Vanmorgen ben ik nog vroeger dan anders wakker geworden en ben ik opgestaan twee uur voor het eerste licht. Ik verwacht ‘hoog’ en vriendelijk bezoek en iemand is jarig. Een gedachte heeft mij ook bezocht; ik deel ze graag even met u.

Je mag me tegenspreken als je het gevoel hebt dat het niet zo is, maar luister:

“Veel tijdgenoten lijken, wellicht omdat zij gehaast, werkzaam en inhalig bezig zijn, huiverig te staan tegen reflectie over de existentiële dimensies van hun bestaan. Daardoor, en wellicht ook vanwege een traditioneel lage-landen- gebrek aan natuurlijke intense nabijheid & nestwarmte in de prille jeugd, is voor hen helaas het besef verloren gegaan van de primordialiteit van de religiéuze dimensie.

Mensen verloren toch te vaak het Fingerspitzengefühl over de betrokken, eerbiedige en dankbare sensitiviteit waarmee in werkelijkheid volgens ons zowel

levende medemensen,

de grote natuur,

de boom,

het dier,

de existentie,

de kosmos,

leven en dood,

stilte,

strijd,

agressie,

gevaar & genot,

vredigheid,

warmte & liefde,

geest en hart en lijf…

en zelfs onze trouwe gebruiksvoorwerpen, toch,

stilletjes maar nadrukkelijk,

weerloos maar

onvermijdelijk en vasthoudend

vragen benaderd te worden.”

SHS