Een eetcafé waar ik in de jaren zeventig, en zeker vanaf 1982, toen ik student aan de KU-Leuven werd, geregeld binnen ging, voor een pils of in de winter een warme choco, een ijscoupe of een spaghetti Bolognese, is de Universum geweest aan het Herbert Hooverplein.

[De naam van dat plein verwijst naar een hoge Amerikaanse functionaris die tot taak de wederopbouw in Europa had na de eerste wereldoorlog. Niet te verwarren met de uitvoeringsmodaliteiten  van het Marshallplan dat er na de tweede wereldoorlog kwam. (Dat het uitgeputte, kapotte Europa geweldig geholpen heeft. Dat ook aan de Sovjers werd aangeboden, die het echter afwezen. Dat ging niet samen met het grote Ego van vadertje Stalin.) Daarom staat er een statig borstbeeld van Hoover in de benedenhal van de centrale Universiteitsbibliotheek aan het Ladeuzeplein. Hij is later ook president geworden, de 31ste. Die bibliotheek passeerde ik vanmorgen overigens, en ik zag er twee oversized kranen aan het werk! Er worden nieuwe man-grote sierelementen op de grote beiaard- toren aangebracht. Herbert Hoover betreft dus niet de beruchte Edgard Hoover; die was lange tijd baas van de geheime diensten, van de FBI denk ik. Die had veel macht doordat hij ook van gewone politici dossiers aanlegde met al hun kleine en grote misstappen en scheve schaatsen. Die durfde hij al eens inzetten om druk uit te oefenen, een vorm van chantage. Iets dat in het Oostblok nog veel meer schering en inslag was, zoals breed bekend werd met de film Das Leben der Anderen².]

Het was enkele jaren geleden dat ik in “de Universum” nog was geweest. Vorige week sprak ik nog een kennis, die ik had gevonden via Facebook, die er nog gewerkt had. Vandaag besloot ik er na de inkopen, de boodschappen, een frisdrank te nemen. Het interieur en het concept blijkt grondig vernieuwd!

Den Universum is niet meer 🥲

De oeroude balken van het gebinte zijn vrij gewerkt, wat een mooi nostalgisch zicht oplevert. Je krijgt de indruk in een rijkelijke boerderij te gast te zijn. Verder is er veel statig zwart gebruikt voor de toog. Er staan daar ovens in het zicht ook, een soort open keuken. Alles is met zorg en zin voor schoonheid gedaan. Zodat ik niet te veel treurnis voel over het feit dat die oude grote café waar de haard geregeld brandde met gasvlammetjes, waarvan ik het spel graag bewonderde, er niet meer leek te zijn. Kort daarna brandde het mooie vuur echter in al zijn oude glorie.

En gelukkig mag je hier ook vandaag nog gewoon een cola drinken, zo blijkt. 😉 De dikbuikige oude heren die – op de ene of de andere manier geruststellend – als ober werkten, met hun zwijgzame grote snorren, en hun lange schorten, zijn nu vervangen door meisjes en vrouwen. Hoewel ik ook een man, een dertiger zie. Iedereen is in zwart uniform. Druk in de weer voor de klanten. De muziek is helder en vlot.

Alles verandert.
Maar het wordt niet altijd minder goed.

En in de Facebook groep Leuven in de jaren 80 leerde ik van iemand eind vorig jaar opnieuw de wijze uitspraak, die ik mij ook goed van in de jaren zeventig als kleine rakker herinner te hebben gehoord uit de mond van volwassenen:

“Ge mut met uwen tijd meegaan!”
😄

De naam hier is trouwens naar mijn gevoel heel goed gekozen: ALABONEUR
Een typisch Leuvense uitspraak die ik mij herinner uit de mond van onze peter Jef die ons mee opvoedde begin jaren zeventig. Hij zegde dat om uit te drukken dat iets volgens hem goed verlopen was. Een soort dialectversie van “Proficiat” en “Des te beter!”

De toiletten missen de imposante oude deur, maar zijn fraai ingericht en het ruikt er nu fris en lekker. De gore graffiti uit mijn herinnering zijn totaal verdwenen.
Aanbevolen locatie!

———————–

²Das Leben der Anderen: Wiki zegt het volgende. (Een film en korte inhoud met wijze lessen voor ieder met sympathie voor het Russische communisme en aanverwante regimes!).

“Het verhaal speelt zich af in 1984 in Oost-Berlijn. De Stasi, de veiligheidsdienst van de DDR, heeft als doel zo veel mogelijk burgers te controleren en zo veel mogelijk over hen te weten te komen. Kapitein van de Stasi Gerd Wiesler (Ulrich Mühe) krijgt de opdracht de internationaal erkende en aanvankelijk procommunistische toneelschrijver Georg Dreyman (Sebastian Koch) en zijn vriendin Christa-Maria Sieland (Martina Gedeck) af te luisteren. Vanaf de kale zolder van het appartementencomplex krijgt Wiesler inzicht in het leven van Dreyman en Sieland. Hoe langer hij luistert naar de dagelijkse bezigheden van deze twee, des te meer besef hij krijgt van zijn eigen saaie leven. Niet alleen begint hij zich te interesseren voor de literaire werken waar hij tijdens het afluisteren over hoort spreken, maar langzaam groeit bij hem ook het inzicht dat hij aan de verkeerde kant staat en voor een misdadige organisatie werkt.

Hij vervalst zijn onderzoeksrapporten om Dreyman te beschermen tegen zijn chef, luitenant-kolonel Anton Grubitz. Deze is uit op de ondergang van de schrijver, in opdracht van de minister van Cultuur Bruno Hempf, een cynische man die een verhouding met de knappe vriendin van Dreyman beoogt.

Uiteindelijk komt Wieslers bedrog uit en wordt hij gedegradeerd. De toneelschrijver, wiens werken als thema hebben dat de kunst het goede in mensen doet boven komen, beseft na de Wende, de val van de muur, dat hij hulp gehad moet hebben. Hij zoekt in de archieven van de Stasi en vindt daar de codenaam HGW XX/7 verbonden aan zijn persoonlijk dossier. Over deze onbekende goedaardige informant schrijft hij een boek, Die Sonate vom Guten Menschen. Het boek wordt opgedragen aan HGW XX/7, en als Wiesler in de boekhandel dit boek ziet herkent hij zijn codenummer. Op de vraag van de boekverkoper of het boek ingepakt moet worden als een cadeau, antwoordt Wiesler: “Nee. Het is voor mij.””