Ongevaccineerde burgers worden er vaak van beschuldigd niet solidair te zijn met de gevaccineerde gemeenschap. Solidariteit is een van de belangrijkste argumenten die worden gebruikt om de niet-gevaccineerden over te halen zich ook te laten vaccineren. Hierbij wordt echter over het hoofd gezien dat de niet-gevaccineerden ook een belangrijke functie hebben in het corona gebeuren. Alleen als een groter aantal mensen ongevaccineerd blijft, kunnen de resultaten van beide groepen later worden vergeleken. Zonder een overeenkomstig aantal niet-gevaccineerden in de eindevaluatie van het veldexperiment op te nemen, zou een belangrijke bron van gegevens ontbreken! Dit betekent echter dat het niet alleen wenselijk, maar ook medisch en wetenschappelijk noodzakelijk is dat een deel van de bevolking ongevaccineerd blijft om als controlegroep te kunnen fungeren.
Zoals bekend zijn de thans beschikbare vaccins slechts voorwaardelijk en voorlopig goedgekeurd, maar nog niet definitief. (Zie bijvoorbeeld de voorwaardelijke goedkeuring door Pfizer/Moderna op 21.12.20. “De voorwaardelijke vergunning voor het in de handel brengen geldt voor een periode van één jaar. Het kan vernieuwd worden…” zie. Website van de EU-Commissie). Alleen met een controlegroep van niet-gevaccineerde burgers kunnen de werkzaamheid en veiligheid van de vaccins worden vastgesteld, die dan vereist zijn voor de definitieve goedkeuring. Anders is er geen reële mogelijkheid om de effecten van de vaccinatie te vergelijken met die van de niet-gevaccineerden. Definitieve goedkeuring kan pas worden verleend als is aangetoond dat de vaccinatie een positief beschermend effect heeft en dat er geen ernstige bijwerkingen – ook op langere termijn – optreden.
In de Coronacrisis is het voor de geneeskunde en het gezondheidsbeleid moeilijk om vergelijkingen te maken omdat doorslaggevende gegevens soms verschillend worden geïnterpreteerd en soms helemaal ontbreken. Een van de noodzakelijke voorwaarden en criteria om de ernst van de pandemie van Corona vanuit wetenschappelijk-medisch oogpunt te beoordelen, om er de juiste conclusies uit te trekken en om passende politieke maatregelen te nemen, is derhalve het opnemen van de groep niet-gevaccineerden. Hoe groot moet het zijn?
Een verstandig voorstel zou zijn om maximaal 75% van de volwassenen in te enten, d.w.z. om de inentingen te beperken tot maximaal 2/3 à 3/4 van de bevolking. Dit betekent dat de groepsgrootte van de niet-gevaccineerden, die kan worden gebruikt voor vergelijking met de gevaccineerden, ongeveer ¼ van de totale bevolking moet zijn. Met dit aantal heeft de huidige vaccinatiecampagne het beoogde doel al bereikt. De vaccinatie zou dus vandaag kunnen worden stopgezet en alleen degenen die zich absoluut willen laten vaccineren, zouden daartoe de mogelijkheid kunnen krijgen. De problematische vaccinatie van kinderen en adolescenten onder de 18 jaar, zuigelingen en peuters kan ook achterwege blijven.
Dit voorstel biedt een oplossing voor drie actuele problemen:
Ten eerste het wetenschappelijk-medische probleem hoe het succes van een vaccinatie kan worden beoordeeld met de vaccins die tot dusver slechts voorlopig of voorwaardelijk zijn goedgekeurd.
In de tweede plaats biedt het een oplossing voor het probleem hoe de politieke maatregelen moeten worden beperkt of tot welk percentage de vaccinaties maximaal moeten worden voortgezet. Zelfs als we om andere redenen tot een ander cijfer komen, is het duidelijk dat zonder een overeenkomstig aantal niet-gevaccineerden geen serieuze conclusies kunnen worden getrokken over de positieve effecten en ongewenste bijwerkingen van vaccinatie. Alleen een controlegroep van ten minste 25% niet-gevaccineerden maakt een serieuze vergelijking met de gevaccineerden mogelijk. Zonder dit systeem zouden frequentere bijwerkingen van de vaccinatie niet als zodanig worden herkend en in plaats daarvan als louter toevallig worden beschouwd, omdat zij niet meer kunnen worden vergeleken met de groep van niet-gevaccineerden. Gewoonlijk moet de vergelijkingsgroep ongeveer even groot of in ieder geval niet veel kleiner zijn dan de vaccinatiegroep.
Ten derde wordt de vraag naar solidariteit opgelost. Omdat een aanzienlijk deel van de burgers in veel landen van de wereld zich niet wil laten vaccineren (om welke reden dan ook), ontstaat er een tweedeling tussen gevaccineerden en niet-gevaccineerden. Deze laatsten worden geconfronteerd met laster, uitsluiting uit het sociale openbare leven en economische achterstand; zij verdedigen zich met demonstraties en protestacties (die, zoals is gebleken, kunnen ontaarden in burgeroorlogachtige toestanden) of reageren met depressies, wanhoop en zelfmoord. Het goed begrijpen van de wetenschappelijke noodzaak van een controlegroep van niet-gevaccineerden zal bijdragen tot pacificatie.
Het bezwaar dat een dergelijke oplossing zou kunnen leiden tot een massale toename van coronazieken is voorspelbaar maar niet steekhoudend. Het zou ook andersom kunnen zijn. Wij kennen de toekomst niet en weten dus nog niet in welke richting het wereldwijde veldexperiment met vaccinatie zal gaan. In ieder geval kan het voordeel van vaccinatie alleen geloofwaardig worden aangetoond als ook de niet-gevaccineerden worden meegeteld. Daartoe moeten zij niet alleen als groep worden gerespecteerd, maar zij leveren ook een zeer verdienstelijke bijdrage aan het begrijpen van het huidige ziekteproces. Zij doen dit door niet-ingeënt te zijn en daardoor minder beschermd en kwetsbaarder. Hiertoe bereid zijn, al of niet met de juiste motieven, is ook solidariteit!
Waar zijn de wetenschappers die deze noodzakelijke wetenschappelijk-medische werkwijze verdedigen?
Auteur: Marc Vanvelk, bezorgde burger.
