In het interview in De Standaard (13 november) gaf ik al aan hoe belangrijk en betekenisvol Kleine Ontmoetingen voor ons zijn.
Hier en nu hebben wij bij de lunch in Leuven een kleine Ontmoeting met Michel Vandenbosch, wereldbekend in Vlaanderen vanwege zijn inzet vanaf de late jaren zeventig voor de dieren als woordvoerder, later directeur van de dierenrechtenvereniging Gaia. Hij leest De Standaard en tussendoor voeren wij een warm gesprek.
Sinds enige tijd hebben wij van die kleine ongeplande ontmoetingen. Dan wisselen we beleefdheden en vriendelijke bedenkingen uit.
In 1986 zaten wij samen in een Agalev-panel over dierenrechten. Toen mocht ik deze dappere en gepassioneerde professionele activist begrip en respect trachten bijbrengen voor de wereld van de Jager en zijn respectvolle, liefdevolle, eigensoortige omgang met de wilde dieren. Dat lukte zonder moeite: de man gaf graag toe dat wat in de veekweek-industrie gebeurt, een veel grotere uitdaging vormt wat dierenwelzijn betreft.
Michel raakte ooit zwaar gewond door fysiek geweld vanwege vee-kwekers omwille van zijn standpunten, dat zag Vlaanderen op televisie.
Enige jaren geleden werd hij getroffen door een Herseninfarct, waarvan hij gelukkig goed herstelde. Hij is nu 63, een paar jaar ouder dan ikzelf.
Michel informeert naar de naam en leeftijd van Fellow, en merkt op dat het een speciaal hondje is, vriendelijk en flink. Als ik vertel hoe het diertje al bij naar schatting 45 – 50.000 mensen een aajtje vroeg en kreeg, verneem ik dat Michel thuis een Duitse Dog heeft (vaak Deense Dog genoemd) die “Olympisch en wereldkampioen is… in pootjes geven!”
Michel bevestigt dat mijn oude intellectuele tegenstander nu in de buurt van onze thuisstad woont en nog steeds actief is in het kader van Gaia. Het gesprek komt op gemeenschappelijke vrienden en kennissen zoals Jan Mertens , Magda Aelvoet en Mark Eyskens . Van deze laatste herinnert hij zich, zoals duizenden medeburgers allicht, de geïnspireerde & speelse woorden waarmee Eyskens als Eerste Minister het ontslag van zijn regering aankondigde: “Het is herfst, de bladeren vallen, de regering is ook gevallen!”
Michel herinnert zich ook het gedicht van Mark over de gekooide tijger, dat de “situatie zeer raak typeert”. “ME heb ik altijd met sympathie bekeken. Dat zijn mensen, [in onze populatie], zo besef je [als je wat ouder bent geworden] die ertoe dóen!” Daar zijn wij het roerend over eens.
P.S. Het gesprek kreeg een persoonlijk en hartverwarmend karakter toen Michel ons wenste dat Fellow nog wat meer jaren mag leven. Dat zijn hond ook al elf is. Dat is al een mooie leeftijd voor een grote hond, zo weet ik. En als Michel vriendelijk opmerkt dat de leeftijd ook afhangt van de liefde en warmte waarmee je je hond begeleidt. Ik had verteld hoe ik Fellow door de dag overal aanmoedig met aaien. Daarop breng ik blij en met gloed het getuigenis over de eminente tenor Luciano PAVAROTTI waar wij gisteren een prachtige biografische documentaire over bekeken, en van wie ik vandaag een cd Greatest Tracks haalde bij Fnac. De goede man ( – ) zich in zijn kleurrijke bestaan, gekenmerkt met onder andere een mooie vriendschap met Lady Diana, en kinderjaren in de oorlog in Italië, geconfronteerd zag met een dochter en twee partners die zeldzame, levensbedreigende ziekten ontwikkelden… Pavarotti was een zeer warme, vriendelijke, toegewijde persoonlijkheid en ik belijd mijn geloof in het feit dat die reactie beslist mee heeft bewerkt dat die mensen bijna miraculeus zijn genezen. Dat geest en lichaam sterk verbonden, communicerende vaten zijn, in wat medici “het psycho-somatische” noemen. Dat wij beiden dus inderdaad mogen verhopen dat onze viervoeters een lang leven zal beschoren zijn.
Illustraties: zelfgemaakte portretten
