Zeggen dat Manifiesta het niet te evenaren feest van de solidariteit is , is een open deur intrappen.
Dit jaarlijkse evenement van Geneeskunde voor het Volk en Solidair is zoveel meer.
Deze bijeenkomst wordt gekenmerkt door : diversiteit, pluralisme, creativiteit, enthousiasme en een sensibiliserende kracht.

Nooit ben ik op zo een relatief kleine oppervlakte zoveel kleur tegen gekomen, ik ben het zo gewoon dat ik daar niet meer bij stil sta, het is een vanzelfsprekendheid geworden. Moest iedereen in een stad of dorp dat ook zo vanzelfsprekend vinden als de festivalbezoekers dan stonden we al veel verder.

Dit festival onderscheidt zich inzake diversiteit niet alleen omwille van de huidskleur. Ze waren allemaal van de partij , kleuters tot hoogbejaarden , moslims, christenen, atheïsten . Al deze verschillen worden er gekenmerkt door één gemeenschappelijk objectief , het streven naar een warme en rechtvaardige samenleving.
De diversiteit uit zich ook in het aanbod. Ik ga hier niet het ganse programma beschrijven , dit gaat van amusement , creatief dansen, zang, goed eten, een inhoudelijk debat tot het bezoek aan een boekenbeurs. Dergelijk pallet aan mogelijkheden wordt nergens aangeboden.

Pluralisme is voor de organisatoren geen ijdel woord. Men had een Rood en een Groen plein voorzien. De groene en rode organisaties zoals ziekenfondsen en vakbonden konden zich daar tonen. Dat er ,mijns inziens, twee grote vakbonden bestaan vormt geen probleem we kunnen naadloos samenwerken, want gezien het liberaal en nationalistisch beleid in ons land zal dat meer dan nodig zijn.

Over creativiteit en enthousiasme kan ik kort zijn. Als meer dan 1000 mensen een dergelijk gebeuren kunnen opzetten dan is daar veel creativiteit en de wil tot slagen voor nodig. Al deze vrijwilligers verdienen een dikke pluim.

Strikt persoonlijk vind ik de sensibiliserende kracht belangrijk. Als “sociaal activist” heb ik dikwijls het gevoel dat ik er samen met enkele vrienden alleen voor sta. Dan bekruipt me de gedachte : wat een naïeveling ben ik ? De media en de grote politici vertellen dat ik ongelijk heb. Ik als individu heb hier niks te betekenen.
Als ik dan zie dat we in Bredene met 13000 waren en ik er nog velen ken die er om één of andere reden niet konden zijn , dan krijg ik een steun in de rug om verder te gaan . Ik ben immers niet alleen maar we zijn met tienduizenden.
De kracht om verder te doen heb ik mogen ervaren op het centraal moment. De beide vakbondsmensen van het ABVV en het ACV , die aan het woord kwamen ,waren sensibiliserend en duidelijk, deze regering moet eraan. Deze vakbonders brachten beiden een prachtige bemoedigende boodschap , 7 oktober werd dikwijls beklemtoond.
De toespraak van Peter Mertens die onmiddellijk op de vakbondsinterventie volgde was een pleidooi voor een strijdvaardig optreden tegen de regering. Toen hij zij dat Wouter Beke van de CD&V de rechts liberale regering overeind houdt kon ik alleen maar bevestigend knikken. Binnen mijn christelijke arbeidersbeweging, want als lid van de Algemene Vergadering van Beweging.net mag ik “mijn” zeggen is er bij een niet onbelangrijke groep nog steeds de band met de christendemocratie die de bovenhand haalt. Binnen vooral de vakbond ACV merk ik andere signalen , de band met de CD&V wordt onhoudbaar. Zelf ben ik al jaren voorstander om deze band te doorbreken en alle politici die streven naar een solidaire samenleving als partners te beschouwen.
Peter verwelkomde ook de ongeveer 80 Syrische vluchtelingen die aanwezig waren. Voor Bart De Wever ongetwijfeld een actie van links extremisme voor mij een daad van medemenselijkheid een vanzelfsprekendheid.
Op het einde werd de INTERNATIONALE gezongen , ook al kom ik uit de groene beweging vind ik dat een fantastische hymne , ik kan helaas niet zingen maar ik ken de tekst van de eerste strofe en het refrein vanbuiten ( ik hou meer van de Franstalige versie) . Dit lied creëert verbondenheid en strijdvaardigheid . Wat hebben we vandaag meer nodig?