Laat ons het loslaten van de (inflatie)index eens een keertje anders beschouwen, economisch gezien dit keer. Economie betreft het vinden van een redelijk evenwicht in functie van ons welzijn, in materiële zin rekeninghoudend met de grondstoffen die moeder aarde ons verschaft. Eenvoudig gesteld zal bij een schaarste aan een gegeerd goed de prijs stijgen, het eenvoudige spel van vraag en aanbod, dit kennen we allemaal.
Nu, wanneer we vasthouden aan de (inflatie)index stijgen automatisch onze lonen waardoor er een vervorming ontstaat van het spel van vraag en aanbod bij schaarste. Immers, stel dat bvb suiker schaars zou zijn en de prijs omwille hiervan zou stijgen. De automatische aanpassing van het loon maakt ons niet bewust van deze schaarste, we kunnen immers nog steeds evenveel suiker kopen omdat we gewoon meer geld krijgen. Deze automatische aanpassing induceert derhalve geen gedragswijziging in het verbruik van die suiker waardoor we deze schaarste op de spits gaan drijven. Extreem gesteld lopen we dan het risico om met een schok wakker te worden wanneer er helemaal geen suiker meer is. Een boterham met choco, vergeet het maar !!!!
Maar wat biedt de praktijk nu ? Elk verzet tegen het loslaten van deze (inflatie)index wordt gedreven uit angst voor verlies van koopkracht, en dus niet zozeer op basis van zuiver economische redenen (ic schaarste). Al zal er een correlatie bestaan tussen het bestedingsevenwicht en het monetaire evenwicht, heden worden we vooral geconfronteerd met de neveneffecten van het monetaire (on)evenwicht. Immers, gezien de globalisering beseffen we nu pas echt dat bvb de Chinezen ook bestaan en ook, net zoals wij, rijker willen worden.
Al is een debat over ‘rijk’ beslist de moeite waard, de druk die we in onze nabije omgeving ervaren is er in eerste instantie één van monetaire aard. Deze druk laat ons dan zoeken naar middelen om de concurrentie met bvb China aan te gaan waardoor het loslaten van de inflatie(index) geopperd wordt. Een dergelijke ingreep om louter monetaire redenen stemt ons natuurlijk niet vrolijk, een stemming die zeer congruent is aangezien het regressie voorspelt, tegengesteld aan de progressie die evolutie inherent in zich draagt. Het heden is immers zwanger van de toekomst, inclusief de pre- en postnatale depressies die inherent zijn aan dit ontwikkelingsproces.
De vraag stelt zich nu of we ook alternatieven hebben om ons uit deze hachelijke situatie te bevrijden ? Tenzij we al het nobele studiewerk van velen voor ons willen ontkennen, is het antwoord hierop simpelweg ‘ja’. Dit antwoord moge misschien onthutsend zijn en ongeloofwaardig, toch is dat niet zo onwaarschijnlijk dan het gevoel dat we er nu misschien bij krijgen. Immers, wanneer we, zoals wetenschappers ons vriendelijk verzoeken, aandacht krijgen voor het monetaire spel dat we thans spelen, dan blijkt dat een opwaardering van het monetaire systeem ons toegang verleent tot een vreedzaam herstel van het monetaire evenwicht.
Het vervolg zou gaan over neutraliserende katalysators en kruiskatalytische cycli …
