krijgen. Dat desgevallend 67.3 % van de kiezers, dus een volstrekte meerderheid, NIET voor die partij, maar voor anderen partijen hebben gestemd, zou dan blijkbaar niet zo veel ter zake doen.Dat 48.5% (2% meer dan bij vorige verkiezing) van de Vlaamse kiezers  voor de drie Vlaamse traditionele partijen in de huidige federale regering hebben gestemd, en hun regeerbeleid dus niet hebben afgestraft, en hen daardoor een meerderheid in het federaal parlement hebben bezorgd,  is blijkbaar verwaarloosbaar tegenover het “bijzonder eenduidig?” (kent betrokkene de betekenis daarvan?) signaal.Waar haalt men het steeds terugkerend volksverlakkend idee vandaan dat ‘de kiezer’ bij een stemming, waar het enkel gaat om de machtsverdeling tussen de verschillende partijen te bepalen, voor zover er geen enkel partij de meerderheid van 50+1 behaalt, ‘een signaal’ zou geven, laat staan iets ‘bepaald’ zou hebben?Ook m.b.t. het Vlaams parlement huldigt de redactrice blijkbaar dezelfde redenering. 31.9% schijnt blijkbaar genoeg te zijn om de een door die partij gedomineerde regering als vanzelfsprekend te vinden.Dat 68.1% NIET voor N.VA en 48.6% voor de drie traditionele partijen samen een meerderheid met twee zetels op overschot bezorgen schijnt van uit haar ‘bijzonder’ democratisch oogpunt van geen tel te zijn.Toen in de jaren negentig van vorige eeuw bij de gemeenteraadsverkiezing het Vlaams Blok in Antwerpen een gelijkaardige score behaalde, vonden ‘opiniemakers’ en mediawatchers,het doodnormaal dat een gezamenlijke meerderheid van de traditionele partijen + Groen, deze partij uit het schepencollege hield.Er was immers sprake van een “grote democratisch gekozen meerderheid welke niet voor het VB gestemd had”. heette het toen.Dat de traditionele logica die tot dan (en nadien) in regel werd toegepast en diegene met de meeste voorkeurstemmen, daarenboven van de grootste partij, de burgemeester leverde, eveneens overbood werd gegooid, “omdat dat nergens wettelijk geregeld was”, werd toen (terecht) als een ‘overwinning van de democratie’ beschouwd.Vrijwel alle partijen hebben zich tijdens de verkiezingscampagne afgezet tegen de N-VA, zelfs de CD&V, welke sociaaleconomisch zich grotendeels kan vinden met deze partij, vindt hun methoden té asociaal, laat staan dat zij op communautair vlak met hen kan meegaan.Met die wetenschap is een stelling dat de overgrote meerderheid van de kiezers, met uitzondering van de VB-kiezers , dus 67.3-5.9=61.4%, TEGEN regeringsdeelname van N-VA heeft gestemd, veel meer te verdedigen.Het” bijzonder eenduidig signaal” van Isabel Albers klinkt dus eerder belachelijk…