Sommigen hoor ik nu stellen: hij moest maar vermoord worden.
Zoals Hitler ooit absoluut weg moest.

Een staatsleider vermoorden?
Dat kan je als denkend mens toch niet wensen. Met het risico dat overal ongewenste staatsliedennwerden kopje kleiner gemaakt. Zoals Pim Fortuyn in Nederland door een extremistische ecologist…

Het idee lijkt enkel waardevol, iets om te doen, via de tussenstap met de tanks, granaten, mortieren, houwitzers en vliegtuigen op het slagveld. Met legers, tijdens een oorlog.

Je wilt geen model zoals onder ‘Wladimir Poetin zelf, waar journalisten, of tegenstanders in de politiek de hele tijd bij bosjes als bomen geveld worden. Met kogels in je inkomhal of gif in je kopje troost.

Boosaardigheid en mensen met overmatig veel van dat in hun ziel mogen en moeten hard worden bestreden. Maar met geplande moord?

Lessen uit het verleden?

Ik heb veel gelezen over de oorlog tegen Nazi–Duitsland. Ook over een bekwame dubbelspion als Agent Zigzag, mijnheer Chapman, die op bepaald moment zijn superieuren voorstelde Hitler te gaan vermoorden. De Britten hebben dat niet aangenomen.

Het kan zijn van wel, maar ik geloof niet dat er ernstig aan gedacht is, van Britse noch Amerikaanse zijde tijdens die oorlog, aan een moordaanslag op de Führer.

Als ik lees over de bombardementen op Londen en ruime omgeving in “Churchill en de Blitz” van Larson, op Downing Street 10 en de villa van Chequers,  dan valt mij op dat de Luftwaffe van haar kant geen of zeer weinig gerichte pogingen deed om The Old man te vermoorden.

Waren deze staatshoofden ridderlijk in die zin? Voor mij mag internationale strijd zo blijven.

《Wie de hemel op aarde wil brengen,
Brengt vaak juist de Hel.》

2. Hoe kun je overigens als westerse regering ooit bevel geven tot uitsturen van een moordcommando met als doel een buitenlands staatshoofd, een persoon waar nog altijd miljoenen landgenoten naar opkijken en geloof aan verlenen? Bovendien op een moment dat de tijdsgeest zelfs aan ouders wettelijk verbiedt dat ze hun eigen jengelende kind een klets geven?…

3. Anderzijds

Wat duidelijk is: het is een ethisch-militaire vraag van grote ambivalentie en ambiguiteit.

Immers, wie kan echt iets hebben tegen de pogingen die integere Duitse officieren ondernamen tegen Hitler?
Zoals Von Stauffenberg met operatie Walkure. Pogingen tot elimineren van de gruwelijk onmenselijke baas, die tot een onheilbrenger voor de gehele natie was verveld; bovendien een poging met groot risico voor het eigen leven. De afloop is bekend. Hitler was in elk geval danig impersonificatie van het kwaad. Hij berokkende in die fase de wereld maar ook zijn eigen bevolking zoveel onheil!

Het land werd kapot gebombardeerd door de geallieerden; de economie brak en bloedde leeg; tienduizenden soldaten en burgers stierven door het geweld. Het Rode Leger rukte op, gedreven door wrede wraaklust.

Hij liet zijn SS-beulen tientallen, honderden tegenstanders, burgers en officieren, afmaken en aan vleeshaken ophangen… Zelfs de geniale en gevierde generaal Rommel dwong deze Hitler tot zelfmoord.

De Reichskanzler was bovendien de instigator voor vele tientallen uiterst onmenselijke, ont-menselijkende uitroeiings- Kampen van Duitsland tot Polen en Rusland… waar zoals bekend vele miljoenen mensen tot op het bot werden vernederd, tot slaaf gemaakt en uiteindelijk eerloos dood gemaakt.

Er zijn misschien toch eerbare grenzen denkbaar aan mededogen, eerbied en fatsoen als je met zulke duivels te doen krijgt.